Chances (The Girl Ghost Writer 2)

Chapter 15

Walang imik syang sumakay sa Montero. She even didn't told me wherr were going. Saan yung unang destination to sjoot some photos. Ayoko ko ring magtanong. Naiinis pa ako sa babaeng ito. Kung hindi lang talaga kita mahal, naku! Baka binuhusan na kita ng pintura para pahiyain ka. Like nung ginawa ko sa'yo.

I forced myself not to laugh. Naiisip ko pa lang nung ginawa ki sa kanya noon, natatawa na ako.

Natauhan na lang ako ng titigan nya ako with a sarcastic look. Yung tipong nakataas ang isang kilay. Mataray look.

"Nothing."

She rolled her eyes.

Tumahimik nanaman. Teka nga, saan ba kami pupunta? Kanina pa aki nag dridrive dito.

"Do you have a phone?" She asked me that while looking down at her notebook.

"Wait. Nasa... Nasaan ba phone mo?"

"Naiwan ko sa bahay. I need to call Cherry."

"Naiwan o ini..."

"Pwede ba, Zed. Stop acting like unprofessional. For heaven's sake."

I handed her my IPhone.

"Here."

She accepted it.

"Hello, Cherry. Yes. Papunta na kami. We are on our way there. Ready na ba ang mga bata?"

Mga bata?

"... Oo. Okay. Jad? Jack. Oo. He's gonna help me. Yes. Yes. Okay. See you."

She handed me the phone back.

"Mga bata?"

"Yes. I'm going to start with the kids since medyo malayo yung place."

"Saan ba talaga tayo pupunta? Kanina pa ako nag dridrive, ni hindi mo sinasabi kung saan."

"Sa Cherry Blossom School of the Orphans."

"It's 2 hours from here. Ang layo nun."

"That's why I told you hindi mo na kailangang sumama."

"But a good experience for me though. Mind as well look for a possible charity event."

"I'm afraid you can't do that there."

"Why?"

She looked at outside the window.

1 and a half hour has gone by. Pero hindi pa rin nya sinasagot ang tanong ko. Maybe I'll ask Cherry about it.

Na broke ang silence nang may kumalam ang sikmura. Sound of a hungry tummy.

"Ano yun?"

"Ha? Ang ano?"

Tumunog nanaman.

"Yung ano..."

"Wala namam akong naririnig."

"Hindi. Meron talaga. Teka, tyan mo yun noh?

"H-hindi ah!"

"Ay sus. Nagbreakfast ka ba?"

"Wala nga yun!"

Lumiko ako sa isang fastfood chain.

"Teka! Sabi ko wala yun, di ba?"

"Baka himatayin ka sa pagtatrabaho mamaya. Additional cost to the company."

Nag drive thru lang kami. I ordered her a meal. A handy one.

"Ilang mga bata ang nandoon?"

"Huh?"

"Yan! Di ka kasi nag breakfast kaya nabibingi ka na."

"Excuse me?"

"Excuse me ka dyan! Hay naku!"

"Fifty-three."

"Ano?"

"Eh ikaw yata tong bingi eh!"

"Aba...! I'll have 60 C3."

Pagkatapos kinuha ng babae ang order namin, nagtungo na kami sa counter where makukuha namin ang mga inorder namin. Binuksan ko yung trunk ng sasakyan para doon na ilagay ang mga pagkain. Then nag drive ulit ako after getting it.

"Oh!"

"Wag na."

"Hay! Pwede ba, Debby."

"Eh sino ba ang may sabing bumili ka?!"

"Fine! Ayaw mo? Eh di itatapon. Simple!"

Binuksan ko yung bintana tsaka nya dinampot agad ang supot ng burger and drinks.

"Alam mo ba'ng bawal yan? Akin na nga!"

"Ay sus. Papilit ka lang talaga. Halatang gutom ka naman," I murmured.

"Anong sinabi mo?"

"Sabi ko, malayo pa ba tayo? Kumain ka nga muna dyan."

Tahimik nanaman.

"Thank you."

Ha? Ano raw?

Tinitigan ko lang sya.

"Tumingin ka nga sa driveway! Baka mabangga pa tayo sa ginagawa mo!"

Natawa na ako.

"O, ba't ka natatawa?"

"Eh kasi, ikaw lang yung nag tha-thank you na parang ewan. HAHAHAHAHA! Wala yun! Pera ng kumpanya rin naman pinanggastos ko. HAHAHAHAHA!"

"Hay naku! Ang yabang talaga. Kahit kailan."

Makalipas ng tatlumpung minuto, nakarating rin kami sa wakas.