Love & Revenge (A Dutch One Direction Fanfic)

Hoofdstuk 22

Elizabeth's P.O.V

Langzaam opende ik mijn ogen weer. Ik staarde naar een felle lamp boven me. De herinneringen van de afgelopen gebeurtenissen vlogen door mijn hoofd. Mijn ouders zijn dood. Leven Paul en Jake nog? En hoe zit het met Tony en Roy? Hoe kom ik hier en waar ben ik eigenlijk?

Ik tilde mezelf een beetje omhoog zodat ik zat. Ik wreef in mijn ogen en zag Zayn naast mijn bed op een stoel zitten te slapen. Snel keek ik de kamer rond en besefte dat ik in het ziekenhuis lag.

"Zayn.." zei ik half fluisterend terwijl ik zijn wang aan raakte met de binnen kant van mijn hand. Zijn ogen knipperde langzaam en zijn aandacht was meteen op mij gericht. Hij legde zijn hand over de mijne en sloot eventjes zijn ogen. Alsof hij niet kon geloven dat ik het echt was.

"Zayn, wat is er gebeurt?" vroeg ik zachtjes. Hij opende zijn ogen weer en schoof zijn stoel dichter naar mijn bed.

"Ik heb je daar weggehaald en je viel bewusteloos toen ik je eenmaal vasthield."

Ik keek geschrokken naar hem. "Hoe wist je waar ik was?" Zayn liet mijn hand los en legde zijn handen ineengevouwen naast me op het bed.

"Ik snapte nergens meer iets van en ik ging naar Paul's kamer opzoek naar Paul. Ik wilde antwoorden, maar toen zag ik dat er niemand was. Ik vond het briefje met Vanessa's adress." Ik knikte langzaam.

"Maar Zayn.. Ik dacht dat je me haatte. Waarom kwam je me halen?" Zayn keek van zijn handen naar mijn ogen. Hij pakte mijn hand. "Elizabeth, ik kan je niet haten. Ik was niet normaal zo boos op je, maar ik geef nog steeds om je. Ik wilde niet dat je in gevaar was."

Ik voelde mijn wangen rood worden. Na al die tijd zonder hem, voel ik nog steeds hetzelfde voor hem. "Bedankt Zayn." zei ik met een glimlach. Hij knikte. "Geen probleem." "Maar nu vraag ik me nog steeds iets af. Je zei net, ik WAS niet normaal zo boos op je. Wat heeft je gedachte verandert?"

Zayn kreeg een strak gezicht en ik werd bang dat ik misschien iets verkeerds had gevraagd. "Natasha, Eleanor en Danielle hebben me alles verteld toen we eenmaal in het ziekenhuis waren. Ze dwongen me om naar hun te luisteren. Ik weet wat Roy je aan heeft gedaan. Ik weet waarom je mij verliet en als ik in jou schoenen had gestaan ik hetzelfde gedaan voor de persoon waarvan ik houd."

Mijn hart ging nu 100x sneller. "Het spijt me echt heel erg Zayn." zei ik terwijl ik naar onze ineengevouwden handen keek. "Alles is allang vergeven Elizabeth." zei hij met een hartverwarmende glimlach. Ik gaf er een terug.

"Maar hoe zit het met ons?" vroeg ik voorzichtig. Zayn kreeg een big smile op zijn gezicht. "Daar kom ik later op." Ik keek hem verbaasd aan, maar voordat ik iets kon vragen, kwam iedereen mijn kamer binnen stormen.

"LIZZ!" schreeuwde de meiden toen ze zagen dat ik wakker was en ze doken op me. "Ik..stikk." lachte ik terwijl ze me stevig omhelsde. Ze lieten me lachend los en de jongens deden precies hetzelfde. "Oke oke knuffeltijd over!" schreeuwde ik lachend. Ze lieten me weer los en nu stonden ze allemaal rond mijn bed. Ik glimlachte naar iedereen. We zijn weer bij elkaar.

"Vanessa! Hoe gaat het eigenlijk met jou?" vroeg ik toen ik alles weer besefte. "Super! Ik was behandeld voor mijn schaafwonden en al die dingen. Ik moest eigenlijk in mijn bed blijven rusten, maar ik moest naar jou!" Ik schudde lachend mijn hoofd naar haar.

"Waar is Jake eigenlijk?!" vroeg ik in paniek. "Rustig maar hij ligt in de kamer hier naast te rusten. Roy had hem flink te pakken. Roy is trouwens gearresteert en Tony die eh.." Vanessa dwaalde af van haar verhaal. "Tony die is in het ziekenhuis overleden." maakte Harry voor haar af. Ik knikte opgelucht met een kleine glimlach omdat hij uit beeld is.