Dreaming life

18~

Alles wat in de 6 maanden later na het ongeluk tot het einde van dit hoofdstuk wordt verteld.

POV Jasmin

Cheerleading wedstrijd:

Vandaag, de dag na het ongeluk, staan we hier dan op het podium, zonder Claire. We moesten binnen no-time alles veranderen en Eline is de nieuwe headcheerleader, waar iedereen het over eens was.

Dan begint de muziek en beginnen we aan ons optreden, zonder Claire wat echt als een mes in me hart aankomt en ik denk dat de rest daar ook zo over denkt.

Als ons optreden is afgelopen. lopen we het podium af en complimenteerd iedereen Eline, omdat ze het nog zo geweldig heeft gedaan met maar één dag als 'voorbereiding' gehad te hebben.

Na nog een paar optredens te hebben gezien, is het dan eindelijk zo ver: de prijsuitreiking. Hier hebben we het hele jaar naar uitgeleeft. We worden allemaal naar voren geroepen.

'En dan wat trommelgeroffel!' zegt één van de juryleden dan eindelijk naar haar eindeloze speech waarin ze iedereen bedankte die deze wedstrijd mogelijk heeft kunnen maken en blablabla.

'En de winnaars zijn... McAndrew High School! Gefeliciteerd!' zegt het jurylid en overhandigt de beker aan Eline en ik krijg een microfoon in mijn handen gedrukt, want dat was de afspraak die we met z'n allen hadden gemaakt.

'Ik wil graag iedereen bedanken die ons dit jaar tot dit niveau heeft zien te helpen, maar één persoon in het bijzonder en dat is Claire, onze eignlijkse headcheerleader. Ze kan er vandaag helaas niet bij zijn, maar in onze gedachtes beleeft ze deze hele dag samen met ons. Bedankt Claire voor dit geweldige jaar!' sluit ik de 'speech' af, terwijl er een traan over mijn gezicht rolt. Ik geef de microfoon weer terug aan het jurylid en loop dan van het podium af.

Als ik dan eindelijk een bankje heb gevonden, ga ik zitten en merk al snel dat Eline en Loïc naast mij zijn komen zitten.

'Ga je zometeen nog even mee naar Claire, dan kunnen we de beker op haar kamer neerzetten enzo?' vraagt Eline.

'Ja, super idee.' probeer ik zo enthousiast mogelijk te zeggen, maar niet echt lukt, omdat er alweer een traan over mijn wang rolt. Dan voel ik ook in een keer een kleine pijnscheut door me buik wat Eline en Loïc merken.

'Wat is er?' vraagt Loïc.

'Oke, nu kan ik het jullie wel vertellen. Ik ben al drie maanden zwanger.' zeg ik zo zacht mogelijk, maar nog net hoorbaar voor ze.

'OMG!' roepen Eline en Loïc dan verbaast en ook wel een beetje enthousiast in koor.

'En laat me raden, Claire is ook zwanger?' vraagt Eline dan.

'Ze was zwanger, het kindje is overleden bij het ongeluk.' zeg ik.

'Oo, wat erg. Ryan is er vast kapot van.' zegt Loïc.

'Ja nogal, gaan hun ook zo meerijden naar het ziekenhuis?' vraag ik en de meiden knikken.

De jongens hebben naar de wedstrijd gekeken, Mike voor mij en Ryan voor Claire, ookal was zij er niet bij, maar ze hd wel gewild dat Ryan kwam kijken.

'Je weet dat we er altijd voor je zijn, voor jullie allemaal?' vraagt Eline en ik knik dan en geef ze een dikke knuffel.

College's bekijken:

We zijn nu drie maanden verder en de toestand van Claire is niet verbeterd, maar ook niet verslechterd.

Vandaag gaan Ryan, Mike, Eline, Loïc, Jace en ik samen kijken naar college's die ons leuk leken.