Being the same one? with Viktor Fischer and Joël Veltman (VOLTOOID)

Hoofdstuk 21

WOW, 2,1 READS! 😱 IK WIL JULLIE ALLEMAAL ZO ERG BEDANKEN! IK HAD NOOIT VERWACHT DAT ZOVEEL MENSEN MIJN BOEK LEUK ZOUDEN VINDEN. EN DAAROM VANDAAG TWEE HOOFDSTUKJES ALS BEDANKJE VOOR JULLIE! <3

'It was nice too meet you.' Ik geef de ouders en broer van Viktor alle drie nog een knuffel. 'I hope we see you soon back.' Viktor neemt ook afscheid van iedereen. Langzaam zie ik een traan over zijn wang rollen. Ik pak zijn hand vast. 'We gaan snel weer, ja?' Viktor glimlacht zwakjes en slaat zijn arm om mijn middel heen. 'Kom, laten we gaan. Anders missen we ons vliegtuig nog. Dan lopen door de poortjes en draai ik nog een keer om. Iedereen staat er nog en zwaait enthousiast als ze zien dat we omgedraaid zijn. Ik zie een traan over Viktor's moeder's wang rollen. Hoe vreselijk moet het wel niet zijn, om telkens weer afscheid te moeten nemen van je zoon. Maar ondanks dat, heb ik de afgelopen twee dagen wel gemerkt dat zijn ouders super trots op hem zijn. Ze steunen hem in alles, en staan voorledig achter zijn beslissing om voor Ajax te gaan voetballen.

Maar het mooiste van dit weekend vond ik toch echt, de speech van Viktor tijdens de begrafenis van zijn opa. Hij was zo zenuwachtig en was al dagen bezig geweest om een speech te schrijven. Alles moest en zou perfect zijn. Tot de dag zelf, ineens begon hij te twijfelen. Was dit wel de juiste tekst? Uiteindelijk had hij een paar seconde voor zijn speech besloten, dat hij het gewoon ging doen. Uit zijn hoofd, uit zijn hart. Dat wat hij voelde, zijn herinneringen. Dat wat goed voelde, het was zo mooi en emotioneel. Ook al had ik zijn opa nooit gekend ook mij raakte het. Ruim 20 minuten was Vik aan het praten, normaal praat hij nooit zo veel, heeft hij van zijn opa, zei Magnus even later lachend. Maar gedurende die hele tijd was het muis stil, iedereen luisterde stil. Het was zo mooi. Het eerbetoon dat zijn opa verdiende.

'Wil je ook wat drinken?' Viktor  zwaait met zijn hand heen en weer voor mijn hoofd. Van schrik word ik uit gedachten gehaald en schiet ik in de lach. 'Ja, lekker.' Zeg ik tussen het lachen door. Viktor knikt en loopt een winkeltje veder op in. We zitten nu al een tijdje te wachten tot we kunnen boarden en aangezien we allebei niet echt in de stemming zijn om in al die winkeltjes te gaan kijken, waren we maar op dit bankje gaan zitten. Nog geen vijf minuten later zie ik Vik al weer terug komen met in zijn ene hand een flesje cola voor hem zelf en in zijn andere hand een flesje Cassis voor mij. intussen wist hij namelijk al wel dat ik daar dol op ben. Nou eigenlijk alleen buiten huis, thuis drink ik nooit maar dan ook echt nooit cassis. Best raar eigenlijk maar ja. Dankbaar pak ik het flesje aan en druk een kus op Vik's wang, als een extra bedankje. Hij kom weer naast me zitten en slaat een arm om mij heen. Waarschijnlijk zouden we hier nog wel even zitten, we konden pas over ruim een half uur gaan boarden. En dan stormen al die mensen altijd meteen naar de poortjes, iets waar ik zo hekel aan heb.

'We zijn er weer. Weer terug op Nederlandse bodem.' Viktor slaat vrolijk een arm om me heen terwijl we samen het vliegtuig uitlopen. Ondanks het feit dat hij het nog steeds moeite heeft met het overlijden van zijn opa, heeft hij er nu ook vrede mee. Ik denk dat het wel goed met hem gaat komen. Ik druk een kus op zijn wang en ren dan voor hem uit naar de kofferband (idk hoe zoiets heet, maar gewoon zo band waar je je koffer kan ophalen na het vliegen. Jullie snappen het wel.)

'OMG, dat is Viktor Fischer!' Hoor ik een meisje ergens in de verte roepen. Ik kijk Viktor aan. Hij glimlacht zwakjes. En drukt snel een kus op mijn voorhoofd. Dan zie ik dat het meisje met nog drie andere meisjes op ons af komt lopen. Viktor glimlacht lief naar de meisjes. En geeft ze alle vier een knuffel. Een van de meisjes begint bijna te huilen en haalt met trillende handen haar mobiel uit haar zak. 'Mogen we... met .... Je op... de foto?' Het meisje kijkt Vik hoopvol aan. 'Ja, natuurlijk. Kom hier.' Viktor opent zijn armen en de meisjes lopen naar hem toe. 'Zal ik de foto anders maken?' ik kijk de meiden vragend aan. Het meisje met de telefoon knikt en geeft haar mobiel aan mij. Ik zorg dat de foto scherp is en druk dan een paar keer op het foto knopje. 'Gelukt!' ik zet een stap naar voren en geef haar haar mobiel terug. 'Dankjewel... hoe heet je eigenlijk?' 'Linn.' antwoord ik. De meisjes glimlachen. 'hoe ken je Viktor?' 'Ik loop stage bij Ajax.' Antwoord ik. 'Zijn jullie gewoon vrienden of?' Nu kijkt een ander meisje ons vragend aan.  Viktor slaat een arm om mijn heupen heen en kijkt me verliefd aan. 'Ze is mijn vriendin.' En dan drukt hij een kus op mijn wang.