Bugün ve Diğer Günler

Bölüm 10

MERHABA ARKADAŞLAR BEĞENİ VE YORUMLARINIZI BEKLİYORUM ;) 

Kuzenlerim gideli bir hafta olmuştu bende artık Denizli'ye dönmek istiyordum. Sonuçlar belli olana kadar Denizli'de kalmak en iyisi olacaktı. Teyzem bazen çok soğuk davranıp, kendimi kötü hissetmeme sebep oluyordu. Korhan'ın arabayı durdurmasıyla düşüncelerimden çıkabilmiştim. Nereye gittiğimizi bilmiyordum. Arabadan indiğimizde fark ettim ki bir hastaneye gelmiştik. Ama anlam veremiyordum. "Biri mi hasta?" Korhan sorumu geçiştirmeyi tercih etmişti. "Hadi randevu saatimiz geldi."

Bu sırada elini omzuma atmıştı artık ilgisini saklama gereği duymuyordu. Hatta bazen teyzemin yanında da bu kadar rahat davranıyordu, acaba teyzem bu yüzden mi rahatsızlık duyuyordu bilmiyorum ? Doktorun odasına vardığımızda neden geldiğimizi anlamıştım bir anda sinirlenmeme sebep olmuştu. " Bu ne şimdi." Korhan duruşunu hiç bozmamıştı Adeta bir heykel gibiydi belli ki bu tepkiyi bekliyordu. Bana hiç söz hakkı vermemekte de kararlıydı. " Biraz içini dökmek istersin diye düşündüm...."

Bir anda elim ayağım dolanmaya başlamıştı, ne yapacağımı ne söyleyeceğimi bilemiyordum. "Durup dururken nereden çıktı deli miyim ben?" Şımarık bir çocuk gibi davranmaya devam ediyordum, Korhan ise sakin ve ılımlı yaklaşıyordu.  Bu kadar uğraşmasını sebebi neydi anlamıyordum.

Çok fazla direnmeme izin vermemişti, kendimi bir anda çeşitli testlerin içerisinde buldum. saatler geçti ve biz hiç konuşmadık bütün gün Korhan'ın hayatımdaki yerini sorgulamaya başlamıştım. Neden kimsenin yapmadığını o yapıyordu;? Teyzemden bile daha sıcak ve sevgi doluydu... tamam bana karşı ilgisi vardı. Bunun için mi üzerime düşüyordu ? Belki de benim sessizliğim ona sorunlu bir tip imajı vermişti, bu şekilde benimle olamayacağını düşündü ve son çare bunu gördü... Allah'ım neler düşünüyorum ne kadar çok muamma var hayatımda diye düşündüm bir an...

Bir sürü sorularla muhattap olmak zorunda kalmıştım. o kadar sinirliydim ki cevap verme gereği duymadım doktorda çok zorlamadı zaten.  Hayatımda bu kadar zor bir an yaşamamıştım elimi kolumu nereye koyacağımı bilmiyordum, ne diyebilirdim ki? Çok önceden Denizli'ye dönmeliydim 

Arabadan binmeden  kaldırımda yürümeye başladım sinirimi fark etmiş olacak ki sesini çıkarmadan benimle yürümeye başladı. "Ne istiyorsun benden sen neden böyle saçma bir şey yaptın?" Diye sordum. Korhan sorumu havada bırakmıştı. "Arabaya binelim  hava çok sıcak.." Söylediklerine karşılık bende sorumu yinelemiştim. "neden?" Hiç beklemediğim bir tepkiyle karşılaşmıştım Korhan elimi tuttu ve " sen nasıl istersen öyle olacak...içini açman lazım bu herşeyini kaybetmiş ait olamam düşüncelerini hissedebiliyorum herşeyden o kadar uzaksınki o cihazı çıkarıp dünyayla bağını koparıyorsun... keşke ..."

cümlesini tamamlamak yerine beni kendine çekip sarılmayı tercih etmişti. Ben ise ilk defa huzur hissettiğim bu kollara kendimi bırakı vermiştim. En son bu kadar içten kim sarılmıştı ki bana kuzenlerim dışında ... bu öyle bir sarılıştı ki bana göre biraz sevgi biraz şefkat birazda aşk vardı. Bir an kendimi küçüklüğümde buldum bu sıkı sarılma ancak annemin ve babamın sarılması kadar güzeldi hatta yıllar öncesine ait bir sarılma gibiydi.