De 89e honger spelen

Hoofdstuk 10

Ik schiet omhoog, zwetend kijk ik om me heen, de anderen slapen nog en de zon is bezig met naar boven komen, er hangt een kleine laag mist, niet erg dik, de grond is vochtig vanwege de dauw. Ik bekijk de omgeving en moet weer wennen dat ik niet in het snikhete oerwoud ben.
Ik voel de ochtend kou over mijn lichaam gaan, ik hoor Gyvayno hard snurken, en als ik ze alle 3 nu zo zie slapen denk ik; ik kan ze vermoorden, ik kan het ik kan het en dan winnen, ze zullen nooit weten wie hun heeft vermoord en ik zou winnen..
Maar nee mijn gedachte draait en ik vergeet dat het mijn vrienden zijn, echte vrienden bondgenoten, overlevers en straks winnaars.
Ik sla de deken nog even om me heen, en ik staar naar mijn boog.
Ik mis thuis, ik mis district 7, is mis mijn familie en ik mis Tella....
Ik hoor de dieren die langzaam op komen in het bos, de zon die steeds feller begint te schijnen, de grond die steeds droger word.
Ik probeer eventjes op te staan maar met mijn gekneusde enkel is dat enorm pijnlijk, maar ik zal er toch op moeten lopen ooit.
Ik hinkel naar mijn tas, ik pak mijn waterfles en neem het laatste slokje water.
Ik neem een aspirine uit Julie's EHBO dood, en verwissel mijn verband, mijn enkel is erf dik en is bezaaid met blauw. Aangezien het gekneusd is. Ik wrijf er even over heen en wikkel nieuw verband over mijn enkel.
Ik heb het gevoel dat het steeds kouder word, en langzaam word Julie ook wakker.
Ze zegt goede morgen en slaat de deken over haar lichaam, het is koud zegt ze....
Het is ijskoud zeg ik, ik bibber en tril een beetje, ik bekijk de bomen die hoog genoeg zijn om de hele arena te zien.
Hoe is het met je enkel vraagt Julie?, ik zeg dat het weinig pijn doet, alleen wanneer ik loop doet het enorm pijn.
We kunnen toch nog niet verder, Anne is nog niet wakker, dus rust nog maar lekker uit.
Wanneer Gyvayno wakker word gaat hij op pad voor eten en Julie en ik blijven bijna zwijgend afwachten.
De twee dagen daarna gaat het gewoon normaal Julie jaagt we eten Anne is nog steeds niet wakker en mijn enkel doet bijna geen pijn meer.
Ik voel me al stukke beter en de volgende dag is nog steeds normaal,
Tot er iets bijzonders klinkt, een enorme stem galmt door de arena, En hij brengt ons een boodschap, Julie en ik staren allebei naar de lichte blauwe lucht;
Beste tributen uit 1,4,5,7,10,11
We zijn nog met 9 personen, en aangezien iedereen in het tweede deel van de arena is beland heeft iedereen wel gemerkt dat het enorm koud is in het nieuwe gedeelte.
Dus hebben jullie nieuwe kleren nodig en nieuwe spullen zoals thee lucifers slaapzakken, alles wat Julie nodig hebben ligt in de hoge houten toren in het midden van het bos, er ligt voor elke persoon een tas met spullen om te overleven in het nieuwe gedeelte, maar schiet op want wanneer je je tas niet hebt voor zonsondergang, is het te laat en zul je dood vriezen, want geloof me de komende dagen word het koud.
Succes tributen
En mogen de kansen altijd in je voordeel zijn....
Hij grinnikt en je voelt de afwezigheid van de stem, dit soort dingen gebeuren vaker in het spel, ik weet nog 3 jaar geleden zat ik in spanning voor de tv, er waren 12 tributen allemaal gingen ze op de Hoorn af want daar zouden speciale spullen liggen, maar wanneer ze daar allemaal aankwamen ontstond ene gevecht maar tijdens de gevechten ontplofte de Hoorn des overvloeds en de grond daaromheen.
Het kan een valstrik zijn zeg ik, herinner je de 86e hongerspelen? Vraag ik, ze knikt met de ontploffende Hoorn zegt ze lachend, ik lach terug.
Maar nog een ding zegt ze, dit betekent dat alle tributen in dit deel van de arena zijn, ik knik, en krijg een rilling over mijn lichaam, we zijn hier niet meer veilig zeg ik, we moeten naar die toren en wel zo snel mogelijk...
Gyvayno keert terug uit het dichtbegroeide bos, met een enorme glimlacht op zijn gezicht, wat is er vraag ik??
De toren is hier enorm dichtbij hoogstens 5 kilometer lopen, ik grinnik en bekijk de gevulde flessen die hij in zijn handen heeft.
Je hebt water zeg ik!!!, hij gooit de waterfles naar me toe en meteen neem ik een enorme slok water wat enorm verfrissend is.
