De 89e honger spelen

Hoofdstuk 8

Ik open mijn ogen, met moeite, mijn achterhoofd doet enorme pijn waardoor ik hoofdpijn heb, ik weet niet Hoelang ik weg ben gebleven maar het zal wel niet al te lang zijn, de 4 beroeps staan zelfverzekerd voor ons te wachten tot we wakker worden.
Ik merk dat de anderen al wakker zijn geworden dus hoop ik niet dat ze me hebben zien slapen, dat zou ik erg gênant vinden.
Ik merk dat mijn tas vastgebonden op mijn rug hangt, mijn pijlenkoker daaromheen en mijn boog ligt bij de beroeps.
Eindelijk wakker tributen zegt hij met een zware stem.
We hebben een uitdaging voor jullie die je moet aangaan, anders is het gemakkelijk een van jullie te doden.
Ik werp hem een boze blik, ik sta op met mijn handen geboeid om mijn handen terwijl ik enorm veel honger en dorst heb.
Mag ik wat water vraag ik?, hij pakt een fles van de grond en werpt hem in mijn richting, maar in plaats van me te helpen vliegt de gevulde waterfles de kloof in.
Ik sta dus op een rots, met onder bij zo'n 100 meter naar beneden, een dichtbegroeid bos, geen oerwoud een enorm dichtbegroeid bos..
Ik denk terug aan de arena, er was maar een kant oerwoud op, dan is er een klif, waaronder een bos is.
Deze arena is niet rond, of rechthoekig, deze arena is langwerpig met verschillende delen, een woestijn, een oerwoud, een rots gebied, een bos.
Ik sta voor de rand van de rots en probeer niet naar beneden te kijken, mijn handen zweten en ik ben doodsbang met wat ze met ons gaan doen. Ik staar vooruit terwijl ik geen emotie probeer te laten zien.
Kennen jullie Marit nog? Vraagt een lange jongen met een lange nek en een breed hoofd, naast hem staat een kleiner meisje ik schat rond de 14/15 die staat te grinniken en verliefd naar de lange jongen kijkt.
Julie schreeuwt laat haar gaan nu! Ik kijk naar haar boze verwonde gezicht, de tranen stromen over haar wangen terwijl mijn gezicht strak blijft.
Julie herhaalt haar opdracht, terwijl de beroeps een mes grijpt en naar haar been gooit, het schaaft langs haar been waardoor een stukje stof van haar broek word vermoord en er een dunne snee over haar bovenbeen ontstaat.
Ik heb nu best wel veel last van mijn arm aangezien hij de hele tijd gestrekt is.
Wij gaan Marit martelen en jullie mogen toekijken zolang je wil, maar uiteindelijk worden jullie zo gek dat jullie wel van de klif moeten springen, zegt Devin.
Ogen dichtknijpen is niet toegestaan net zoal omdraaien, de enige optie is springen.
Mijn gezicht verstard en ik merk dat Julie binnensmonds vloekt, Gyvayno kijk me bezorgd aan terwijl Anne zachtjes huilt.
Anne ziet er enorm slecht uit in tegenstelling  tot Gyvayno, ze zijn allebei wel enorm afgevallen... Hebben ze wel eten gehad de afgelopen dagen, ik ben inmiddels de tel kwijt Hoelang we in de spelen zitten maar ik gok op 10 dagen..
Laten we beginnen zegt Devin, oh en trouwens, die lange dat is James, het meisje dat naast Devin staat met de mooie zwarte haren en de prachtige bruine ogen blijkt Say te eten, en het blondharige meisje die klein is blijkt Evelyn te heten.
Ik staar naar de grond terwijl een mannen stem roept naar Marit kijken jij.
Devin loopt op Marit af, pakt een lang kapmes en Marit kijkt op, in eerste instantie her ken ik haar niet, haar gezicht zit onder het bloed, sneeën en blauwe plekken, de achter kant van haar haar is geheel kaal, haar handen zitten vastgebonden met touw, en haar polsen zijn geheel bebloed, ze ademt kort en heel lang.
Marit gil ik, ze kijkt op, het spijt me.... Ik dacht dat het me lukte jullie te beschermen, maar kijk ons hier staan, we gaan allemaal dood, maar weet alsjeblieft dat we enorm veel van je houden en het spijt me zo.
Er stroomt een traan over haar wang, en meer volgen, ze knikt en ik weet dat het haar veel doet maar ze word helemaal gek door al deze gebeurtenissen.
Haar blauwe ogen vinden de mijne en dan krijst ze het uit van de pijn, wat hebben ze gedaan, mijn ogen schieten alle kanten op, Marit heeft haar hand tussen haar shirt die langzaam roder en roder word, Marit krijs ik, ik heb het gevoel dat ik het nu al niet meer aan kan.
Ik staar naar de grond en zie iets verschrikkelijks haar vinger, ligt op de grond en ik hoor haar krijsen, dit beeld staat op mijn Netvlies gebrand en zal ik nooit meer vergeten, ik begin te kokhalzen .
Devin gaat op de huilende krijsende Marit af, hij pakt haar hoofd vast en schud hem door elkaar tot dat ze moet kotsen, haar hele inhoud van haar buik verdwijnt naar de grond, hij pakt zijn zwaard, loopt naar haar been, en zonder enige twijfel pakt hij het zwaard steviger vast en hij steekt naar Marits been, het zwaard heeft haar been doorboort en Julie gilt keihard, ik knijp mijn ogen dicht en probeer Marits gekrijs te negeren. Zonder enige moeite gaat Say op Marit af, ze houd haar hoofd vast, pakt haar haar vast, en begint te trekken, ze begint keihard te trekken, plukken haar vliegen.
Jongens fluister ik, als we Marit niet willen laten sterven moeten wij springen, er is een kans dat we overleven, en als Marit eerder dood gaat dan wij zijn we allemaal dood.
Julie knikt, ik kijk ik kijk naar de rest die omdraait, ik staat naar de diepte, de dodelijke diepte, met het gekrijs van Marit op de achtergrond .
Anne huilt en ik hoop dat het goed komt en zeg dat ook maar zelf weet ik dat dit het einde is; het einde van de spelen, onze vriendschap en ons leven.
Ik hou van jullie zeg ik met tranen in mijn ogen, ze knikken, en Anne zegt dat ze ook van ons houd.
De beroeps schreeuwen iets onverstaanbaars, de diepte is eng helemaal als je weet dat we alle vier zullen sterven.
Kijk ik in Julie's ogen, voelen ons hart in onze keel kloppen, en zonder twijfel spring ik, mijn familie kijkt hoe ik dood ga net als ikzelf.
Mijn voet gaat over de rand en als een lappen pop stort ik naar beneden, mijn hart gaat sneller kloppen, mijn lichaam doet pijn en de wind scheurt langs mijn lichaam, de tranen stromen over mijn wangen, ik denk aan mijn familie, aan mijn moeder broertje en Tella die huilend naar de tv staan te staren, ik denk aan de mooie momenten in mijn leven, en dan bereikt mijn lichaam de harde grond, binnen een klap is mijn ziel van de aardbodem verdwenen, mijn hart stopt met kloppen en ik sluit mijn ogen, ik voel de ernstige pijn aan mijn lichaam niet. Ik ben er niet meer, mijn lichaam is gestopt met werken en ik denk dat dit mijn einde is.