De 89e honger spelen

Hoofdstuk 14

Ik huil zachtjes in mezelf, ik lig hier al een uur in de sneeuw, ik wil dood, op dit moment gun ik dat mezelf en mijn lichaam.
Maar de hete druppels stoppen, ze stoppen, met moeite verschijnt er een lach op mijn gezicht, ik heb een van de druppels ingeslikt en ik denk dat het mijn stembanden heeft aangetast want met moeite weet ik het woord help uit te brengen.
Ik heb mijn boog stevig vast, en mijn lichaam probeert langzaam op te staan, wanneer is dat verdomde einde van de spelen, ik kijk er al naar uit sinds dag 1.
Wanneer ik om me heen kijk zie ik de ooit witte sneeuw, bloedrood is, het is me gelukt op te staan maar ik wankel op mijn verbrijzelde benen.
Brandwonden zijn de ergste die er zijn want ze blijven pijn doen, elke aanraking tegen mijn huid wil ik schreeuwen.
De spanning in mijn lichaam is verdwenen.
Ik probeer de namen te roepen van mijn vrienden terwijl ik rustig doorstrompel, ik hoor na 10 minuten verschrikkelijk geloop, een afgrijselijk gekrijs wat maar niet wil ophouden.
Ik word misselijk en spuug mijn gehele daginhoud uit wat vandaag niet bijster veel  was, de smaak van kots blijft achter in mijn bebloede mond.
Wanneer ik met moeite wat bladeren wegsla, tref ik Gyvayno en Julie kronkelend en kreunend op de grond aan, hun gehele lichaam is bebloed,en Julie blijft krijsen, Gyvayno schreeuwt mijn naam en zijn ogen vinden de mijne.
Julie's hele jas is weggebrand en het meeste van haar T-shirt, wanneer ik verder kijk zie ik Anne iets verder op liggen die op haar buik ligt maar stil is, op het eerste oog is niet haar hele huid verbrijzeld.
Aan mijn linker zijde is een enorm meer met af en toe een steen ertussen, maar nu ik mijn niet dode vrienden heb gevonden ben ik opgelucht.
Ik stort mijn lichaam naar de grond, waardoor het hard terecht komt er een dreun door mijn gehele hoofd heen  gaat, het geluid lijkt als de gong toen we allemaal gezond en wel bij de Hoorn des overvloeds stonden.
Ik ligt in de zachte sneeuw en ik hoest af en toe, mijn ogen zijn gesloten en mijn lichaam beweegt voor geen meter, de koude sneeuw die mijn bloederige armen bedekt voelde in het begin pijnlijk maar nu voelt het opgelucht,en die opluchting doet me meer den goed.
Nog 7 tributen denk ik na, moet ik niet weg bij mijn vrienden, moet ik ze in de steek laten ook al  zijn het echt mijn vrienden, moet ik ze vermoorden?
Die gedachten zet ik enorm snel uit mijn hoofd, en sluit mijn ogen weer.
We zouden bij de laatste acht uit elkaar gaan maar door al het gedoe kwamen we daar niet aan toe, en niemand wantrouwt elkaar door stiekem er tussen uit te glippen.
Ik hoor een geluid achter me maar mijn lichaam doet te pijn om me om te draaien, ik hoor een licht gekreun en het lijkt op dat van Julie te zijn.
Met moeite keer ik mijn gezicht en zie ik Julie op het water afkruipen, ik roep haar naam maar ik krijg geen reactie, misschien omdat ze me niet hoort.
Ze kruipt door en na een minuut of twee hoor ik enorm verschrikkelijk gegil, en gekrijs
Ze blijft schreeuwen maar ik kan haar niet meer zien, ze is het water ingeklommen.
Ze is gaan zwemmen, na een minuut of vijf hoor ik haar iets onverstaanbaars uit haar mond krijgen, water kan ik verstaan, Water gilt ze, het water helpt zegt ze, het water helpt, ik merk dat Gyvayno in beweging komt, hij krijst iets.
En zelf probeer ik naar het water te kruipen, ik kom heel langzaam in beweging en probeer eerst mijn tas van mijn rug af te halen, ik haal mijn pijlenkoker er niet vanaf dat doet te veel pijn, ik haal mijn messen uit mijn riem en laat mijn boog voor het eerst in een lange tijd geheel los.
Ik kronkel door de ijskoude sneeuw, naar het water, ik begin steeds sneller te kruipen wannee ik dichterbij het water kom en ik eraan denk dat dit water deze pijn weghaalt.
Ik kom aan bij het water en staar met grote ogen naar het water, ik kan mezelf zien in het heldere water, mijn vinger glijd naar het water, een pijnscheut gaat door mijn gehele lichaam waardoor ik mijn ogen dicht knijp en schreeuw.
Het valt me op dat dit water enorm warm is, wat fijn is.
