Chances (The Girl Ghost Writer 2)

Chapter 1

Heart, heart, heart is so JET LAG! Pakanta-kanta din pag may time. Grabe. Nakakapagod. I'm too tired to go meet my old pals. Certainly not today. 

Kahit naman kakarating lang namin sa Pinas, I've been receiving calls from US. Unfinished business. Not only me. Pati na si Kaye and Tom. But we still enjoyed it. The trip. I ENJOYED it. 'Twas fun especially picture ng picture si Tom. Photographs. His mom's really proud of him. Actually, proud of us.

"You've been receiving calls the entire trip, Dee. Buti nga not allowed ang calls sa plane. What's it about?" asked Kaye.

"Unfinished business being passed to my secretary."

"Editors. Busy editing magazines stuffs."

"Hindi lang magazines, Kaye. Pati The New York Times newspaper and New York tabloids. Buti  nga lang Spark magazine is very good to her. Pinapayagan nila itong si Debby to go partime jobbing. Aren't you tired making those journals and compositons?" sabat ni Tom.

"Of course not! My work, my world. Simple as that, Tommy. Playground ko yung work ko."

"And just when did you call me TOMMY?"

"Weirdo." said Kaye.

"Shut up you both! Masyado kayong G-R-R-R. HAHAHAHAHA!"

"We're here." sabi ni Tom.

Hindi pa din nag-iba yung bahay. Still as it is. Pati mga bulaklak ko, andun pa rin. Buhay na buhay. Nakakatuwang tignan.

"Ma! Andito na kami!" sigaw ni Tom.

"Eh, andito na pala kayo! Pasok, pasok. Dyan nyo muna ilagay yan. Payakap mga anak ko! Namiss ko kayo."

"Kami nga rin ya. We  missed you so much." said Kaye.

"May pasalubong din kami, yaya."

"Talaga?"

"Oo ma. Nag shopping pa kasing dalawang yan. Para daw sa inyo."

Hinalukat ni Yaya Coring yung bags kung san yun pasalubong. Tuwang-tuwa yung matanda.

Same as usual happened. We eat dinner tapos kwentuhan dito then kwentuhan doon. Walang sawang kwentuhan. 

My room isstill as it is. Halos walang ginalaw sa mga bagay ko. My notebooks, my journals, oh! My compostions. High school stuffs.

I grabbed my notebook. Yung sinusulatan ko dati ng "ordered" letter. Why not read this kaya. I wonder how my grammar works when I was in ISA.

I went to the garden. Saw my white roses there. They're growing wild yet trimmed. Umupo ako sa swing. I started reading the notebook na bitbit-bitbit ko. Nakakatuwa yung compositions ko. Mostly, tagalized. Well, part of being a Filipino. 

An envelope suddenly dropped.

It was a letter-like structured envelope. I made this for sure. I wonder anong laman nito.

"Hi, 

Kumusta ka? I haven't wrote you a letter for a while. Na busy na kasi. You know, madaming school works. Graduating na kasi. Ikaw? Gagraduate ka na rin ba? I never heard of you. Pero okay lang. Alam ko naman na kahit hindi mo ko kilala, hindi ka nagpapadala ng sulat o hindi ka man sumasagot sa sulat ko, nakikinig ka."

It was the letter na supposed to be ibibigay ko kay Mr. Dominguez as my final entry. 

"...Ako? Kumusta ako after the break-up? Heto. Okay lang. Actually, plano ko s'yang sundan. Sa malayo na kasi s'ya mag-aaral. Hindi ko kayang mawala s'ya. I don't know bakit ganito pero siguro ganito lang pag nagmahal ka ng sobra. Sobra-sobra to the point na kaya mong kalimutan ang lahat para lang sa taong mahal mo. Kaya mong masaktan para lang lumigaya s'ya. I still need to work on the "move on" thing though. Pero at least, kahit man lang sa pagsunod ko sa kanya, makita n'ya kung gaano ako naapektuhan sa pagkawala n'ya. Kahit kasalanan n'ya kung bakit kami naghiwalay, kahit ilang ulit pa n'ya akong lokohin at kahit ilang ulit n'ya akong paulit'ulit na saktan, siguro, kakayanin ko. Gusto kong malaman n'ya kung gaano ko s'ya kamahal. Sobra."

This is stupid. It's all about...it's all about him. This person is the only person na sinabihan ko ng lahat ng masasamang loob na hindi ko masabi kina Kaye and Tom. The unknown person I trusted the most. No need to be afraid dahil hindi rin naman n'ya ako kilala. So we're even.

"...OA, di ba? Pero heto ako eh. Napana ni Cupido. Grabe. Tagos hanggang buto. Di bale, babalitaan kita sa mga mangyayari siguro pag nasa tamang panahon na. Oo, hindi muna ako magsusulat ngayon. Pero di bale, alam kong in time, magkikita't magkikita rin tayo. 

Salamat sa pakikinig mo ha. Wish me luck. Super wish me luck. Sana magaayos kami. Bind things up. Hanggang sa muli, kaibigan. :)

--Kaydee--

Tumulo bigla ang mga luha ko. STUPID I am to believe na magkakaayos kami. Why am I still affected? Done with those memories. Erase. Erase.

"Mag-isa ka lang yata, iha? Hindi ka pa ba pagod?" biglang sumulpot si yaya sa likuran ko.

"I'm not yet sleepy po."

"Ano ba yang binabasa mo? O, ba't naiiyak ka?"

"I'm just yawning po. High school stuffs."

"Syanga pala, may pumunta ditong Mr. Domiguez. Editor ng isang publishing house. Hinahanap ka. Sino ba 'yon?"

"Wala ya. Yun lang po ba?"

"Oo."

Biglang tumahimik.

"Inaalagaan ko pa rin yang mga puting rosas mo."

"Wala pa rin pong pinagbago dito, ya. Thank you. "

"Naaalala ko tuloy kayo ni Zed dito sa swing. Nagbabangayan, naghaharutan at nagtatawanan. Nung mga panahong..."

"Ya. kalimutan na po natin yun. Matagal na po iyon. Ibinaon ko na po iyon sa limot."

"Wala na ba talagang pag-asang mapatawad mo s'ya?"

FORGIVE. The last term I'll ever consider towards Zed.

"Ya, pahinga na po ako. Marami ng lamok dito. Matulog na rin po kayo. Good night."

"Hindi mo kailan matatakasan ang katotohanan, iha. Kahit paulit-ulit kang tumakbo, dadating at dadating ang panahong kailangan mong tumigil at harapin ito. Kung dumating man yang panahong iyan, sana'y hindi mo kinalimutan yung mga magagandang ginawa sa'yo ng tao."

At nauna si yayang pumasok ng bahay. Naiwan akong nakatayo habang pinapanood ang maulap na kalangitan.