***DÜZENLENMİŞTİR.***
Umarım bölümü beğenirsiniz. Keyifli okumalar...
Bazen babamı ve evdeki şiddet anlarını düşünüyordum ardından da şu anki halime bulunduğum yere inanamıyordum. Sanki hiç yaşanmamış gibiydi ama aynı zamanda da unutulamayacak kadar kötü anılardı. Her zaman huzursuzduk. O evde bir kere bile tam anlamıyla mutlu olduğumuzu hatırlamıyorum. Hep buruktuk, eksiktik. Çünkü biz yalnızdık, korumasızdık. Evimizin direği yoktu. Üç kadın var olma savaşı veriyorduk. Annem çok fedakâr bir kadındı. Her şeye rağmen hep bizim için çabaladı bıkmadan usanmadan. Kederimi hep fazla şakacı kişiliğimin ardına sakladım. Umurumda değilmiş gibi davrandım. Bu da benim zamanla karakterim oldu.
Şimdi Emre konusunda da umursamıyormuş gibi davranmayı deniyordum. Ama tam anlamıyla bunu başaramamıştım. Sanırım acemi kalp çarpıntılarım beni yarı yolda bırakıyordu. Ama pes etmeyecektim. Çünkü o beni üzecekti ve ben üzülmek istemiyordum. Ya da ben korkaktım yalnızca. Ama zaten bırak kendi duygularımı çözmeyi Emre'yi bile anlamış değildim ki çok tutarsızdı. En iyisi onu görmezden gelmekti. Bu şu an için bana en iyi çözüm gibi görünüyordu.
Kahvaltı için yine bahçeye çıktım. Hande'yi görmediğim için neredeyse göbek atacaktım. Bu gün Aras da bizimleydi gece burada kalmıştı. Bütün gece sohbet etmiştik, çok eğlenceli biriydi.
"Herkese günaydın." Diye cıvıldadım.
"Günaydın güzellik." Deyip makas aldı yanağımdan Aras. Ben de ona sırttım.
"Günaydın kızım." Diyen Haldun Dede de bana sevecence gülümsedi ve içimi ısıttı. Ona da tebessüm ettim.
"Günaydın." Diyen son kişiye döndüğümdeyse tüm neşem kaçtı. Son derece somurtkan bir Emre bana öylece bakıyordu.
Allahım cevaba bak ya. Herkes nasıl güzel cevap verdi Emre Bey ise sanki lütfedip de zoraki günaydın dedi.
"Öküz." Diye mırıldandım sessizce.
Anında Emre'nin gözleri kısıldı. Ups anlaşılan yeterince sessiz olamamıştım. "Anlamadım? Dedi sinirli ve soru dolu bakışlarla bana bakarak.
"Yok bir şey." Kaşlarının çatılması üzerine gözlerimi ondan çektim. İlgilenmeyecektim. Hani nerde benim kendime verdiğim sözlerim? Tabağıma yoğunlaştım iyice.
"Meyra bu gün ne yapıyorsun?" diyen Aras'a yöneltim bakışlarımı.
"Bilmem ders çalışırım herhalde."
"Ders mi çalışırsın?" Dehşete düşmüş bir ifadeyle bana bakıyordu. Bu yüz ifadesi üzerine küçük bir kahkaha attım.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
ŞANS KALBİ ÇALINCA (ARA VERİLDİ)
Roman d'amourYolda şans eseri açılan bir çanta hayatını değiştirdi. İçinden çıkan paralar değildi şansı ardından çıkan beklenmeyenlerdi. Şans eseri açılan çanta kalplerin de kapılarını açmıştı. ...