Iemand moet bij Anne blijven zeg ik....., nee zegt Julie we gaan met zijn drieën of we gaan niet, maar Anne zeg ik... Die kunnen we niet achter laten zeg ik met een verheffende stem. Ze kijkt me boos aan en zegt je hebt gelijk. We verstoppen haar zegt Gyvayno, een grot ofzo zeg ik?
Wat als ze wakker word vraag ik?, ik blijf wel zegt Gyvayno dan gaan jij en Julie naar de Toren, en riskeren dat we elkaar nog eens kwijtraken.
Dat risico moeten we dan maar nemen zegt Gyvayno boos, wanneer ik opsta heb ik het gevoel dat ik weer in elkaar stort maar ik moet mee.
Ik knik en loop naad mijn boog, gooi mijn koker om mijn lichaam.
Het is echt koud aan het worden, nog even en het gaat sneeuwen en vriezen.
Ik pak mijn boog stevig vast en strik mijn veters.
Julie geeft Gyvayno een knuffel en fluistert iets in zijn oor wat ik niet kan verstaan, ik geef hem een schouderklopje.
Zorg goed voor Anne zeg ik.
We wandelen het bos in, en ik voel een oostenwind over mijn lichaam glijden, we zwijgen allebei tijdens het wandelen, en ik moet aan Tella denken, ik verlang naar haar, ik wil haar hand vasthouden, in haar prachtige blauwe ogen kijken.
En haar kussen, ik mis haar, ik wil echt terug naar district 7, haar prachtige bruine haren, ze weet niet dat ze zo bijzonder is, terwijl ze dat wel is.
Ik bekijk het bos, het bos word steeds slecht bewandelbaar, de planten staan dicht op Elkaar, de bomen zijn hoog, en je kan ze niet beklimmen.
Zijn we er bijna denk je? Vraagt Julie...
Geen idee, ik zie nog niks wat lijkt op een houten toren zeg ik sarcastisch.
Ze glimlacht en we wandelen door.
We wandelen gewoon verder, tot ik een kreet hoor, een kreet van iemand.
Een meisjes gil overlapt het gesprek tussen Julie en mij.
Ik kijk op grijp naar een pijl van mijn boog en leg hem op mijn boog, ik richt op niets, maar wanneer er iets tevoorschijn komt, zal ik het meteen doden.
We staan allebei stil, en wachten zwijgend af, maar na de gil is er niks meer gebeurt.
Maar er zijn tributen dichtbij en dat geeft me de rillingen over mijn lichaam, mijn ogen schieten verschillende kanten op maar kunnen niks ontdekken.
We lopen oplettend verder, ondertussen voelen we een ijzige kou opkomen en verschillende dieren rennen/hoppen/strompelen voorbij, we hebben een paar eekhoorns en een konijn voor als we terug zijn...
De kreet die we een uur geleden hoorde keert nu weer terug maar dit keer wat langer, ik maak me zorgen ook al weet ik niet wie het is...
We komen aan bij een waterpoeltje, waar gelukkig zoet water in drijft, ik bul mijn 2 lege waterflessen en was even mijn gezicht, ik ga met mijn natte handen door mijn haren en hoewel het ijs koud is geniet ik van het koude water.
Naarmate de tijd hoe kouder het word, ik heb net als Julie mijn deken om mijn lichaam geslagen maar nog steeds heb ik kippenvel over mijn gehele lichaam.
We proberen nog even door te gaan en tot ons grote geluk staat de toren binnen een half uur voor onze neus.
De houten toren, met een gammele trap baart me zorgen, de trap ziet eruit alsof hij elk moment kan instorten, de toren is enorm hoog, niet normaal dus daar boven zal het wel ijskoud zijn.
Kunnen we gaan zegt Julie met een trillende stem, ik pak mijn deken in, neem nog een slok water.
En Julie begint aan de klim, ze gaat voor, aangezien ik hoogtevrees heb.
Een ijs koude wind, glijd over mijn lichaam waardoor ik het nog veel kouder ga krijgen.
Met bezwete handen klim ik steeds verder, ik klim nogal langzaam en probeer niet naar de grond te kijken die nu al 10 meter van me vandaan is.
Mijn bezweten handen pakken steeds de gammele takken vast, ik hou mezelf voor dat ik niet val en niet bang ben maar van binnen schreeuw ik het uit.
Hoe hoger ik kom hoe kouder en banger ik word, ik staar heel even naar de grond onder mij waar het groene gras bezig is met bevriezen, het is doodeng, en ik krijg het spaansbenauwd maar ik klim in iedergeval langzaam door. Julie die al op de helft is schreeuwt met een vrolijke stem dat ik moet opschieten....
Maar haar bericht word overlapt door 4 schreeuwende kinderen onder aan de trap, ik herken ze alle 4 meteen: de beroeps....