Ποια ειμαι;

~21ο Κεφάλαιο~

Νίκος

Καθώς άκουγα τον Κώστα να μου λέει για το παρελθόν της Αριάδνης δεν ήξερα ούτε εγώ ο ίδιος πώς αισθανόμουν...Ένιωθω θυμό για αυτό το ρεμάλι που για τα λεφτά πρόδωσε και χτύπησε την ίδια του την ανηψιά,απογοήτευση για την κοινωνία στην οποία μεγαλώνουμε και θα μεγαλώσουν και οι επόμενες γενιές ,αλλά και λύπη για όσα είχε περάσει η κοπέλα αυτή...Από την μία ήθελα να πάω να της μιλήσω...Ήθελα να τα βγάλει από μέσα της...Αλλά από την άλλη σκέφτομαι ότι αν θίξω το θέμα αυτό μπροστά της θα είναι σαν να της ρίχνω αλάτι στις πληγές...Ούτως ή άλλως το είχα υποσχεθεί και στον Κώστα...Δεν γινόταν να τον προδώσω...Δεν θα κάνω αυτά που κοροιδεύω!

Πάντως τώρα που έμαθα και αυτά για την Αριάδνη έχω αλλάξει άποψη για την ίδια...Αρχικά πίστευα ότι ήταν ένα κακομαθημένο κορίτσι που έχει μάθει να περνάει πάντα το δικό της μέσω του δυναμισμού της.Αλλά τώρα κατάλαβα ότι αυτός ο δυναμισμός δεν ήταν ένδειξη κακής ανατροφής,αλλά τρόπος άμυνας!Ήταν ο τρόπος της να υπερασπίζεται τον εαυτό της...Ένα είναι πλέον σίγουρο...Την Αριάδνη την θαυμάζω...Πολύ...

Κώστας

Όταν σταμάτησα ο Νίκος ήταν εντελώς ανέκφραστος...Μέσα από το χαμένο του βλέμμα όμως κατάλαβα ότι ακόμα και αυτός ήταν μπερδεμένος...Δεν ήξερε πως να το διαχειριστεί όλο αυτό...Φανταστείτε πως θα νιώθει η Αριάδνη...

Σχετικά με την Αριάδνη...Εδώ και 2 μέρες έχει εγκαταλείψει τα πάντα...Δεν τρώει,δεν βγαίνει βόλτες και γενικά δεν βγαίνει από το δωμάτιό της..Με το ζόρι πίνει λίγο νερό και τρώει μια φέτα ψωμί...Έχει παραιτηθεί από τις έρευνες και γενικά από την ζωή...Πρέπει να πονάει πολύ...Πάρα πολύ...Άλλωστε,λογικό δεν είναι;Δεν είναι ότι πιο εύκολο να τα περνάς όλα αυτά κατά την εφηβεία σου...Θα σε σημαδεύουν σε όλη σου την ζωή!Τι ζωή και αυτή που της έτυχε...

Αριάδνη

Εδώ και 2 μέρες έχω κλειστεί στο δωμάτιο μου και δεν λέω να βγω από την ζεστή ασφάλεια του κρεβατιού μου.Ο Νίκος και ο Κώστας με πιέζουν καθημερινά λέγοντας μου ότι πρέπει να φάω...Τι να φάω...Τίποτα δεν κατεβαίνει κάτω.Όλα όσα έζησα εκείνες τις φριχτές μέρες έχουν ξαναέρθει στην μνήμη μου με κάθε ανατριχιαστική λεπτομέρεια...Πώς είναι δυνατόν να ξεχάσω τα χαρακώματα που έχω ακόμα πάνω στο σώμα μου,υπενθυμίζοντας μου κάθε στιγμή των ημερών εκείνων;Πως είναι δυνατόν να ξεχάσω μια τέτοια ανάμνηση;Μια ανάμνηση που έχει χαρακτεί τόσο βαθιά στην μνήμη μου,όσο τα μαχαίρια των εγκληματιών εκείνων στο σώμα μου...

Ο Τηλέμαχος (ο θείος μου) κατάφερε τον σκοπό του...Αποφάσισα να σταματήσω...Δεν θέλω να βάλω σε κίνδυνο την ζωή του Κώστα και του Νίκου ενώ οι ίδιοι δεν έχουν φταίξει σε τίποτα!Δεν θέλω να πάθουν κάτι κακό...Αλλά δεν μπορώ και να μην μάθω ποια είναι επιτέλους η μητέρα μου.Απλά θα συνεχίσω μόνη μου...Αν και μπορεί να μην φτάσω ποτέ στην άκρη αυτού του τόσο μπερδεμένου νήματος,θα το διακινδυνέψω.Πρέπει λοιπόν να το πω στα παιδιά...Φοβάμαι πολύ την αντίδραση τους!Έχω βαρεθεί πια να φοβάμαι!Γιατί απλά δεν πεθαίνω να τελειώνουμε;

Λοιπόόόόόν....Αυτό ήταν ένα μικρό κεφάλαιο για να σας αποζημιώσω λόγω της προηγούμενης καθυστερημένης ανανέωσης!Τι λέτε;Πώς θα αντιδράσουν τα παλικάρια μας;;

Mj