Yeşil ve Ela

-19-

Medya;Aksel

19.Bölüm

-*-*-*İyi Okumalar-*-*-*

"Milan,al bir elbise. Alt tarafı bir açılış. Defileye çıkmıyoruz."

"Güzel elbise bulamadım,ben ne yapim?"

"Seni bilmem ama ben çok yoruldum. Hayatım boyunca alış-verişten yorulacağım aklıma gelmezdi. Ama yoruldum. Sayende. Şimdi üzerinde elbiseyi alıyorsun ve eve gidiyoruz. Yoksa alış-verişi tek bitirirsin."

"Tamam,bunu alıyorum."

Zaferle ve yorgunlukla kendimi koltuğa attım. Milan ile 4 saat bir AVM'de alış-veriş yapıp,bir sürü elbise denersiniz siz de yorulursunuz. Milan -sonunda-bir elbise aldı. Yemek yeyip eve gittik.

Evde aldığım lacivertli beyaz elbiseyi giydim. Ayakkabılarımdan yakışan bir model baktım. Ama sonuç hüsran. Ağlamak istiyordum. O kadar gezdik ve ben ayakkabı almayı unuttum. Üstelik iki gün sonra Antalya'ya uçuyoruz. Şuan ağlamak istiyorum.

Ablamın odasına gidip onu sırnaşmayı düşündüm. Evet,sonunda ablamın bir odası oldu. Çift kişilik yatağımda rahat rahat yatıyorum. Ablam odasında bilgisayarla ilgileniyordu. Onu hiç ders çalışırken görmedim. Harbi,bu kız nasıl tıp okuyor?

"Ablaların gülü,bana ayakkabı verir misin?"

"Tabii."

Bu kadar çabuk izin verceğin bilsem ilk işim ablamdan istemek olurdu. Ablamın ayakkabıları cidden çok güzeldi. Ve genelde cimrilik yapıp benimle paylaşmazdı. Ama ben çalardım. Çocukça olabilir ama bu benim hep hayalim olmuştur.

Siyah bantli topuklu bir ayakkabı aldıktan sonra ablamın odasından çıktım. Elimde tuttuğum şahesere bakıp odama gittim. Ayakkabılarımın olduğu çantaya özenle yerleştirdim. Üzerimde ki elbiseyı çıkarıp ders çalışmaya başladım.

***

"Bence uçağa binmeyelim."

"Salak mısın sen?"

"Korkuyorum," dedim. Kapıya doğru giderken korku her yanım sarmaya başladı. Hadi ama,uçağa daha önce hiç binmedim. Aynı zaman da yükseklik korkusu olan biriyim ben. Tırsıyorum. Aksel kolunu omzuma atıp "Korkma. Ben varım," dedi. Ona bakıp önüme döndüm. Cidden tırsıyordum. Titreme her yanımı kapladı. Burada hiç uçağa binmeyen tek ben varım galiba.

Uçağa bindiğimizde Aksel yanıma geçti. Oğuz'la Milan'ı yalnız bırakmaya pek meraklı. Ama benonları yalnız bırakmak istemiyorum. Aksel de eğer benim bildiğimi bilse yalnız bırakmazdı herhalde. Cam kenarına benim geçmeme izin verdi. Cam kenarına geçip kulaklıklarımı taktım. Pera-Kimseler'i dinleyip Aksel'in elindeki kitabı okumasını izliyordum. Her şeyiyle mükemmeldi.

Ona baktığmı fark edince kulaklığımı çıkarp kendisine taktı. "Pera,severim," dedi. Ben halen olayın şokundaydım. Şuan böyle kalmak her ne kadar güzel gelse bile kulaklığımı alıp kenime taktım. "Kulaklığımı asla paylaşmam," diyip camdan dışarı baktım.

Uçak kalkmıştı. Bulutların arasında süzülüyordu. Bu bende titremeye neden oluyordu. Gözlerimi kapadım. Şuan evdeyim,hava da değil, Evdeyim. Derin bir nefes alıp verdim. Gözlerimi açtığımda Aksel bana endişeli gözlerle bakıyordu.

"Titriyorsun," dedi.

"Korkuyorum," dedim. Hiç düşünmeden bana sarıldı. Bende ona sarıldım. Az da olsa korkum geçmişti. Onun olduğu yerde bana korku yoktur. Çünkü o beni korur,biliyorum. "Uyumak iste misin?" dedi. "Evet," dedim. Beni göğsüne yasladı. Saçlarıma öpücük kondurup "İyi uykular yeşilli," dedi. Gülümseyip kendimi Aksel'in ve uykunun kollarına bıraktım.