HE'S INTO HER Season 3 | COMPLETED |

CHAPTER 217

CHAPTER 217

DEIN'S POV

"YOBOSEYO?" kabadong sinagot ni President Moon ang tawag sa kaniyang telepono.

Lahat kaming natira ay nasa mansyon nila. Ipinasundo kami mismo ni Maze para manatili sa iisang lugar. Wala ni isa samin ang nagdalawang-isip at sa halip ay agad na sumunod sa kaniya. Bagaman sama-sama, walang gumagawa ng ingay maski isa sa amin. Tahimik kaming nagharap-harap at pare-parehong nalunod sa malalim na pag-iisip.

Napahawak si mommy sa kamay ko, humawak din ako sa kaniya. Nararamdaman namin ang panginginig at takot ng isa't isa. Ang pananahimik ni Maze habang nakikinig sa kabilang linya ay dumaragdag sa takot namin. Takot na baka hindi namin magustuhan ang ibabalita ng tumawag.

"What is it?" kalmadong tanong ni More ngunit walang natanggap na sagot mula sa kaniyang asawa.

Napatitig ang lahat kay Maze, hinihintay na magsalita siya habang nakikinig pa rin sa kabilang linya. Nasaksihan naming lahat nang kumibot-kibot ang kaniyang labi. Titig na titig siya sa kung saan, deretso lang. Mababasa ang gulat sa kaniyang mga mata. Ngunit ang gulat niya ay hindi nagtagal, agad na napalitan ng galit.

Ang lahat ay kinabahan nang biglang mapatayo si President Moon. Ang isang kamay niya ay biglang kumuyom, habang ang isa na siyang may hawak ng telepono ay nagsimula nang manginig. Nanginig ang labi niya hanggang sa magtiim ang panga, at nagsimulang mangilid ang kaniyang luha sa kabila ng galit niyang mga mata.

Napatayo si More at atat na tinitigan ang asawa. Nahinto lang siya nang ibaba ni Maze ang linya at deretso ring tumingin sa kaniya. Hindi agad nagbitiw ng salita si Maze. Ilang beses pa siyang huminga nang malalim upang mapigilan ang nagbabadyang pagbagsak ng kaniyang mga luha.

"Malhe," bagaman mahina ay dinig naming ani More.

Tumitig si Maze sa mga mata ng asawa. Lalong nangilid ang mga luha sa kaniyang mga mata pero naro'n ang pagpipigil. Paulit-ulit siyang lumunok, nagtaas pa ng noo bago umayos ng tindig. Hindi na yata mawawala kay Maze ang elegante niyang kilos. Sa gano'ng paraan niya marahil pinalalakas ang loob.

"Hwejang-nimeun..." Iyon pa lang ang nasasabi ni Maze ay nahawakan na siya ni More sa magkabilang braso. Dahilan para hindi kayanin ni Maze ang gustong sabihin. Bigla na lang siyang napayakap sa asawa at nagsimulang umiyak.

Ano ang nangyari sa Chairman? God, please help us.

"Where are they?" mahinang tanong ni More pero mararamdaman doon ang gigil.

"Kararating lang nila sa BIS Hospital," ani Maze habang tahimik na umiiyak. Nakita ko ang paghigpit ng hawak ni More sa asawa.

Napalingon ako kay mommy, hindi ko naitago ang matinding pag-aalala ko. Gustong-gusto kong magtanong tungkol sa anak ko pero hindi sapat ang lakas ng aking loob. Nahihiya ako at natatakot. Hindi ko na kailangang kumpirmahin pa, mukhang may nangyaring hindi maganda. Wala akong nagawa kundi ang lumuha.

Walang sandaling sinayang sina Maze at More, agad nila kaming pinakilos. Sa daan papunta kung saan naro'n daw ang mga kasamahan namin ay nangibabaw ang nakabibinging katahimikan. Gamit ang limousine ay isinabay kami ng Moon. Hindi ko mapangalanan ang pakiramdam. Parang gusto kong himatayin kahit wala pa akong nalalaman. Tahimik lang ang lahat at nakatingin sa kung saan-saan. May kani-kaniyang mundo.

Wala pang beinte minutos ay narating namin ang BISH. Sa puso ko ay iyon na ang pinakamatagal na sandaling ibinyahe ko. Doon lang yata uli nakakilos ang lahat, nagsipaglingunan kami sa paligid.