SABIR.

SABIR 14

Multimedyada Ada var -

Birini canınızdan çok sevebilir misiniz? Benim hiç canımdan çok sevdiğim kimsem olmadı. Kimsenin yanında huzur bulmadım. Hep tektim bu hayatta ve tek olmaya devam ediyorum . Kader bu ışte yaşıyoruz alın yazılarımızı. Şans yüzüne gülücek bu hayatta. Yoksa baş edemezsin hayatın yalnışlariyla. Şanslı doğarsan eğer geleceğin parlar sana ufukta, fakat şanslı doğmazsan ışte o zaman yüzleşirsin hayatın kötü oyunlarıyla.

Adnan'ı hastalığım geçmedi diyerek oyaladım o gün. Fakat ne kadar inandığını soracak olursanız ben bile kendime inanmadım kendime . Böyle ancak en fazla bir iki gün oyalayabilirim . Gerisi ne olur ben bile bilemiyorum artık. Salonda ayaklarımı kendime çekmiş koltukta oturuyordum. Gözüm televizyona bakıyor fakat izlemiyordu.
Serpil ablalar ve benden başka kimse yoktu evde . Saat öğlen 2 idi. Nerdelerdi bilmiyorum, Adnan şirkette olmalıydı. Herneyse. Bilmekte istemiyorum zaten. Yalnız kalmak kadar güzel bişey yok bence bu hayatta. Kafamın içinde ki gürültülerle mutluyum ben . Çok mutluyum hemde.

Canımın sıkılması ve popomun bana ' kalkta rahat edeyim ' der gibi ağırmasıyla kalktım ayağa. Mutfak kapısının eşiğine doğru yürüyüp kafamı mutfağa daldırdım. Serpil abla ve 45-50 yaşlarında bir bayanla birlikte yemek yapıyorlardi. O bayanı bir iki kez görmüştüm fakat tanışma fırsatımız olmamışti hiç. O kadar dalmışlardi ki beni bile görmüyorlardi gözleri.

Geriye döndüğüm de mutfak kapısının yanında hemen aşağı ya doğru inen merdivenleri gördüm . Merak duygusu içimi tetiklemesiyle hemen aşağıya doğru inmeye başladim merdivenlerden. Hızlı ve tempolu bir biçimde ahşap merdivenlerden aşağı indiğimde aşağıda büyük bir salonun beni beklediğini tahmin bile etmemiştim. Alt katında resmen spor salonu vardı. Kamaşan gözlerimi ellerimle ovalayip tekrar baktım bu görkemli salona. Hemen önümde koşu bandları ve bir sürü spor aletleri vardı .

Ayağım yere takıldığı gibi düşmem bir olmuştu. Kafamı kaldırdığımda parkelerin tutuştuğunu gördüm. Görmemle hayattan bağlantım kesilmişti.

------
7 Sene Önce

'' Babaaa lütfen gitme babaaaa çok korkuyorum . ''

'' Korkma kızım bak senin baban kaç yangında kalan insanları kurtardı. Senin baban itfaiyeci ve burda böyle durması yakışmaz değil mi benim güzel kızım? '' Alnıma öpücük kondurup tekrar baktı o sımsıcak bakan gözleriyle.

'' Komşumuzu evlerinden alıp geleceğim yanmasını istemeyiz değil mi meleğim? '' diyip gitmişti yanımdan. Ellerini ufacık bedenimden çekmisti. O ateş dolu eve girdi ve ahşap evin babamın üzerine çökmesi bir olmuştu. Bedenim kasılmış, hiç birşey ne duyuyor ne de görüyordum. Babam o yangının altından kurtarmak için hamle yaptığımda Mete 'nin beni tutmasıyla ayaklarım yerden kesilmişti. Mete 'nin kucağında çabalıyordum ama boşunaydi.

---

O günü tekrar yaşıyordum şimdi. O günü dün gibi hatırlıyordum. Babamı kaybettiğim günü . Canım hala dün gibi acıyor , alev almıştı yüreğim.
Gözlerim buğulu görüyor, nefes alıp vermekte güçlük çekiyordum. Bu yangında şimdi nerden çıkmıştı? Çoğalan dumanla beynim şuurunu kaybedip, gözlerim yavaş yavaş kapandı .

Yanına geliyorum babacım .

--

YAĞIZ'DAN

'' Hoş geldiniz efendim ''

'' Hoş bulduk Serpil. Aşağıya iniyorum bana temiz kıyafetler getir . Kaç gündür hammallaştım. '' diyip yanağından makas aldım . Serpil abla kendimi bildim bileli burdaydi . Annemin ölümünde çok destek olmuştu bana. Aramızda iyi bir bağ olmuştu.