Remember Me

Chapter 28

We need to talk

"Anong pinagusapan nyo ni dad?" - usisa ni Nathan nang paakyat na ako sa kwarto ko para matulog na.

"Wala ka na dun." - sagot ko at pumasok na sa kwarto ko.

Nabigla ako nang nakitang pumasok rin pala sya.

"What do you need, kiddo?" - asar ko at umupo sa kama ko.

"What is love, ate?" - tanong nya.

"Why are you asking for it?" - tanong ko.

"In my class they are talking about it. I asked dad but he told me love doesn't exist in the Jimenez dictionary." - sagot nya at umupo sa couch.

"You're twelve years old, Nathan. Love shouldn't be in your dictionary yet. You shouldn't be in love" - sabi ko.

"Then what I should be?" - tanong nya.

"Right now?" - sabi ko. - "Someone heartless. Magbabago ka rin in the right time. Just like me. Everything happens in the right time. Huwag kang magmadali. Be heartless muna." - advice ko sa kanya.

"Is love what you have with kuya Benj?" - tanong nya.

"Look, Nathan. Love is not only for couples or crushes. It includes friends and family." - sagot ko.

"How you can show it?" - tanong nya.

"With actions and words, I guess?" - sabi ko.

"How?" - tanong nya ulit.

"Malalaman mo rin yan in the right time. Okay? Stop asking. Baka mainlove ka pa. They say it hurts." - sabi ko.

"Are you hurt, ate?" - tanong nya.

"No. Why?" - sabi ko.

"You're in love. And you just said that love hurts. But you're not hurt. I don't get it." - sabi nya at humalukipkip.

"I-I don't know nga rin kung bakit they say na love hurts. Eh ang sarap kaya." - sabi ko sabay kamot sa ulo.

"Explain it. Explain what you're feeling right now." - sabi nya.

"No, Nathan. I won't give you that satisfaction." - natatawa kong sinabi. - "Siguro kaya ang tali talino mo. Ang dami mo laging tanong. Hindi ka pa rin nagbabago. You're too curious sa mga bagay na nasa paligid mo. You want to know all."

"Is that bad, ate?" - tanong nya.

"No. It's good to be curious. But don't ask too many questions. Maybe ang kausap mo, irita na." - ngiti ko.

"Are you irritated, ate?" - tanong nya.

"Nope. I'm just sleepy. Sleep ka na rin." - sabi ko.

"Can I sleep here?" - tanong nya.

"Ghosts don't exist, Nathan." - sabi ko.

"Silly. It's not that. I just want to sleep with that enlighten pumpkins." - sabay turo sa mga umiilaw na pumpkins ni Benj. - "It looks cool."

"Okay, okay." - ngiti ko at binuksan na ang kama para sa amin dalawa at pinatay na ang ilaw.

"Laki laki ng kwarto mo eh dito ka natutulog." - halakhak ko.

"Wow." - bulong nya. - "It's amazing. Hindi nakakasawa tignan."

Nakatingin sya sa mga pumpkins. Kitang kita ko sa mga mata nya kahit medyo madilim. He's really amazed. Parang isang prehistoric boy na naka diskubre ng fire for the first time. Parang si Christopher Colombus nung nakakita sya ng land after so long. Parang si Amerigo Vespucci nung nalaman nya na bagong continent pala ang tinapakan ni Colombus. Oo, ganun ka lalim. Ganyan talaga si Nathan. Halata mo talaga sa mukha nya pag manghang mangha sya sa isang bagay. Nakakatuwa sya tignan.