Be Alright (Justin Bieber Türkçe Fanfiction)

7. Hep Aynı

Uyandığımda hala havadaydık. Dışarısı aydınlanmaya, güneş yüzünü göstermeye başlamıştı. Işık ne gözünüzü rahatsız edecek kadar fazla, yok denecek kadar da az değildi. Bulutlar seyrekti ve hala insanları görünmeyecek kadar yerden yüksekteydik. Uçak 1.30 saat olmasına rağmen zaman geçmek bilmiyordu. Kafamı sola çevirdiğimde manzara dışarıdakinin bin katı daha güzeldi. Yavaş yavaş aldığı her nefesle göğsü kalkıp iniyordu. Yüzündeki ifade o kadar masumdu ki yüzünü baktıkça sanki dünyada başka hiç sorun yokmuş hissine kapılıyordu insan. Onu uyandırmamaya özen göstererek, dikkatlice yüzüne düşmüş birkaç tel parçasını geriye ittim. Gözleri açılır gibi oldu hemen ardından kapandılar. Derin bir nefes alıp bıraktım. Neyse ki uyanmamıştı.  Düşünüyorum da yerimde olmak için canını verebilecek milyonlarca insan varken neden ben? Ona bu kadar yakın olmayı hak edecek ne yaptım? Sonuçta o da ilah değil ama yine de... ona aşığım. Niye bu duygu bu kadar güçlü olmak zorunda? Niye birini sevmek bu kadar ağır duygularla yüzleşmeyi gerektiriyor? Onunlar beraberken bir bakıma onunla onun hayatını yaşıyorum. Ün, şöhret, para, insanlar, yasaklar ve zorluklar. O bu devasa kavramlarla tek başına yüzleşmek zorunda olan küçücük bir çocuk. Belki bu yüzden varım? Onunla beraber yüzleşmek, onu yalnız bırakmamak için ve onunla tüm zorluklara göğüs gerebilmek için... Gözlerim tekrar ona kaydı. "Ben hep buradayım Justin." diye iç geçirdikten sonra tekrar cama döndüm. Buradayım...

Yaklaşık 10 dakika sonra yanımda bir hareketlenme hissettim ve başımı tekrar on doğru çevirdim. "Günaydın." dedi gözlerini ovuşturarak. "Günaydın uyuyan güzel." dedim gülerek. Gözleri bir an büyür gibi oldu ondan sonra bakışlarını kaçırdı. "Ne?" Kafasını salladı, yüzünde çok belirgin olmayan minik bir tebessüm vardı. "Hiç sadece, bir an düşündüm de, neyse boş ver." Kollarımı göğsümde kavuşturup yüzüme ciddi bir ifade yerleştirdim. "Justin Drew Bieber beni meraktan öldürmeye mi çalışıyorsun?" Kıkırdadı ve omzunu silkti. İşte. Özümüze dönmüştük. Justin ve Emily'dik yine. "Düşündüm de eski seni görmek güzel yani yine en başında olduğumuz gibi olmak. Anlatamadım belki ama..." Öne eğildim ve kollarımı boynuna doladım. Meğerse aynı şeyi düşünüyormuşuz. Büyük ve sıcacık elleri belimde yerlerini buldu. Nefesi kulağımı okşayıp geçiyordu. "Bu sadece başlangıç El, sana yaptıklarımın hepsini telafi edeceğim. Sana zamanında veremediğim değeri fazlasıyla vereceğim. Ben en iyi arkadaşımı kaybettim ama onu geri kazanmak için elimden gelen her şeyi yapacağıma söz veriyorum." Sesi sakindi ama duygu yüklüydü. Ağzından çıkan sözcükler ruhumu okşayıp geçiyordu. "Beni kaybetmedin Justin, ben hep buradaydım." diye mırıldandım. Kafasını onaylarmış gibisinden salladı sonra konuşmak için ağzını tekrar açtı. "Yanımdasın ama kalbin kırık." Yüzüme bakmak için geri çekildi. "Seni kıran bendim. Yerdeki kırık parçaları birleştirip seni düzeltmek de benim görevim. Benim o kalbe bütünüyle ihtiyacım var Ellie. Ben o kalbi seviyorum." Belimdeki elleri beni kendine doğru iyice yapıştırdı, ben de suratımı omzuna gömdüm ve öylece kaldık. Kalbim senin Justin, sonsuza dek...

Uçağın tekerlekleri piste değdiği an eve gelmenin mutluluğuyla derin ve rahat bir nefes aldım. "Geldik." Hızla ilerlerken dışarıyı izliyordum. Kafasını omzuma yasladı ve bana katıldı. "Evdeyiz." Kısa süre içinde uçak park alanına geldi ve görevlileri beklemeye başladık. Alfredo, "Aşk kuşları sonunda kavuştunuz mu?" diye gülerek bizim tarafımıza geldi. Yüzümüzün kızarmasına engel olamadım ve cevap verdim; "Biz çıkmıyoruz Fredo." Justin'in bakışları nedense birden üzerime odaklandı, bense Alfredo'ya pis pis bakmakla meşguldüm. Ellerini "Pardon" dermişçesine havaya kaldırdı ve geri geri yürüdü. "Yanılmışız daha çıkmıyorlar aslında..." sesi gittikçe uzaklaştı ama başını duymuştuk ve bu sözler hayra alamet değildi. Neden bahsediyordu bunlar? Justin'le birbirimize baktık ve bu bakış daha da fazla kızarmamıza sebep oldu.