ŞANS KALBİ ÇALINCA (ARA VERİLDİ)

BÖLÜM 13- Sarhoş

***DÜZENLENMİŞTİR.***

Keyifli okumalar dilerim.

                  

DEFNE'DEN

İçimi yakan pişmanlık sanki ruhumu kazıyordu. Tamam ben kendimi korumak istemiştim ama yaptıklarımın ve söylediklerimin çok yanlış olduğunu anlamıştım. O an için bana doğru gelse de, bir süre beni sevgilisi olmasına rağmen öptüğünü düşünerek sinirimi harlasam da her şeyi yanlış anladığımı öğrenince artık tutunacak bahanemde kalmamıştı ve ben hata yaptığımı kabullenmiştim.

Şimdi ise onu arıyordu gözlerim her yerde. Onunla konuşmalıydım ama ne söylemeliydim? İşte bunu bilmiyordum. Ben ondan kaçmak isterken ona yaklaşmak istemiyordum. Ancak hatamı telafi etmeliydim. Bu da bir gerçekti.

Bir çift yeşili içten içe bildiğim ama asla itiraf etmeyen özlemiş mavilerimle ararken korkuluydum. Ancak aradığım ormanları bulunca korkumun yanına karnıma giren sancı da eklendi. Bu sancının hangi duygudan kaynaklandığını henüz çözemesem de çok acıttığını hissediyordum.

Aras'ın yanındaki sarışın güzelle olan samimiyeti miydi canımı yakan?

Kabul et Defne onu başkalarıyla görmek seni bitiriyor.

Hayır. Hayır... Defalarca hayır dedim içimden. İçimdeki sesi susturmaya çalıştım. Ama aslında susturmaya çalıştığımın kendi sesim olduğunun da farkındaydım.

Onunla konuşmalıydım. Her ne kadar şu yanında o kız varken buradan kaçıp gitmek istiyor olsam da bunu yapmalıydım.

"Meyra." Diye seslenerek ona bakmaya devam ettim. Hemen sora gözlerim odağına Meyra'yı aldığında onun irkilerek bana döndüğünü gördüm. Az evvel baktığı yere merakla kafamı çevirdim ve Emre'yi Sanem ile dans ederken gördüm. Pislik herif diye geçirdim içimden. Aras'a o kadar dalmıştım ki fark edememiştim Meyra'nın halini. Yine de şu an onun moralini düzeltmem gerekirken Aras'ın yanına gidecektim. Bu bencilceydi belki ama şimdi gitmezsem bir daha buna cesaret edemeyecektim. "Ben Aras'ı gördüm. Onunla konuşmaya gidiyorum. " dedim bu yüzden.

Bu sözüm üzerine Meyra, Aras'ı ve yanındaki kızı görünce bana üzgün bakışlar yolladı. Ardından da "Git ve konuş onunla. Sonra pişman olursun. " dedi.

Kafamı sallayarak o tarafa yöneldim ve "Umarım konuştuğum için pişman olmam. " dedim içimdeki tedirginlikle.

Ayaklarım beni ona götürdükçe kalbimin göğüs kafesime uyguladığı şiddet de bununla eş zamanlı olarak artıyordu. Henüz daha yeşilleri bana değmemişti. Tuhaf bir şekilde o bakışların hep benim üzerimde olmasını istiyordum.

Kararlı atmaya çalıştığım adımlarımla gözlerimi ondan ayırmadan yürümeye devam ederken birden bana değen yeşillerle olduğum yere çivilendim.

İçimde bir yangın başlamıştı. Anlayamıyordum. Bakışları gözlerime yönelince bile darmadağın hissetmem ne kadar normaldi?

Olduğum yerde kalıp öylece ona bakmaya devam ettim. O da bana bakıyordu ancak yanındaki sarışının bir şeyler demesiyle dikkatini ona verdi. O an onu yanaklarından tutup kafasını kendime çevirmek, bakışlarını tekrar kendi gözlerime düşürmek istedim.