Ποια ειμαι;

~16ο Κεφάλαιο~

Πατ.:"Καμιά τελευταία επιθυμία;;"

Ακούγοντας τα λόγια του αυτά κοκκάλωσα.Δεν ήξερα τι να του πω.Έπρεπε να το αντιμετωπίσω με δυναμισμό όλο αυτό και να "φύγω"από την ζωή με το κεφάλι ψηλά,ή μήπως επρεπε να τον ικετέψω για να μου χαρίσει την ζωή;Πού φτάσαμε...Να σκέφτομαι τι πρέπει να κάνω για να ζήσω...Κατάντια...

Πατ.:"Δεν απαντάς;Θες να πεθάνεις έτσι σιωπηλά;Δεν νομίζω ότι αυτό ταιριάζει στον χαρακτήρα σου..Ένα κακομαθημένο παιδί που πεθαίνει έτσι ήσυχα;Πού ακούστηκε αυτό;"

Και πάνω που πάω να του απαντήσω,βλέπω τον Κώστα να στέκεται ακριβώς από πίσω του κρατώντας και αυτός ένα πιστόλι.Μα καλά,πού το βρήκε;

Εγώ:"Εσύ φταις για αυτό που έχω γίνει...Και επειδή δεν θέλω να σου χαλάσω χατίρι έχω μια τελευταία επιθυμία..."

Πατ.:"Και ποια είναι αυτή;"

Εγώ:"ΚΩΣΤΑ ΤΩΡΑ!"

Μετά από αυτό τίποτα δεν ακούστηκε...Επικράτησε μια αμήχανη σιγή...Ο Κώστας δεν ήξερε τι να κάνει.Είχε βυθιστεί στις σκέψεις του...Το ίδιο και εγώ...Μέσα σε λίγες μέρες έχω χάσει ένα φίλο,τον πατέρα μου(σιγά την απώλεια!)και σαν να μην μου έφταναν αυτά το πιο πιθανό είναι να κατηγορηθώ και για φόνο!Υπέροχα!Εγώ όμως δεν θα κάνω πίσω...

Εγώ:"Τι κάνουμε τώρα;"

Κ.:"Τίποτα"

Εγώ:"Τι εννοείς τίποτα;Δεν γίνεται να μείνουμε άπραγοι!Κινδυνεύουμε!"

Κ.:"Αν με είχες ακούσει δεν θα κινδυνεύαμε τώρα!"

Εγώ:"Αν σε είχα ακούσει τώρα αυτός θα ζούσε και θα μας κυνηγούσε για όλη μας την ζωή!Το προτιμάς;"

Κ.:"¨Από το να με κυνηγάει η αστυνομία για όλη μου την ζωή ΦΥΣΙΚΑ και το προτιμώ!Αλλά δεν φταίει κανείς!Εγώ φταίω!Εγώ που ήρθα να σε σώσω,ενώ δεν θα έπρεπε καν να σε έχω αφήσει να φύγεις!"

Εγώ:"Μα γιατί;Τώρα έχουμε γλιτώσει από αυτόν!"

Κ.:"Ναι,αλλά έχουμε μπλέξει με την αστυνομία,δεν το καταλαβαίνεις;Αργά ή γρήγορα θα βρουν το πτώμα και θα μας ψάξουν!Αυτό το πείσμα σου...Αυτό μας έφερε εδώ πού είμαστε!"

Εγώ:"Ώστε τώρα εγώ φταίω εε;;Πες το μου και αυτό!"

Κ.:"Φυσικά και φταις εσύ!Αν με άκουγες για μία,μόνο ΜΙΑ φορά δεν θα είχαμε μπλέξει έτσι!"

Έπρεπε να το παραδεχτώ...Όσο και αν δεν θέλω να το πω,έχει δίκιο...Εγώ φταίω που φτάσαμε εδώ πού είμαστε...Δεν ξέρω τι να του πω...Τι να κάνω...

Εγώ:"Έχεις δίκιο...Εγώ φταίω..."είπα φανερά απογοητευμένη τόσο από τον εαυτό μου,όσο και από την πλοκή των πραγμάτων...Όταν ξεκίνησε όλο αυτό δεν φανταζόμουν ότι θα φτάναμε μέχρι εδώ...Πόσο ανόητη μπορεί να είμαι;

Κ.:"Ντάξει ηρέμησε...Δεν χρειάζεται να στενοχωριέσαι...Θα την βρούμε την λύση!"

Εγώ:"Πώς μπορείς και είσαι τόσο αισιόδοξος ενώ πριν λίγο μου έλεγες όλα αυτά;;Κώστα,έχουμε μπλέξει άσχημα,πολύ άσχημα!"

Κ.:"Νομίζεις πως δεν το ξέρω;Αλλά προτιμώ να είμαι αισιόδοξος..."

Εγώ:"Πρέπει να πάμε στην αστυνομία!Πρέπει να τα βγάλω από μέσα μου...Εξάλλου αν τους εξηγήσουμε θα καταλάβουν..."

Κ.:"Δεν ξέρω ρε Αριάδνη μ...Πάμε στο ξενοδοχείο να ήρεμήσουμε και βλέπουμε..."