İçimden hayalini yırtarak,
dışıma itiyorum seni güç bela.
Bağışla,
Lüzumu yok artık girdabında boğulmamızın.
Canhıraş bağırmalarımın
kimse yok mu feryatlarına dönüştüğü an,
İçim mahvolmanın tanımını düştü kayıtlara.
İşitesin,
ölümümü de senden bilecek dünya !
Bilmem yüzde kaçını tükettiğim ömrün,
Yarısından fazlası geçti kayıplarla.
Telafisi hiç olmayacak,
Kazası asla kılınmayacak kayıplar..
Bilindiği üzere
zaman, kahkaha, umutlarım
neyse de
içimi cız ettiren en yakıcı kaybım sen olmuştun hayatta.
Seni sevmek farzken,
artık seni sevmeyi terk etmek oldu farz.
Kirli,
Renksiz
ve yitirilmiş uçsuz bucaksız bir yaşam...
Senin için canı dişe takana,
Bunlardı senden kalan en büyük miras.
Bağışla,
Belki bağışlayamadım beni hakkıyla sana.
Belki de nuruna kurban edecek hiçbir kayda değer marifetim yoktu avuçlarımda.
Belki de buydu bizi tüketen en büyük ihtiras.
Ama Rabb şahit;
Bir tutam aşkın için
Çok çalışmıştım kalp tokluğuna.
Kan dondurucu. Tüyler ürpertici.
Emeğimin karşılığı,
beni har vurup acıya
harman savurman olmamalıydı sancıya.
Demin rivayet etti birileri.
aşkoloji bilimi,
saç tellerin için oksijenden farksız demiş lugatında.
Olsun, ben yine severim seni.
Titreyen bedenimi atmosferine çeken sendin ışık hızıyla.
Ah sendin.. !
Göz çukurların yaratılan en büyüleyici yerçekimiydi,
boşlukta savrulurken çakılmışım onların tam ortasına.
Hayal o ya,
Hüzünlü dudaklarına serin bir bulut olayım derken,
gamla karışık kar yağdırmışım coğrafyana.
Bağışla,
birazda ben sebep oldum bunlara...
