Love & Revenge (A Dutch One Direction Fanfic)

Hoofdstuk 15

Zayn's P.O.V.

"JULLIE WAREN GEWELDIG VANAVOND! TOT DE VOLGENDE KEER WOE!" hoorde ik Louis voor de zoveelste en laatste keer schreeuwen deze week. Ik zat in de kleedkamer. Alweer.

"Hoe gaat ie Zayn?" vroeg Liam toen ze aan kwamen lopen. Ik haalde mijn schouders op. Ik zag dat Louis zijn hoofd schudde naar Liam. "De fans blijven vragen naar je Zayn. Je kunt niet 1 liedje opkomen dagen en dan weggaan. Dat is geen One Direction. Eerst was het alleen het laatste half uur en nu is het bijna het hele concert." zei Niall terwijl hij een hand op mijn schouder lag.

"Je weet dat ik het niet kan Niall. Ik kan het niet meer." zei ik terwijl ik mijn hoofd in mijn handen liet vallen. De jongens zeiden niets en Niall haalde zijn hand weg. "Je moet haar vergeten. Het is nu dan wel maar een week geleden, maar zo kan je niet verder! We hebben maar vrij weinig opnamens voor de film, omdat jij drie kwart van het concert er niet bent!" riep Harry door de kleedkamer.

Ik stond op en ik voelde mijn bloed zowat koken. "Jij hebt makkelijk praten Styles! Jou vriendin heeft je niet zonder reden gedumpt. Jou vriendin heb je elke fucking nacht naast je! Dus hou je bek over mij! Ik doe mijn best daar op dat podium. Elk fucking liedje doet me denken aan haar. Willen de fans me soms zien instorten daarzo? Ik dacht het niet. Dus hou je kop voordat je nog meer onzin eruit gooit!"

Harry schrok en nam een paar stappen achteruit. Ik ademde snel in en uit en ik rende de kleedkamer uit. "FUCK DIT!" schreeuwde ik door een lege concerthal. Ik rende snel en ongezien naar de tourbus. Zonder de busschauffeur te begroeten rende ik naar mijn bed en pakte ik haar pyjama shirt die ze vergeten had. Haar geur zat er nog steeds aan.

"Fuck Lizz. Waarom!" mompelde ik in het shirt, depressief voor een antwoord. Voor de zoveelste keer deze week was ik ingestort. Hoe kan je zo snel en zo veel van iemand houden? Weer een van de onbeantwoorden vragen erbij. Ik word er gek van. Mijn gedachten zijn nergens anders mee bezig.

"Zayn?" vroeg een zacht stemmetje. Het was te zacht om te horen wie het zei. Was het Elizabeth? Kon dat zo zijn? "Lizz?" vroeg ik net zo zacht terug. Ik kreeg geen antwoord terug, dus ik opende mijn ogen. Niks en niemand.

"Wat zei je Zayn?" Oké, ben k nu gek aan het worden? "Hey Zayn? Gaat alles goed?" Natasha opende mijn gordijntje en keek me bezorgt aan. Ik gaf een zucht van opluchting. "Natas, wat doe jij nou hier?" "Ik was moe, dus ik ging alvast naar de bus. Wat doe jij hier?" "Zelfde reden wat ik voor alles heb deze week." zei ik met een zucht.

Natasha nam plaats op het uiteinde van mijn bed en keek naar het shirt dat ik vast hield. "Je denkt aan Lizz hè?" Ik knikte langzaam. "Ik ook. Ik vraag me af waar ze is. Ik denk dat iedereen zich dat wel afvraagt." Ik knikte nog eens en gaf een diepe zucht. "Het gaat goed komen Zayn. Ik denk niet dat ze in moeilijkheden zit. Ze is namelijk niet dom. Ze zal vast in een hotel zitten ofzo."

Ze glimlachte naar me en ze gaf een klein kneepje in me schouder voordat ze weer opstond. "Ik ga slapen. Weltrusten en niet te veel nadenken jij." Ik gaf een kortje lachje en draaide op mijn rug. "Weltrusten Natasha."

~~

Elizabeth's P.O.V.

"Oké mam. Ik zie je zo!" Ik zwaaide naar mijn moeder en liep de deur uit opweg naar Starbucks.

Deze week was hel. Het enige wat ik deed was op bed liggen en eten als het moest. Dit is de eerste keer dat ik weer naar buiten ga. Aangezien mijn ouders bijna hele dagen moesten werken verveelde ik me ook kapot. Vandaag hebben ze vrij, want het is zondag.

Als ik Starbucks in loop bestel ik een cappucino en neem plaats aan een tafeltje ergens achterin.

"Wie Zayn? Pff ik weet het. Wat is er met hem deze week?" Mijn oren stonden meteen gespitst toen ik twee meiden die aan het tafeltje achter mij zaten, zijn naam lieten vallen.