De 89e honger spelen

Hoofdstuk 21

Wanneer ik wakker word, voelt mijn lichaam warm aan en al een stuk beter, ik weet niet hoe lang ik heb geslapen maar het zal wel weer lang zijn, ik voel me fitter dan dat ik was en alweer snak ik naar eten.
In plaats van bladeren zit op sommige wonden nu verband, waarschijnlijk degene die nog bloeden of waar pus uit komt.
Ik bekijk de wonden waar niks overheen zit, en die al aardig bezig zijn met helen, en het voelt al beter, het brandende gevoel in mijn oog is gelukkig weg en hij werkt weer fatsoenlijk, ik denk dat er altijd een snee doorheen blijft zitten, hoogstens kunnen ze het in het Capitool verbergen met lenzen of zoiets dergelijks.
Julie zit recht voor me, spelend met haar mes die ze heen en weer draait in haar handen, ze kijkt me aan en zegt: zo slaapkop ben je eindelijk wakker? Ik wrijf met mijn handen door mijn ogen om iets wakkerder te word, ja antwoord ik.
Hoelang heb ik geslapen? Vraag ik, de eerste keer sliep je 3 dagen wat voor mij erg saai was want Gyvayno praatte niet of sliep ook veel, ik schrik want drie dagen had ik mijn tijd wel beter kunnen besteden, eigenlijk wil ik meteen opstaan maar Julie houd me meteen tegen en zegt dat ik veel te zwak ben.
De tweede keer sliep je iets langer dan een dag, het is nu vroeg in de ochtend..
Hoe weet je dat vraag ik wantrouwend, iets verderop zit een gat in het plafond waar ik wel eens door heen kijk, vooral als ik me verveel.

Heb je nog naar gedroomd vraagt Julie? Niet dat ik weet ik sliep best wel vast, soms riep je om 7, soms naar mij of Gyvayno of naar je moeder, maar je was erg stil.
Gyvayno word langzaam wakker, en kijkt ons vragend aan, maar hij zegt niks sinds Anne dood is.
Zijn er nog doden gevallen in de tijd dat ik sliep vraag ik aan Julie? Ze schud met haar hoofd, ik had stiekem gehoopt dat de beroeps al dood waren en dat ik alleen Julie nog hoefde te doden.
Wil je iets vertellen vraagt Julie? Een verhaal, van thuis ik mis het heel erg sinds ik me zo eenzaam voelde, ik knik en moet even nadenken.

Ik weet nog dat we op de basisschool zaten, en dat we bij het vak muziek zaten, de docent vroeg aan de klas wie er een lied zou willen Zingen, ik weet nog dat ik twijfelde maar dat ik niet durfde, ik moest gelijk aan Janson en Jou denken ( allebei enorm goede zangers, Sarah kende ik toen nog niet)
Je had een rode jurk aan en je haar in een knot gebonden op je hoofd, je was toen nog erg verlegen, dat waren we allemaal we beseften niet hoe heftig de spelen waren.
Maar de meesten meisjes smeekte de docent of zij mochten zingen, ze waren allemaal zo zelfverzekerd maar de docent zag jou in de hoek zitten en koos jou.
Ik merk dat Gyvayno mee is gaan luisteren dus ik praat iets harder.
Ik zag aan je dat rood werd, maar niet van de zenuwen maar van je woede dat de docent jou koos in plaats van die tutjes, maar eenmaal voor de klas begon je te zingen als een nachtegaal, het lied weet ik nog wel het ging exact zo:

Diep in het bos, diep in het bos,
Op een bed van bladeren,
Diep in het bos, diep in het bos,
Daar was zij, zij het meisje

Diep in het bos, diep in het bos,
Zong zij een rijmpje,
Een prachtig rijmpje,
Diep in het bos, diep in het bos,

