Bıyık

24. Bölüm: Beni salak mı sandın?

İç sesime binlerce kez lanet olsun. Batı gözlerini şaşkınlıkla açmış bana bakıyordu. Ben de en az onun kadar şaşkındım. Nasıl oluyordu da iç sesimle dış sesimi karıştıran bir gerizekalı olabiliyordum?

" Çağla bir cevap versene." dedi Batı halâ şaşkınlıkla.

" Batı ben-"

" Buldum sizi!" Görker'in bunu söylemesinden fırsat bulup kayanın üstüne çıktım ve diğer tarafından balıklama bir şekilde dalıp daha öncelerdeki yüzme hızımı iki katına çıkarıp hızla kıyıya yüzmeye başladım.

" Çağla dur!" Batı da arkamdan seslenip kulaç atıyordu. Beni yakalarsa kesinlikle saçmalardım. Ben stresliyken hep saçmalardım gerçi. Üçüncü sınıftayken sevdiğim çocukla konuşurken gözlerin maviyse sen dünyayı mavi mi görüyorsun demiştim. Lanet iç sesim gibi lanet bir sevgi geçmişim de vardı. Efe'den bahsetmiyorum bile ya da Ahmet'ten. Lanetli falan mıyım ben? Sevgiyle derdim ne?
Kıyıya ulaşır ulaşmaz bıraktığım terliklerimi giydim ve elbisemi üstüme geçirdim. Çantamı kapıp hızla sahilin çıkışına yöneldim. Batı halâ kıyıya yüzüyordu ve aynı zamanda bana sesleniyordu. Duymuştu işte. Daha ne sorguluyordu ki?

" Hey, hey bu aceleyle nereye güzellik?" dedi Rüzgar beni durdurup. Arkama bir göz attım. Batı yaklaşıyordu.

" Rüzgar beni evime bırakabilir misin? Lütfen nedenini sorma."

" Arabama senin gibi bir bir kızı almak gururdur." dedi ve gülümsedi. Hızla arabaya yürümeye başladık. Şu an kafamı taşlara vurmak aklımı çöpe atmak kendimi öldürmek istiyordum.
Arabaya bindim ve Rüzgar'da sürücü koltuğuna bindi.

" Burcu ne olacak?" dedim kendimi suçlu hissederek. Zahmet olmuştum.

" Sahile geri dönerim heralde, bilmiyorum." dedi arabayı çalıştırıp.

" Adresin ne?" adresimi söyleyip arkama yaslandım ve dışarıyı izlemeye başladım. Ben dilini tutamayan küçük bir kızdan farklı değildim. Resmen kendi sırrımı kendim açığa çıkarmıştım. Üstelik kendi sırrımdan emin değilken kendimi emin kılmıştım. Kahretsin.
Üçüncü sınıfta sevdiğim çocuk da ben ona öylesine saçma bir teori sunduktan sonra bir daha benle konuşmamıştı. Sanki benden çok nefret eden biri bana bela okumuştu ve sevdiğim çocuklarla ilgili şansım tamamen bir sandığa kitlenip kaldırılmıştı.

" Rüzgar?"

" Efendim?" dışarıya bakmaya devam ederek sorumu sordum.

" Hiç birine yanlışlıkla onu sevdiğini söyledin mi?" pekala bu beni açığa çıkarmış olabilirdi ama asıl kişi bunu öğrendikten sonra arkadaşlarım öğrense pek bir şey değişmezdi sanırım.

" Hayır, ben daha önce kimseyi sevmedim." dedi gülüp ve arabayı kullanmaya devam etti " Ama söyleseydim muhtemelen ondan kaçmazdım." dedi bana kısa süreliğine bir bakış atıp. İma yapmaya çalışıyordu. Başına gelince görürsün Rüzgar Bey!

" O bakış neydi öyle?" dedim kaşlarımı çatıp.

" Hiç." sadece sırıtmakla yetindi ve arabayı durdurdu. Evimin önüne gelmiştik. Biraz evime baktıktan sonra Rüzgar'a döndüm.

" Cidden çok teşekkür ederim, yordum seni." gülümseyip bir şey değil manâsında başını salladı ve arabadan indim. Sonra eve yürümeye başladığım sırada arabanın canını açıp bana seslendi.

" Çağla!" arkamı dönüp baktım ve sonra tekrar arabanın yanına gidip açık camdan Rüzgar'a baktım.

" Efendim?"

" Ben sadece şey demek istedim..." biraz durdu ve sonra tekrar bana baktı " Yalan söyledim, ben de bir kızı sevdim ve ben de ona onu sevdiğimi söyledim." merakla kaşlarımı kaldırdım " Kız ilk başta şaşırsa da sadece orada durdum." dedi eski anıları hatırlarcasına gülümseyip "Sonra kız da benden hoşlandığını söyledi." dedi daha çok gülümseyip "Tabi sonradan kızın para düşkünü bir manyak olduğunu öğrenince ayrıldım ondan ama..." güldüm. Rüzgar aşırı samimi birine benziyordu "Sonuç olarak kaçmadım, insanlar hep sorunlarından kaçar ama bu bir sorun değil ki. Bunlar duygu. Duygulardan kaçamayız." dedi omuz silkip. Kesinlikle bana bir şeyler ima etmeye çalışıyordu. Annem babam bile bana tavsiye vermek için bu kadar uğraşmıyordu. Yeni tanıştığım bir adamsa geçmiş aşklarından birini sadece bana yardımcı olmak için önüme sermişti. Sıcak bir şekilde gülümsedim.