Bilesin,
Sürmez bu sonu yokmuş gibi görünen yokuşlar.
Bir gün gelecek,
Kabahat işledim diyecek karanlık ve af dileyecek sabahtan.
Tırnak geçireceksin yüzüne. Elmacık kemiğin çizik çizik.
Kan, gözeneklerden süzülüp
suratında menderesler çizerek akacak.
Ve
Gözlerin dehşetle açılacak aşktan açlığa.
Derinin damara yapışması gibi kalbin derde yapışacak.
Bizim oraların çığlığı artık senin nasibin.
Şimdi ağla, ağlayabildiğin kadar !
Bilesin,
Gitmez bu böyle hep,
bitecek sonsuz gibi görünen acılar.
Bir gün gelecek
Dizleri üstüne çöküp yalvaracak pişmanlık.
Kırıp dökmeler, özür dileyecek sakat bıraktığı her bir hatıradan. Saçlarını yolacaksın tel tel.
Köprücük kemiğin kırılacak ortadan.
Ve
Sesi en yüksek perdeden çıkacak azabın.
Dilinin bile damağı kuruyacak ıstıraptan.
Bizim oraların karanlığı artık senin nasibin.
Şimdi ürk, ürkebildiğin kadar !
Bilesin,
Her bir başlangıcın vardır bir sonu,
devam etmez bu ağlamalar.
Bir gün gelecek,
Tebessüm mevsiminden düşecek payıma aylarca kahkaha.
Umud göz kırpınca,
Sonu hep 'artık seni sevmiyorum'lu biten papatyalar yeşerecek ruhumda.
Gram gram zayıflayacaksın.
Bedenin, son bir ayını yaşayan hasta.
Ve
Tükeniş baş gösterecek ömrünün başında.
En başa koyduğun,
koyacak seni en sonun başına.
Bizim oraların soğuğu artık senin nasibin.
Şimdi üşü, üşüyebildiğin kadar !
