Ποια ειμαι;

~14ο Κεφάλαιο~

Την ίδια κιόλας μέρα ξεκινήσαμε για την Αθήνα...Ήμασταν τρομερά απογοητευμένοι,αλλά παρ'όλα αυτά το κέφι μας δεν είχε χαθεί.Ίσως επειδή πιστεύαμε και οι δυο μας ότι μπορεί να βγάλουμε κάποια άκρη,ίσως γιατί νιώθαμε πολύ πιο άνετα απ'ότι όταν ερχόμασταν,ίσως γιατί απλά θέλαμε να ξεχαστούμε από την σκληρή πραγματικότητα...Δεν ξέρω γιατί...Εμένα με νοιάζει που έστω και για όσες ώρες διήρκησε το ταξίδι,ένοιωσα ξέγνοιαστη και πάνω απ'όλα ελεύθερη!Είχα καιρό να νιώσω έτσι είναι η αλήθεια...

Φτάνοντας στην Αθήνα ήμασταν και οι δυο εξουθενωμένοι.Αλλά τώρα έπρεπε να επιστρέψουμε στον πραγματικό κόσμο και να συνειδητοποιήσουμε ότι δεν είχαμε πού να μείνουμε...Το σπίτι του Κώστα ήταν πλέον καμένο και εγώ έχασα στην Πρέβεζα τα κλειδιά για το σπίτι του Νίκου,ο οποίος ακόμα αγνοείται...

Μόλις λοιπόν εγκατασταθήκαμε στο δωμάτιο του ξενοδοχείου καλέσαμε το νούμερο που είχε πάνω του γραμμένο το σημείωμα...Όμως κανείς δεν απαντούσε...Η μόνη μας επιλογή πλέον ήταν να ψάξουμε να βρούμε τι ήταν στην οδό Γιασεμιών 8 στο Χαλάνδρι...Ψάχναμε στο internet για ώρες μέχρι που τελικά ανακαλύψαμε ότι στην διεύθυνση αυτή υπάρχει ένα εργοστάσιο παιχνιδιών και μάλιστα το νούμερο που είχαμε στα χέρια μας ανήκει σε αυτο το εργοστάσιο...

Την επόμενη μέρα,ξυπνήσαμε και φύγαμε κατευθείαν για εκεί...Πριν όμως βγούμε από το ξενοδοχείο μας ζήτησε ο υπάλληλος της υποδοχής...

Υ.Υ:"Αυτό το πακέτο είναι για εσάς."

Εγώ:"Για εμένα;"

Υ.Υ:"Εσείς δεν είστε η κ.Αριάδνη Μιχαλακάκη;"

Εγώ:"Ναι..."

Υ.Υ:"Αυτό λοιπόν είναι δικό σας..."

Παίρνω το πακέτο στα χέρια μου...Το ανοίγω και κοκκαλώνω...Είναι ένα παιχνίδι...Ένα μαΪμουδάκι από αυτά τα τρομακτικά με τα πιατίνια...Ο μόνος που ξέρει ότι τα φοβάμαι είναι ο πατέρας μου...Δεν μπορώ να κρατηθώ άλλο...Λιποθυμώ...

Γειααα σας....!!!Ξέρω ότι το κεφάλαιο αυτό δεν ήταν ούτε πολύ μεγάλο ούτε πολύ ωραίο,αλλά ήθελα να σας ευχαριστήσω που με στηρίζεται μέσα από τα σχόλια σας