Love & Revenge (A Dutch One Direction Fanfic)

Hoofdstuk 10

Elizabeth's P.O.V.

Ken je het gevoel dat je adem in je keel stokt? Dat er geen beweging meer in je zit? Alsof je alles in slowmotion meemaakt. Alsof je vastgelijmt aan de vloer zit. Het gevoel van flauwvallen krijgt, maar er gebeurd niets. Het enige wat je hoort is het toenemende geklop van je hart. Je hoort het bonken in je oren en je word er gek van. Toch doe je er niets aan, want je kunt jezelf niet meer laten bewegen. Geen enkele spier werkt mee. Alsof je brein zich afgesloten heeft. Alsof alles vanbinnen ineen gevallen is. Niets werkt mee. Het enige wat je kunt doen is kijken. Kijken naar het laatste beeld waar je naar keek toen alles nog wel werkte. Kijken naar het beeld waardoor alles stop werd gezet. Kijken naar de twee mensen waarvan er één vier kleine woordjes zei. 'Wij zijn je ouders.' Vier kleine woordjes die als een kernbom uit elkaar barstte op mijn ziel. Vier kleine woordjes die ik nooit gedacht had te horen. Vier kleine woordjes die zoveel effect hadden dat alles gewoon uitviel.

"Elizabeth! Elizabeth!" Het geroep naar mijn naam klonk zo ver weg. Toch was het zo dichtbij. Het klonk als Natasha. Ik voelde dat ik door elkaar werd geschud. Ik gaf geen enkele reactie. Mijn ogen stonden wijd open gespert, maar het enige wat ik zag was dat beeld. Dat beeld van die twee mensen. Mijn ouders. Mijn egoistische ouders.

"Ze is in shock!" hoorde ik een lichte stem zeggen. Volgens mij was het Eleanor. "Bel 112?!" hoorde ik een andere lichte stem zeggen. Ik denk Danielle. Wacht, 112? Ik schudde mijn hoofd en kneep mijn ogen stijf dicht. Wat is er aan de hand? Ik knipperde een paar keer met mijn ogen en opende ze daarna weer. Mijn zicht werd weer helder en ik zag verschillende gezichten boven me hangen.

"Elizabeth?" zei mijn praktisch zus met bezorgdheid over haar hele gezicht. Ik keek naar Vanessa en gaf haar een korte glimlach. Ze gaf een zucht van opluchting. "Wat is er gebeurd?" vroeg ik aan de gezichten boven me. "Je zakte opeens in elkaar vertelde Zayn." zei Natasha bijna onhoorbaar. Ik wende mijn blik van haar af en keek naar Vanessa. Ze zei niets en tilde me rechtop.

Ik draaide me om naar de andere bezorgde blikken en werd meteen aangevallen door Zayn in een knuffel. "Doe dit alsjeblieft nooit meer." mompelde hij in mijn shirt. Ik gaf geen antwoord, maar knuffelde hem terug als reactie. "Ik heb het aan de rest vertelt." fluisterde hij in mijn oor en ik knikte kort. Hij liet me los en ik keek naar de andere jongens.

Twee onbekende, maar eigenlijk bekende, gezichten stonden ertussen. Het liefst wilde ik ze opzij duwen en hen de ergste dingen toewensen, maar ik kon het niet. "Waarom." zei ik ijskoud richting hun verdrietige blikken. Geen enkele emotie was er van mijn gezicht af te lezen. Misschien alleen woede. "W..we-" begon mijn moeder. "Nou?" onderbrak ik haar. Ze gaf een snik en mijn vader nam het over.

"We waren te jong Elizabeth." zei hij koeltjes. "Te jong? Sinds wanneer is dat een reden om je eigen vlees en bloed achter te laten?!" snauwde ik. Mijn moeder bracht nog een snik uit en mijn vader hield haar vast. "We hadden geen geld om voor je te zorgen." antwoorde hij. "Je had geld genoeg om op vakantie te gaan, maar niet om voor je kind te zorgen? Ik snap wel hoe belangrijk ik voor jullie was." Ik kneep mijn ogen tot spleetjes en sloeg mijn armen over elkaar.

"Je was het belangrijkste in ons leven. Je bent het belangrijkste in ons leven!" riep mijn moeder door haar gesnik heen. "Nou daar heb ik veel van gemerkt zeg!" riep ik terug. Mijn vrienden stonden er stilletjes bij. Ik zag bij Vanessa de tranen over haar wangen rollen. Bij haar kwam dit ook hard aan. Aangezien ze hetzelfde heeft meegemaakt. Zayn had zijn arm beschermend over mijn middel en hield een strak gezicht.

"We wilden het beste voor je Elizabeth. We konden niet voor je zorgen. We wisten niet hoe! Er was geen geld genoeg en we hadden je nooit goed kunnen opvoeden." legde mijn vader uit. Hij zocht voor wat sympathie in mijn ogen, maar hij kreeg het tegenovergestelde. "Dus gooiden jullie me maar in een weeshuis?! Alsof zij veel geld hebben! Nu woon ik samen met Vanessa in een appartement. Al sinds we 16 waren! We werken niet normaal zoveel om maar de huur en onze studie te betalen. We hebben netaan tijd voor leuke dingen. Alleen deze drie weekjes vakantie! Allemaal dankzij jullie egoistische gedrag!"