Mijn hand duw ik naar het water, ik weet dat het pijn gaat doen maar het helpt me wel.
Wanneer mijn hand het water ingaat voelt het alsof prikkeldraad over mijn huid heen grist, ik schreeuw en ik hoor de andere ook schreeuwen ook al ligt Anne nog in de sneeuw.
De pijn gaat door mijn hand maar ik merk dat het bloed verdwijnt en er kleine littekens achterblijven, mijn hand glijd verder het water in waarbij mijn arm aan de beurt komt.
Het voelt nu brandend, alsof mijn hele arm word geroosterd, ik schreeuw en leg mijn andere hand op mijn arm, ik schreeuw in het niets maar mijn geschreeuw word overlapt door dat van de anderen.
Ik moet hoesten en haal mijn hand uit het water, mijn natte hand glijd ik over mijn keel, ik moet bijna overgeven en begin harder te hoesten.
Het warme water verwarmt mijn armen die nu allebei in het water liggen, ik wrijf de bultjes en het bloed van mijn huid, maar mijn gehele armen zijn littekens.
Ik ga met mijn gezicht naar het water en ik begin te kokhalzen door al het geschreeuw van de anderen.
Ik ga met mijn gezicht naar het water, ik voel mijn gezicht branden, en ga met mijn handen door mijn gezicht, wanneer ik geen lucht meer krijg hap ik naar adem en duw ik mijn gezicht terug naar het water, ik voel een stuk kale huid op mijn hoofd, en ik ga met mijn handen door mijn verschroeide haar.
Ik ga me mijn borstkas richting het water, wanneer het het water raakt, begin ik nog harder te schreeuwen, het brandende gevoel overlapt mijn gehele lichaam, ik ga door tot ik geheel in hèt water ligt, Julie licht naast me te krijsen.
En ik ga nog harder schreeuwen, ik krijg tranen in mijn ogen terwijl het pijnlijke gevoel mijn hele lichaam bedekt, op mijn benen blijven geen littekens achter,
Ik krijs en ik weet dat dit mijn plaats kan verraden, ik weet dat ik elk moment dood kan gaan, maar ik wil de pijn eruit krijgen.
Mijn benen branden mijn borstkast doet veel minder pijn, maar de pijn die ik op dit moment voel is ondraaglijk, en onbeschrijfbaar.
Ik neem een slok water maar wanneer ik dat doorslik proef ik alleen maar bloed want iedereen laat hier zijn bloed vrij.
Ik ben gestopt me schreeuwen maar Gyvayno gaat maar door, ik ga tegen de rand van het meer zitten, en staar naar het rode water, Julie komt naast me zitten.
Dit was wel het allerergste tot nu toe eh? Ik knik, mijn keel doet pijn en ik ben redelijk in schok.
Ik wil naar huis zeg ik, ik kijk naar de hanger van district 7 die om mijn nek hangt, Julie pakt hem even vast en zegt ik ook.
We moeten naar huis zegt ze, en ik wil nooit meer iets te maken hebben met het Capitool of de hongerspelen, ik wil gewoon bij mijn familie zijn, ik wil thuis zijn voor altijd.
Ik kijk haar aan, haar gezicht met een grote streep over haar wang, en een snee op haar voorhoofd, we moeten winnen zeg ik, we moeten samen winnen zeg ik zacht.
Ik raak het water aan wat nu wel fijn is doordat het heerlijk warm is, ik denk terug aan de druppels, wat was het eigenlijk zeg ik er achter aan? Wat bedoel je vraagt Julie, de druppels herhaal ik.
Het was brandend en het kwam uit de lucht, iets van het Capitool antwoord ze.
Ik wil het nooit meer zien, nooit meer, nog een keer dan pleeg ik zelfmoord.
Ik wrijf over mijn gehele lichaam om nog de laatste wonden weg te halen..

We blijven een uur lang zitten en praten met elkaar ook Gyvayno en Anne zijn erbij gekomen, Anne heeft sinds de druppels niks meer gezegd, heel soms zegt ze, druppels, druppels en staart ze naar de verte.
Heel soms roep ik haar naam maar Anne die geeft geen antwoord.
Maar wanneer ik uit het water wil opstaan galmt de stem van Claudius Templamenthus door de gehele arena, zijn stem klinkt luider dan normaal en hij begint te praten:
Beste tributen
7 tributen hebben het tot nu toe overleefd, 17 dagen in de arena een van de kortste spelen ooit, maar er zijn nog 4 tributen die het nieuwe gedeelte nog niet hebben bereikt, jullie hebben vast wel gemerkt dat deze arena een soort parcour is.
Maar de tributen in het besneeuwde bos moeten daar snel weg anders word het nog erger dan het net was...
Succes tributen......