Love & Revenge (A Dutch One Direction Fanfic)

Hoofdstuk 7

-Het meisje op de afbeelding is Natasha-

Elizabeth's P.O.V.

Waarom is het zo donker? Waarom kan ik mezelf niet bewegen? Wat gebeurd er?  

Ik probeer mijn armen en benen te bewegen, maar er lijkt geen beweging in te komen. Het doet zelfs pijn. Mijn ogen willen ook niet mee werken. Wat is dit?  

Ik hoor een geluid naast me. Een snikkend geluid. Ik probeer mijn hoofd om te draaien naar het geluid, maar een steek van pijn schiet door mijn lijf. What the hell.

"Lizz? Lizz!" hoor ik heel vaag. "Wa.. wie?" Krijg ik er met moeite uit. "Ik ben het. Roy. Oh het spijt me zo erg." Ik voelde twee armen me optillen en me op iets zachts neerleggen. Het was de bank. "Wat is er.. ge..beurd." fluister ik. Ik probeerde nog 1 keer mijn lichaam te bewegen en met veel moeite opende ik mijn ogen. Ik keek recht in 2 blauwe ogen. Rood betraand. Angst schoot door me heen en ik dook met al me kracht een stukje verder de bank in.

"Nee nee schatje. Alles is goed nu. Niet bang zijn." Roy legde zijn hand op mijn wang en ik beweegde mijn hoofd de andere kant op. Hij keek me verbaasd aan. "Ik ga je niets doen hoor. Niet meer.Het liep eventjes uit de hand. " fluisterde hij en een traan liep over zijn wang. "Ga...weg." bracht ik uit. Hij keek nog verbaasder. "Nu Roy." Mijn stem werd iets harder. Roy's ogen veranderden van medelijden naar kwaad. "Nee Elizabeth. Ik ga voor je zorgen." zei hij met een lage donkere stem. "Ik wil...dat je.. nu vertrekt." Met al mijn kracht ging ik rechtop zitten en keek ik naar mijn grootste angst.

Roy's ogen kregen een donkere kleur en hij duwde me terug in de bank. Ik gilde zachtjes van pijn. "Oh het spijt me! Deed ik je pijn?" Opeens veranderde zijn houding weer naar bezorgt. "Waarom." fluisterde ik. Hij kreeg een hele rare glimlach. "Tja, je bent van mij Elizabeth Thompson. En je moet leren dat je alleen van mij bent." Hij aaide over mijn hoofd en deed een plukje haar achter mijn oor. Ik keek hem vol afgrijzen aan.

"Kijk niet zo lelijk. Je hoort mooi te kijken. Mooie meisjes kijken mooi." Hij kwam dichterbij met zijn gezicht en stopte bij mijn oor. "Je bent van mij. Alleen van mij. Voor altijd van mij. Maak je een fout? Dan moet je boeten!" Hij tilde zijn hand op en gaf een klap om mijn gezicht. Tranen sprongen in mijn ogen en mijn eigen hand legde ik op mijn wang. "Gaan we huilen? Stoppen. Anders loopt je mooie make-up uit. Dan ben je niet meer mooi. En dat hoor je wel te zijn. Want je bent van mij. Alleen van mij. Voor altijd van mij. Voor eeuwig van mij. Van mij Elizabeth. VAN MIJ!"

"AAAAAAAAAAAAHH" Ik schoot rechtop in mijn bed. Wat? Waar ben ik! Oh het was een nachtmerrie. Een vreselijke nachtmerrie. "ELIZABETH WHAT THE FACK!" Opeens kwam Vanessa mijn kamer binnen stormen. Ze hield haar rechterhand op haar hart en met haar linkerhand hield ze de deurklink vast. Ze was helemaal buiten adem. "Nog een keer. WHAT THE FACK?!" riep ze. Ik hield mijn lach in.

"Sorry, nachtmerrie." Ze sloeg haar hand voor haar gezicht en liep naar mijn bed. "Ik dacht dat je in elkaar geslagen werd ofzo! Pfff." Ze ademde uit en ging op mijn bed zitten. Mijn glimlach veranderde in een dunne streep. De nachtmerrie schoot weer door me hoofd. Vanessa zag het en legde haar hand op mijn schouder. "Wat droomde je?" Ik gaf een zucht en keek op de klok. "Je wilt serieus dat ik dit om 3uur 's nachts ga vertellen? Wil je niet slapen?" Ik rolde lachend mijn ogen. "Nee. Ik zie dat het jou dwars zit dus vertel maar."

"Ik heb gedroomt dat ik in elkaar geslagen was door Roy en dat ik zijn bezit was." Vanessa keek me met open ogen aan. "Waar komt dat opeens vandaan?" vroeg ze met verbazing in haar stem. Ik beet op mijn lip en dacht aan gister. Wat Roy gister tegen me zei en wat hij heeft gedaan. "Lizz? Waar komt dat vandaan?" vroeg ze nog een keer, het antwoord zoekend in mijn ogen. Ik sloeg mijn handen voor me gezicht en ging naast haar zitten. Rustig vertelde ik wat er gister gebeurd was.