Why me

1.27

De mooie volle lippen van Saïd waren zo dichtbij, maar nee ik zou geen Najlea heten als alles goed ging, het moet altijd verkeerd gaan in mijn leven.

~Leven is niet moeilijk, mensen maken het moeilijk~ zei me moeder altijd.

Ik kan nu gewoon uitbarsten, waarom kan het nooit goed gaan met mij. Kut leven tfoeeee.

Ik: "Watser"
Rayan: "Wat doe je hier alleen met een jongen in je kamer"
Ik: "wie ben jij omdat te vragen"
Rayan: "ik vraag het nog een keer, wat doe jij hier met een jongen alleen in je kamer"
Ik: "Doeii Rayan hier heb ik geen zin in"

Ik liep naar hem toe om hem uit me kamer te zetten, voor ik het wist voelde ik iets in mijn buik, Ja hoor ik ga weer terug naar de ziekenhuis, Ik ben gestoken, tering zooi dit.

De laatste wat ik zag was, Saïd met tranen voor me en voor ik het wist werd hij ook gestoken en niet een keer maar 6x. Dit is het bewijs dat geluk mij niet is gegund. Ik deed vrijwillig mijn ogen dicht, en viel in een diepe slaap hopend dat ik niet meer wakker zou worden.