Love & Revenge (A Dutch One Direction Fanfic)

Hoofdstuk 20

Elizabeth's P.O.V

Iedereen in de hotelkamer keek me sympthatiek aan. Ik zwaaide en stapte de deur uit. Op naar Zayn. Rustig aan liep ik naar de hotelkamer. Ik was super nerveus. Wat ga ik doen als het slecht afloopt?

Ik schudde de nare gedachte van me af en liep verder. Elke stap die ik zette maakte me meer nerveus.

Ik stopte voor Zayn's kamer. Eerst was dit onze kamer. Ik klopte zachtjes drie keer op de deur, maar hij bleef dicht. Ik probeerde de klink en tot mijn verbazing was de deur los.

Ik stapte langzaam de hotelkamer in en Zayn was niet in de woonkamer. Net voordat ik naar de slaapkamer toe wilde lopen, kwam Zayn eruit lopen. Toen hij zag wie zijn hotelkamer binnen dringde, kreeg hij een emotieloos gezicht.

"Ga weg." zei hij koel.

"Zayn alsjeblieft. Luister naar me." probeerde ik.

"En waarom zou ik dat doen? Je verliet me zonder reden. Ik probeerde van alles om een uitleg van je te krijgen en toen negeerde je me. Waarom wil je het nu opeens wel uitleggen? Omdat ik je geen aandacht meer geef met smsjes en je niet meer bel?" Zayn verhefte zijn stem telkens ietsje meer bij elke zin.

"Maar Zayn ik-"

"Weet je wel wat ik heb moeten doorstaan? Ik heb drie kwart van bijna alle concerten gemist. Met de rehearsels kwam ik niet opdagen. Onder intervieuws liep ik weg. Ik negeerde mijn vrienden. Ik was een zombie en zo voelde ik me ook. Levenloos en gekwetst."

"Maar Zayn ik heb een reden."

"Een reden? Ik geef geen ene moer meer om jou reden! Ik wil het niet meer horen. Je bent te laat Elizabeth." Zijn stem stierf af en ik voelde me alsof hij me net met een mes in me hart stak.

Tranen prikkelde achter mijn ogen. Hij heeft deels gelijk.

"Hoe zou jij je voelen als iemand waar je van houd je ijskoud als een steen laat vallen? En die je daarna negeert wanneer je smeekt om een reden waarom. Ik respecteerde dat jij er niet over wilde praten. K verwacht dat je respecteert dat ik er nu niet over wil praten."

Het voelde als een klap in mijn gezicht. Hij heeft gelijk. Hoe zou ik me voelen? Ik had boos geweest en me gekwetst gevoeld. En ik denk dat hij dat ook heeft.

"Het spijt me." fluisterde ik terwijl een traan mijn oog verliet. Zayn schudde kwaad zijn hoofd.

"Het zal wel." mompelde hij en hij liep zijn kamer weer in en deed de deur op slot.

Ik wilde niet uitbarsten in zijn hotelkamer dus ik rende terug naar die van Paul. Niemand was er meer. Waarschijnlijk is iedereen naar zijn eigen hotelkamer.

Ik liet mezelf zakken op de grond. Hoe ga ik dit ooit goed maken?

Harry's P.O.V

Ik reed in een goedkope lelijke gehuurde auto richting de concerthal. Ik moest daar beginnen. Verder heb ik geen informatie.

Ik reed sneller dan ik mocht rijden volgens de verkeersborden, maar het kon me niet schelen. Ik moet Vanessa vinden.

Toen ik daar aankwam rende ik het gebouw in. Ik keek om me heen zoekend naar personeel. Ik zag een vrouw lopeb met een t-shirt van het gebouw aan.

"Sorry, mag ik wat vragen?" "Natuurlijk. Zeg het maar." "Ehm, was hier een meisje genaamd Vanessa een paar dagen geleden?" De vrouw leek na te denken en maakte toen een gebaar alsof er een gloeilamp boven haar hoofd verscheen.

"Ja dat klopt! Ze wilde weten wie hier allemaal werken. Vrij vreemd. Ehm.. mag ik vragen waarom je dat wilt weten?" "Ik ben Harry Styles. Haar vriendje." De vrouw keek me met grote ogen aan.