SABIR.

SABIR 22

Herkes hak ettiği hayatı yaşıyorsa ben kimin hayatını yaşıyorum? Bu benim hayatım olamaz.

Arkamı dönmeye cesaretim yoktu. Kapının kahverengi çizgilerine bakıyordum.

Ayak seslerinin bana doğru geldiğini hissetmeye başlamıştım.

Kolumdan tutan el beni ona doğru döndürmüştü. " Ahh. " canımı acıtmıştı.

" Bence ben çok akıllıyım. Sence? " diye ukala konuşmasına başlamıştı.

" Bence sen hastasın. Git tedavi ol. " dememle yapmacık kahkahasını patlatması bir olmuştu.

" Ne gülüyorsun be. Bırak ta gideyim, zaten beni burada tutman için bir sebep yok. Ayrıca Çağrı beni evde bulamazsa başıma bir şey geldiğini anlayıp peşime düşecektir. "

" Yok, vazgeçtim bence sen salaksın. Çağrı'nın da merak edeceğini sanmıyorum. Çünkü eve senin adına not bıraktım. Şimdi çık yukarı uslu uslu otur. " diyip kolumdaki eliyle beni içeri savurdu.

" Neden bırakmıyorsun beni Yağız? Bana güvenmiyor musun? "

" Güvenmiyorum. Ben kendime bile güvenmiyorum kızım. Ofiste işleri yoluna koyup, yurt dışına gideceğim. Ben yurt dışına gidene kadar sende burada, gözümün önünde duracaksın. Ben gittiğimde ne bok yiyeceksen yersin. " diyip önümden geçip salona doğru yürümeye başladı. Salondaki 3'lü koltuğa uzandı.

Bu çocuğa gerçekten ina

nmıyordum. Bende gidip karşısında ki tekli koltuğa oturup onu izlemeye başladım.

" Beni izlemeyi kes. Nefret ederim. "

Bu çocuğun gözleri kapalı benim ona baktığımı nasıl gördü?

'Gıcık' diye homurdandım.

Arkasını dönüp uyumaya çalıştığını anlamaya çalışıyordum. Anahtarlar acaba cebinde miydi ki?

Onun uyumasını beklemekten başka çarem yoktu. Gözümü duvarlarda gezdirip saat aramaya başladım. Saat 23.45'ti. Tekli koltuğa yanlamasına uzanıp saatin ilerlemesini bekledim.

01.00

01.15

01.30

Bence uykuya dalmıştır diyip sessizce koltuktan kalkıp Yağız'a yaklaşmaya başladım. Arkası bana dönük yüzü koltuğun dikine yaslamıştı. Yan yattığı için sadece bir cebine bakabilirdim. Kot pantolonunun cebine elimi daldırmamla kolumu tutup beni koltukla kendi arasına alması bir olmuştu.

Kalbim neden bu kadar hızlı atıyordu?

Gözleri göz bebeklerimin içine nasıl böyle sıcak sıcak bakabiliyordu?

Nefes alışverişlerini yüzümde hissediyordum.

Gözlerini kapatıp kolumdaki elini daha çok sıkılaştırdı.

Bağırıp çağırması gerekmiyor muydu?

Kalkmaya yeltendiğimde koluyla beni tekrar geri çekti.

" Burada uyuyacaksın."

" Saçmalamaz mısın lütfen çek elini?" dediğimde gözlerini açıp

" Saçmalamaz mısın ne ya? " diyince söylediğim kelimenin ne kadar saçma olduğunu yeni anladım.

Tekrar gözlerini kapadığında kafamı rahat bırakıp yüzünü incelemeye başladım.

" Gözlerini kapat."