De rest van de tekst weet ik niet meer maar ik weet dat heel zacht de rest van de klas mee begon te zingen, ik ook.
Na het lied klapte en juichte de hele klas, en iedereen was de rest van de dag vrolijk.
Dankje zegt Julie en ze glimlacht naar me, ik schrik van een onbekende stem maar het is Gyvayno die zegt dat het een mooi verhaal is.
Kun je lopen vraagt Julie aan mij terwijl ze naar me toe loopt en me en me een hand aanreikt, maar ik werp haar een kille blik toe en probeer zelf op te staan.
Ik zie even zwarte vlekken voor mijn ogen opkomen, ik leun even tegen de muur en kom overeind, Julie's hand raakt mijn schouder maar ik duw hem er gelijk weer af.
Ik moet even hoesten en Julie begint te praten: Sjoerd, ik snap dat jij mij niet vertrouwt echt waar, maar toen jij in gevecht was met dat meisje toen wist ik niet wat ik moest doen zij was aan de winnende hand en net op het moment dat ik besloot mijn mes in haar te steken werden we opgejaagd, door gemuteerde zwijnen die Anne's arm braken, ik raakte in paniek en liet jou achter maar alleen voor de veiligheid van de anderen.
Had jij niet hetzelfde gedaan vraagt ze? Ik voel woede in me opkomen en snap dat het nu mijn kans om haar te doden, alleen moet ik eerst mijn boog zien te pakken.
Nee dat had ik niet gedaan zij kunnen zichzelf uitstekend redden zeg ik hard, Sjoerd je weet dat ik te vertrouwen ben en dat ik nooit zoiets zal doen maar ik...
Jij wat vraag ik snel achter haar gelul aan, ik moest ze hierdoor heen slepen, ik moest ze redden voor jou voor ons maar dat is me niet gelukt. En dat spijt me, het was mijn taak om ze te beschermen onze bondgenoten en om ons hier uit te krijgen zegt ze bijna huilend.
Waar heb je het nou over vraag ik aan haar, we komen hier uit zegt ze, dat beloof ik.
Maar ik moest Luuk en Marit en Anne redden en ze zijn alle drie dood, dood gilt ze ze zakt naar de grond en begint te huilen.
Ik voel een kleine steek van medelijden maar ik ben ook nog steeds bloedrood van woede, ik grijp naar mijn boog, hang mijn pijlenkoker over mijn rug en leg een normale pijl op mijn boog.
Julie vraagt wat ik aan het doen ben, ik antwoord met gerechtigheid krijgen, haar blik is van angst gemaakt op dit moment en ze staat op.
Ik span mijn boog en richt mijn pijl op haar hart, zodat ze meteen dood is wanneer ik haar raak, ze kan geen kant op haar bijl ligt aan mijn rechter zijde en ik schiet haar zo neer.
Vergeet je wat we allemaal hebben meegemaakt, wil je niet terug naar 7? Wil je niet dat we samen verdergaan? Ik wil dat wel en ik dacht dat wanneer ik je redde van de Mulitanten dat alles zou goedmaken.
Zo makkelijk lukt dat niet Julie schreeuw ik, ze wil op me afkomen maar ik hou haar tegen door een pijl richting haat voet te schieten, meteen leg ik mijn laatste normale pijl op mijn boog en span ik weer.
Ze grijpt naar haar mes waardoor ik een steek in mijn buik voel maar niet van het mes, maar van angst, het mes komt op mij af en nu besef ik dat het klaar is maar in plaats daarvan bereikt het mes een van de camera's boven mijn hoofd.
Ik krijg ons hieruit zegt ze, vertrouw me alsjeblieft,wantrouwig kijk ik haar aan en zeg goed maar we vertrekken nu en gaan opzoek naar de beroeps.
Ik weet dat ze liegt om zichzelf in leven te houden maar mijn woede stopte, en er kan inmiddels maar een winnaar zijn en dat ben ik.
Ik neem een slokje water van Gyvayno's water fles en help hem met opstaan, hij kijkt naar mij en knikt als teken van bedankje.
Wanneer we vertrekken overweeg ik nog heel even om Julie te doden, maar ik laat het achter me en concentreer me op mijn toekomst in 7, in de winaarswijk, met mijn familie .
Ik weet dat we dicht bij de finale zijn en dat brengt me blijdschap, het gevoel dat je over een week weer thuis kan zijn is het beste gevoel wat je kan hebben, de gehele dag heb ik kriebels in mijn buik van spanning, en denk ik alleen nog maar aan thuis.
Want over een week ben ik daar.
De gehele dag lopen we door het doolhof van tunnels, we zijn nog een horzel nest tegen gekomen waarbij Gyvayno is gestoken en verlamd is geraakt, en wanneer we weer verder konden, deed mijn kuit pijn want daar heeft de enorme Mulitant mijn huid afgebeten, het is ontstoken en door mijn wond kan ik nauwelijks meer lopen dus besluiten we om midden in de gang ene vuur te maken en te overnachten.
Mijn T-shirt moet vervangen worden maar gelukkig had Gyvayno nog extra kleren, dus wanneer ik me omkleed merk ik dat de nagels van de enorme Mulitant best diep in mijn borstkast zijn gegaan waardoor ik zeker wat nodig heb voor deze schram.
Julie heeft wat bladeren gevonden bij een plantje verderop en die leg ik op de gapende wond op mijn borst, deze bladeren zouden zogenaamd het pus stoppen.
We vallen allemaal makkelijk in slaap en ik kom er af met 4 uur slaap en geen nachtmerries, de rest van de nacht houd ik de wacht en speel wat met het vuur en mijn mes.