Ποια ειμαι;

~3ο κεφάλαιο~

Δεν ξέρω τι να κάνω...Θα πάω να ρωτήσω τον μπαμπά μου και ότι είναι να γίνει ας γίνει!Λοιπόν,πάω να τον βρω στο σαλόνι και ελπίζω αυτή την φορά να μου πει κάτι...

Εγώ:"Θα μου πεις επιτέλους;"

Μπ.:"Τι να σου πω;"

Εγώ:"Μην κάνεις ότι δεν καταλαβαίνεις,γιατί θα νευριάσω ακόμη περισσότερο,μ'ακούς;"

Μπ.:"Ααα να σου πω!Ως εδώ!Δεν θα ανεχτώ να μου μιλάς με αυτόν τον τρόπο!!"

Εγώ:"Ναι,πες μας τώρα ότι σε πείραξε!Ρε μπαμπά δεν μας παρατάς;Απαιτώ αυτήν την στιγμή να μου πεις ποια είναι η μαμά μου!"

Μπ.:"Δεν μου λες;Από πότε αντιμιλάς εσύ έτσι στον πατέρα σου;;Αυτός ο φιλαράκος σου ο Κώστας φταίει,έτσι δεν είναι;"

Εγώ:"Να μου κάνεις την χάρη,ο Κώστας δεν φταίει σε τίποτα!Εσύ φταις που η ζωή σου,αλλά και η δική μου είναι χάλια!Δεν με ενδιαφέρει καθόλου τι έχεις κάνει με την δική σου ζωή,αλλά η δική μου τι σου έφταιξε;!Είσαι άχρηστος και σαν άνθρωπος και σαν πατέρας!Απορώ με τον εαυτό μου πώς σε άντεξα τόσα χρόνια!Θυμώνω με τον εαυτό μου που σου έδειξα τόση αγάπη ενώ δεν το άξιζες!Σε μισώ,σε μισώ,σε μισώ!!"

Μπ.:"Ώστε με μισείς,εε;;Ε τότε φύγε από το σπίτι...Φύγε από την πόλη,από την χώρα,ΦΥΓΕ ΑΠΟ ΤΗΝ ΖΩΗ ΜΟΥ!"

Εγώ:"Αυτό θα κάνω λοιπόν!"

Όντας μέσα στα νεύρα,μαζεύω τα πράγματά μου μέσα σε μια βαλίτσα και πηγαίνω προς την εξώπορτα.Αλλά ο πατέρας μου δεν με αφήνει να φύγω!Μα καλά θα αποφασίσει τι θέλει πια;;

Εγώ:"Θα μου πεις τι θέλεις από εμένα πια;;Έχω βαρεθεί να σε βλέπω,να σε ακούω...Άσε με να φυγω επιτέλους!!

Μπ.:"Οοο εγώ φταίω που ήθελα να σου ζητήσω συγνώμη!Φύγε επιτέλους!"

Εγώ:"ΑΥΤΟ ΠΡΟΣΠΑΘΩ ΝΑ ΚΑΝΩ ΤΟΣΗ ΩΡΑ!"Του είπα καθώς απομακρυνόμουν από την αυλή μας...

Ωραία επιτέλους τελείωσα μαζί του...Το πρόβλημα είναι ότι δεν ξέρω πού να πάω...Ξαφνικά χτυπάει το κινητό μου...Βλέπω να γράφει "Κώστας<3" και ξαφνικά εμφανίστηκε ένα χαμόγελο μέσα στο σκοτεινιασμένο μου πρόσωπο...

Εγώ:"Έλα Κώστα μου.."

Κ.:"Είσαι καλά;;Σε ακούω κάπως θυμωμένη...."

Εγώ:"Τίποτα όλα καλά!Αν εξαιρέσεις το γεγονός ότι ξέγραψα τον πατέρα μου από την ζωή μου και τώρα δεν έχω πού να πάω όλα είναι υπέροχα..."είπα με μια γερή δόση ειρωνείας.

Κ.:"Και εγώ μια χαρά...Κάτσε τι έγινε με τον μπαμπά σου?!?!Σήμερα θα μείνεις μαζί μου και δεν δέχομαι κουβέντα..."

Εγώ:"Όχι ρε Κώστα μου,δεν χρειάζεται..."(Άλλο που δεν ήθελα εγώ")

Κ.:"Μίλησα!Αποκλείεται να σε αφήσω τώρα έτσι..."

Εγώ:"Εεε εντάξει...Έρχομαι...Τα λέμε σε λίγο:)"

Κ.:"Ωραία,σε περιμένω..:)"

Πάλι καλά που έχω και τον Κώστα μου να με βοηθάει...

Στο σπίτι του Κώστα...