De 89e honger spelen

Hoofdstuk 22

Wanneer ik door een van de vele gaten hier zie dat de zon is opgekomen, en ben ik dus nog steeds wakker, gelukkig ben ik wel uitgerust want ik zat bij het vuur en ik had geen verplichtingen. (Behalve ervoor zorgen dat we niet dood gaan) maar dat is een bijzaak.
Mijn kuit is steeds meer gaan ontsteken waardoor lopen steeds moeilijker word, en er stroomt veel pus uit, het bloeden is gestopt maar de ontsteking is enorm pijnlijk.
Julie en Gyvayno slapen nog, ook al kan het zijn dat Gyvayno nog steeds verlamd is maar daar ga ik niet van uit.
Ik kruip rustig naar Julie's tas en vind daar nog brood en wat gesmolten geiten kaas, het is bijna op maar zolang zij slapen hebben ze geen honger dus neem ik een half broodje met gesmolten kaas.
Ik moet nog steeds wennen aan de hoeveelheid we hier eten, wat dus vrij weinig is, ik neem een klein slokje water uit de waterfles die naast me staat.
Ik weet ook al heb ik nog zoveel pijn, we zo snel mogelijk uit dit gangenstelsel want we hebben te weinig eten om het hier langer dan twee dagen vol te houden, net zoals het schaarse water.
Het vuur dat de hele nacht heeft gebrand is langzaam uit aan het gaan, en de zon die steeds feller gaat schijnen maakt me steeds wakkerder, ik merk dat ik wel Wallen onder mijn ogen heb en dat ik echt moe ben, net zoals mijn lichaam.
Wanneer Julie wakker word neemt zij het laatste stukje brood en is het enige wat we nog hebben, gedroogd vlees uit Gyvayno's tas, wat we niet op eten want we weten niet Hoelang we hier nog zitten.
Julie zit tegen de muur en beveelt me Gyvayno wakker te maken, ze wil zo snel mogelijk daglicht zien en frisse lucht in ademen, En eten vul ik daarop aan.
Gyvayno die moeizaam wakker word en meteen vraagt naar Anne, wilt eigenlijk niet lopen maar Julie dwingt hem.
Ik hang mijn pijlenkoker over mijn rug met nog 2 ontplofbare pijlen en 2 normalen, het mes wat ik nog heb laat ik in mijn riem glijden, en mijn boog hou ik strak in mijn handen.
Normaal lopen lukt me niet maar strompelen gaat goed, ik leun tegen de muren, en af en toe stoppen we zodat ik kan uitrusten.
Maar na iets meer dan een uur lopen komen we aan bij een enorme lange gang, alleen kunnen we daar niet normaal over heen lopen, je hebt zo'n 5 meter stuk grond en dan een afgrond van 2/3 meter.
Hoe komen we hier ooit overheen vraagt Julie, alle drie met verbaasde blikken staren we naar de gang die voor ons ligt, en de gehele gang is zo.
Jongens ik kan dit niet, ik kom hier niet overheen, dat is een enorme sprong en ik kan al nauwelijks lopen.
Gyvayno zegt dat ik dit wel kan maar Julie en ik zijn ervan overtuigd dat het zelfmoord is, we gaan terug roept Julie maar wanneer we ons omdraaien, is er iets heel vreemds aan de hand, de gang waar we net uit kwamen lopen is weg, er zit nu een gesteende bruine muur voor en worden we door de spelmakers gedwongen om over dit gevaarlijke klifduik spel heen te gaan.
Ik strompel naar de muur, en begin met alle kracht die ik heb te duwen, maar hoe hard ik ook duw er komt geen enkele beweging in de muur. Met mijn goede been trap ik er een keer tegen aan, maar dat brengt alleen maar ellende bij mezelf.
Jongens dit kan ik gewoon niet, ik voel dat er tranen in mijn ogen springen maar door vaker achter elkaar te knipperen laat ik ze verdwijnen, zodat niemand ze ziet, geen Capitool bewoners, bewoners van de rest van Panem, of sponsoren.
