That Poor Girl [On-Going]

Poor Girl : 30

Alexandra's Pov

At hindi ko na alam ang gagawin ko, magkatapos umalis ni Josh, niligpit ko nalang yung kinainan namin. At natulog na, kasi wala na akong ibang pinagkakaabalahan pa.

Habang natutulog ako, hindi ako mapakali. Hindi ako makatulog ng maayos! Eh bukas na nga yung pageant. At sa tingin ko mapupuyat pa ako. Binuksan ko yung ilaw ng condo ko, uminom ako ng tubig at pinakailaman yung cellphone ko. At hanggang ngayon wala paring text or calls na nanggagaling sa pamilya ko. Don't get me wrong, i'm not assuming nor expecting them to care. I'm just... just thinking about them.

I remember, when I was a child, sobrang close ko pa si Ate Althea, I mean super duper close ko pa talaga. One day, nawala si Ate. She's only 11 years old when she lost. Sila Mom and Dad are totally caring for ate. They called the police. They called my ate's classmate just to know if kasama ba nila si ate. Lahat lahat ginawa nila para lang mahanap si ate. After  3 days, Nakita nila Mom and Dad si ate sa abandoned place, pagkakita nila kay ate sinalubong agad nila ng yakap at halik si ate. And naisip ko na.. hindi dapat ako kasama sa eksenang 'to. Kumbaga out of the scene or picture talaga ako. Ayos lang sila kahit silang tatlo lang. Nakatingin lang ako sa kanila sa malayo. Mahigpit na niyayakap si Ate, at umiiyak silang tatlo. At ako dito malayo sa kanila na nakatanga na nanunuod sa kanila habang umuulan ng napakalakas.

Pagkauwi namin sa bahay 'non, dumiretso agad ako sa kwarto ko at natulog. Nagising ako dahil sa katok na naririnig ko mula sa pintuan ng kwarto ko. Binuksan ko and to suprise sila mom and dad ang kumakatok. Napangiti agad ako, Pinapapasok ko sila, pero hindi sila pumasok instead may nakita akong galit sa mata nila. Hindi ko maintindihan ang sumunod na nangyari, kasi bigla nalang akong sinampal ni mom. Nagulat ako at gusto ng kumawala ng luha sa mata ko pero pinigilan ko. Ako kasi yung sinisisi nila sa pagkawala ni ate. Pagkatapos akong sampalin ni Mom, umalis na silang dalawa. At padabog na isinarado nila yung pintuan ng kwarto ko.

Until next day, napansin kong hindi na ako pinapansin ni Ate. Anong bang nagawa ko?! And I guess na araw araw na nilang routine ang pag-iwas sa akin. At simula noon lagi nalang nila pinagbibigyan si Ate Althea sa lahat ng favor niya, at ako naman ang napag-iiwan.

I smiled bitterly and my tears are trying to escape from my eyes. And then my tears had fallen.

"Taksil karing luha ka eh, matagal tagal ka naring nawala dahil napipigilan na kita right?" Haha para akong baliw na kinakausap yung mga luha ko.

"Bakit ba kung ituring niyo ako ay parang wala lang?! Hay." Sabi ko sa sarili ko.

Though ayaw nila sakin, I still care and love them. Hindi ko magawang magtanim ng sama ng loob sa kanila. But I can't deny that i'm being left confused. All of a sudden we're happy, but the days/months/year rolled and done it become sad. Ah - for me it's sad but for them it's really fine. And even more become happy.

Umiling nalang ako then kinuha ko yung jewelry box ko. But nung kinuha ko yung box, something fell on the floor. Kinuha ko, then my tears had fall again. It's our Family Picture. The first and last. It means wala ng kasunod.

I stared at it and this family picture were resembling a happy family. Happy family?! Wow. Nasaan na? Naiiyak nalang ako.

Tumayo ako para lumabas ng kwarto ko. And madaling araw palang. Too early to prepare for schooling. And oh yeah, I forgot. I need to be prepared for the pageant. And to unexpected. Angelo is calling.

Angelo Calling.....

093********

I answered.

"Hello good morning?" He greeted. And I greeted him back.

"Good Morning too. Yeah, so what is it? huh?"