Bugün ve Diğer Günler

Bölüm 1

Bugün eve gitmeden önce kendimi iyi hissetmem gerekiyor. Bunu hissettirecek tek yer gövdesinde içine girip saklanabileceğim kadar derin bir oyuğa sahip olan bu ağaç... Annem ve babamla buraya piknik yapmaya gelirdik, çocukluğumdan beri bu ağaç benim oyun evimdi. Hatta kimsesiz kaldığımda bu ağacın beni sahiplendiğini düşünmüştüm, bu yüzden içinde saatlerce oturup hayaller kurardım. Altı yaşındayken nasıl ailemi toprağa verdiysem yirmi bir yaşımda da bu güzel ağacımın büyük oyuğunu onu kapatacak bir kalıba verecektim, birkaç gün sonra belediye onu korumaya alacak ve yine dışarıda kalacaktım, belki de hep böyle devam edecekti hayatım belirsizlikler ve yalnızlık...

Ama şimdi yıllardır beklediğim o gün geldi ilk defa teyzem Denizli'ye geliyor ve ben çok karışık duygular içindeyim teknolojinin olanaklarından sonra canlı kanlı yanımda olacak...Konuşulması gereken o kadar çok şey var ki, sormak istediğim o kadar çok şey var ki bundan sıkılmasından korkuyorum...

O büyük kaza olduğunda 7 yaşındaydım beyaz renkteki kartalımıza binmiştik annemin ela gözlerinde ki endişeyi, korkuyu hala hatırlayabiliyorum. Babam ise masmavi gözleri soğuk kanlı bakışlarıyla adeta gladyatör gibiydi on dakika sonra annemin çığlığıyla kendime gelmiştim arabamız uçuyordu. O kazadan aklımda kalan sadece ailemin son kez biricik kızlarını korumak için etten duvar ördükleriydi.

Gözlerimi açtığımda hastane odasında amcamla karşılaşmıştım ayak ucumda beni izliyordu, o sırada odaya giren hemşire gülümseyerek bir şeyler söyledi fakat işitme cihazım olmadığı için duyamamıştım bu yüzden tepkisiz kaldım benim yerime amcam devreye girmişti belli ki durumumu anlatmıştı hemşirenin üzgün acıyarak bakan gözlerinden bunu anlamıştım ben kazadan sıyrık bile almadan kurtulmuştum ama ailem artık yoktu bu minik kız hayata üç sıfır başlamıştı belki de haklıydı bunu ilerleyen günlerde daha iyi anlamıştım.

Kaza sırasında duyduğum son şey annemin çığlığıydı aslında o kadar korkmuştum ki artık hiç bir şey duymak istemiyordum sanki o cihazı taktığım anda hep annemin çığlığını duyacakmışım gibi hissediyordum bu yüzden sanırım benimde işime gelmişti duymamak. Amcamı ilk defa görüyordum. sonuçta babam ve amcam sadece telefonda görüşürlerdi ve bu görüşmeler bağırıp çağırmalarla son bulurdu.

Yıllarca varlığıyla yokluğu bir olan sessiz bir kız olarak yaşadım. Amcam bu durumdan hiçbir zaman şikâyetçi olmadı her zaman babamı anımsatan mavi gözleriyle uzun uzun bana bakardı. Kim bilir neler düşünüyordu.

Yaşıyor olmam onu ne üzmüş nede sevindirmişti sadece bir vazife olarak bana yıllardır bakmıştı belkide. Belki de kardeşinin ondan uzaklaşmasının suçunu annemde ve bende görüyordu. Ama yine de beni yalnız bırakmadı işitme engelliler okuluna yazdırdı yatılı okul olduğu için sadece hafta sonları ve tatillerde gidebiliyordum. Kazada ailemle birlikte işitme cihazımı da kaybetmiştim. Tedavimi amcam devam ettirmişti, neden bilmiyorum ama her şey çok anlamsız ve gelişi güzeldi bu yüzden duymak, konuşmak, hayal kurmak san ki benim için önemsiz birer detay olduğu için bazen işitme cihazını takmazdım , halimden hoşnut olduğumu söylesem yalan olmaz. Hem bu sayede bazı hislerim güçlendi ve dudak okuyabiliyorum ama insanların tartışmalarını birbirlerine çirkin ithamlarını şehrin gürültüsünü duymuyorum kafamı çevirmem yeterli...

Bunlar aklımdan geçerken ben çoktan amcamın evine varmıştım üç katlı beyaza boyanmış bu evi imrendiren asıl yer nefis kokular yayan çiçeklerle donatılmış bahçesiydi. Amcamla ortak tek noktamız çiçeklerdi. Amcam istediğim hiçbir çiçeğe karışmadı tam tersi dikmem için kendisi getirirdi. Bu yüzden çiçeklerden konu açıldığı zaman amcamda bize katılırdı.

Bahçeye girdiğimde Nermin yengem bahçeye uzun görkemli bir masa kurmuş düzenlemeleri yapıyordu yanına doğru yürürken beni fark etti dudaklarını okuya bilmem için bana dönerek '' yine ortadan kayboldun nerdeyse gelirler hadi üstünü değiştir sonrada kızlara yardım edersin, cihazınıda tak hadi bakalım çabuk '' dediğinde başımı onaylar şekilde öne doğru eğerek odama yöneldim.