Ik was het zat. Ik was het helemaal zat. Het was dat Zayn me vast hield, anders was ik helemaal uitgeflipt en dramatish weggelopen. "Geef nou eens een goede reden! Dit is allemaal slap gezeur! Weet je wat? Ik ben er klaar mee. Ik vertrek!" Ik sloeg Zayn arm van mijn middel en liep stamvoetend het gebouwtje uit. Toch maar wel dramatisch weglopen. Niemand van mijn vrienden was zo stoer om me tegen te houden. Ze stonden er allemaal verbaasd bij.

"WACHT!" gilde mijn moeder opeens. Ik draaide met een ruk om en keek naar mijn ouders die aankwamen rennen. "En waarom zou ik dat doen? Ik wacht mijn hele leven al!" snauwde ik. "We hebben een goede reden." zei mijn moeder in een koele toon. Ik was verrast bij wat ze zei. "Nou? Ik wacht."

"We waren junkies Elizabeth. We zaten zwaar aan de drugs. We probeerde illegaal drugs mee te nemen uit Amsterdam. We waren niet op vakantie. Drugs was ons doel. En voordat je vraagt of Vanessa's ouders daar ook bij waren. Ja, die waren erbij. We waren vrienden vroeger. En omdat we zo stom waren, hadden we ook onveilige... je weet wel. Geen condoom. Jullie zijn ook in Amsterdam geboren. We wilden een goed leven voor jullie. Je moeder en ik besefte hoe erg drugs was en we stopte ermee. We hadden ook geen geld meer door de drugs. We wilden niet dat je opgroeide in zo'n omgeving. We maakten ons er zeker van dat het weeshuis goed voor jullie zou zorgen. Ons laatste geld hebben we aan hen gegeven. Daarna hebben we de drugs verkocht in Engeland en we hebben gezworen nooit meer te gebruiken. We hadden onszelf aangemeld bij een kliniek en hebben daar 6 jaar gezeten. Daarna kregen we beide en baan en hebben we een huis gekocht. Na een paar jaar hadden we dit park overgenomen. Het liep slecht dus het kostte niet zoveel geld. We hadden er heel veel moeite ingestoken en nu is het een goedlopend park."

Ik stond perplex. Ik wist niet wat ik moest zeggen. Mijn ouders gaven dus wel om me. Ze keken me aan met smekende ogen en ik kon niets anders doen dan instorten. Ik zakte door mijn kniën op de grond. Iedereen zag het en Zayn kwam gelijk aan rennen. Maar hij was te laat. Mijn vader en moeder hielden me al vast. Ze omhelsde me en ik knuffelde terug.

"We hebben je zo gemist." snikte mijn moeder. "We dachten dat we je nooit meer zouden zien." zei mijn vader met een trillende stem. "I..ik ook." stotterde ik.  

Ik stond daar. Samen met mijn... ouders. In een omhelzing. Het gevoel wat ik had was niet te beschrijven. Na een tijdje lieten we elkaar los en iedereen stond er nu stilletjes naast.

"Ik denk dat ik weer moet gaan." zei ik zachtjes, lopend naar Zayn. Hij keek me met een gebroken glimlach aan en sloeg zijn arm om mijn schouder. Mijn ouders knikte en veegde hun tranen weg. "We houden contact. Hier is ons nummer." Mijn moeder pakte een visitekaartje uit haar borstzakje en gaf het aan mij. Ik gaf haar een laatste knuffel en kroop toen weer tegen Zayn aan.

"Wacht." fluisterde Vanessa opeens. "Weten jullie waar mijn ouders zijn?" vroeg ze richting mijn ouders. Mijn moeder perste haar lippen samen en greep mijn vaders hand. "Jij bent Vanessa hè?" zei mijn vader. Vanessa knikte en veegde een traan weg. "We wilden ze overhalen met ons mee te gaan naar een klinique, maar ze luisterde niet. We verbraken de vriendschap en hebben nooit meer iets van ze gehoord. Het spijt me." zei hij er achteraan.

Vanessa knikte en draaide zich toen om. Harry keek haar vol medelijden aan. Ik wilde hem bijna tegen haar aanduwen om haar de steunen, maar hij bleef bevroren in zijn staat. "Ik bel jullie later." zei ik tegen mijn ouders. Ze schonken me een glimlach en ik wenkte de rest om mee te lopen.

We liepen zonder een woord het park uit en de taxi in die Liam eerder al had gebelt. Ik zat samen met Zayn helemaal achterin. Hij streelde zachtjes mijn gezicht en hij veegde mijn tranen weg. "Sshh. Ik ben hier." fluisterde hij in mijn oor en ik verborg mijn gezicht in zijn shirt.

Dit was meer dan een verassing vandaag.

----------------------------------------------------------------------

Helloow<3

Dat was hoofdstuk 10 alweer! 

Sorry dat het zo heeel kort was, maar ik wilde het persé vandaag updaten. Het is namelijk al weer een week geleden! :)

Love my readers<3>

We hebben 500 bereikt ♥

Sorry voor de foutjess

xxxx

~Kelly