Mijn kut klopt alsof mijn hart in mijn kuit zit opgesloten en eruit wil springen, zoveel pijn doet het.
Ik kijk om me heen, zoekend naar een camera en aan mijn rechter kant in de hoek zie ik er een, met moeite sta ik op en kijk ik recht in de les van de camera, recht in de ogen van heel Panem, ik weet dat ze ons op dit moment uitzenden want de beroeps zullen wel niet erg interessant zijn nu ze niemand kunnen vermoorden.
Ik begin te praten: inwoners van Panem, president Snow, spelmakers ik ben Sjoerd balk mannelijke tribuut uit district 7, ten eerste dwongen jullie mij mijn dierbaren te verlaten, mezelf te presenteren als een tribuut die houd van de spelen, me in de arena te stoppen en nu dwingen jullie mij om dit spel te spelen terwijl ik zwaar gewond ben.
Hebben jullie me nu niet genoeg gekweld schreeuw ik door de gehele gang?? Ik ben geen pion in jullie spel en ik speel zeker jullie spel niet mee zoals jullie het willen, mijn geschreeuw galmt door de hele gang en het maakt me niet uit wie het hoort maar ik weet wel dat het indruk maakt op heel Panem.
Dank jullie wel voor jullie aandacht, ik zak naar de grond en verberg mijn gezicht in mijn knieën, ik voel de handen van Julie en Gyvayno over mijn schouders glijden en nu wil ik meteen uit de arena ik wil nooit meer naar zo'n kwelling als dit en wanneer ik heb gewonnen ben ik de rest van mijn leven bij mijn dierbaren en laat ik niemand niemand meer sterven.
Wanneer ik eigenlijk besluit de hoop op te geven voel ik een trilling door de gang gaan, niet alleen in de grond maar ook in de muren, en het gaat steeds harder, de muren trillen steeds harder. Julie en Gyvayno kijken angstig om zich heen en staren daarna met groten ogen naar de muur achter mij.
En dan merk ik het de muur achter mij verschuift beetje voor beetje naar ons toe, het gaat niet heel hard maar het maakt wel impact, en dan besef ik wat ik gedaan heb met mijn bericht naar het Capitool toe: ik heb ze eigenlijk verteld dat ik tegen het Capitool ben en dat ik niet mee ga in hun regels dat ik geen honger spelen meer wil en dat ik het Capitool weg wil hebben, hiermee heb ik mezelf in gevaar gebracht, mijn vrienden in de arena en mijn dierbaren in district 7. Ik kan de mensen in de arena beschermen maar vergeleken met de mensen in 7 ben ik geheel machteloos en kan ik alleen maar afwachten.
We moeten gaan zegt Julie terwijl ze me wakker schud uit mijn dagdroom, we moeten gaan herhaalt ze.
Ze helpt me opstaan en de muur is in de tijd een stuk verschoven, Julie ondersteunend me rechts en Gyvayno links we joggen een beetje zodat we niet te sloom zijn.
Maar we zijn aangekomen bij de eerste klif, en de diepte is dood eng alsof je van de wereld af valt en in een oneindige ruimte terecht komt.
Hoe kom ik hier over heen schreeuw ik, maar Gyvayno is al gesprongen, Sjoerd de muur gaat harder schuiven gilt Julie, angstig staar ik naar de op ons afkomende muur.
Dit moet je zelf doen Sjoerd, negeer de pijn in je kuit en spring alsjeblieft je moet verder met ons, door haar korte preek besluit ik het te doen, Julie laat me los en geeft me een zetje, onder druk presteer ik goed dus dit moet goed gaan, en op dit moment is mijn druk enorm.
Wanneer mijn voeten de grond verlaten voel ik een onbeschrijfelijke pijn in mijn kuit, alsof ik opnieuw gekrabd word en gebeten en de pijn giert door mijn hele lichaam.
Doordat ik niet op mijn voeten wil landen grijp ik naar mijn schouder en kom ik hard terecht wanneer ik tegen de grond kom, veel pijn heb ik niet maar het is wel vervelend.