De 89e honger spelen

Hoofdstuk 4

Uiteindelijk besluiten Julie en ik ons kamp hier op te slaan, blijkbaar is het midden in de woestijn ijskoud in de nacht, Marit is in gevaar zeg ik, ze knikt.
Ik kruip onder mijn deken en wrijf over het gehechte wond boven mijn oog, mijn lichaam is moe, en het heeft rust nodig.
We hebben geen vuur, dat zou ons verraden, allebei weten we dat we water nodig hebben, mijn lichaam is uitgedroogd zeg ik, het mijne ook zegt Julie, we moeten zo snel mogelijk naar het oerwoud waar we water kunnen vinden en vlees.
Ik graai uit mijn tas een paar appels en gooi een glimmende rode appel naar Julie die een glimlach naar me gooit.
Ik neem zelf kleine hapjes aan de enorm lekkere sappige appel, maar als ik de appel eenmaal op heb merk ik dat ik zeker meer nodig heb, ik kan wel een hele kip op.
Uit het niets, horen we een kanonschot door de arena galmen, Julie en ik kijken elkaar aan en zijn allebei een stuk minder hoopvol.
Allebei denken we dat het Marit is maar hopelijk veranderd het wanneer het volkslied begint, we beginnen met het roodharige meisje uit district 1, ik heb haar vermoord fluister ik, vervolgens district 6, Marit denk ik, maar marit's district partner is overleden, en als laatste de jongen uit 12. In totaal in 2 dagen in de arena 9 doden en zelf heb ik het erg zwaar. Anne en Gyv leven nog daar ben ik blij om, hopelijk hebben ze genoeg te eten.
Hoe zou het met ze gaan? Ze zorgen voor elkaar, zo zijn ze gewoon, ze leven en zijn oké
Maak je er nou niet teveel druk om oké...
Ze leven, ik betwijfel of ze oké zijn zeg ik, Anne heeft de. 5 gekregen voor haar individuele score, en dat was alleen vanwege haar medische kennis en vanwege haar snelheid.
Ik zie dat je je druk maakt over hun zegt Julie, het lijkt wel alsof je mijn gedachte kan lezen zeg ik.
Misschien kan ik dat wel zegt ze uitdagend, ik schiet in de lach maar zij blijft bloedserieus, wacht dat meen je toch niet echt of wel zeg ik met een glimlach op mijn gezicht.
En dan word ik doodsbang, er gaat een rilling over mijn lichaam, een enorme rilling, ik hoor Julie's stem in mijn hoofd, w-wat is dit zeg ik tegen haar, ze kijkt richting de Hoorn des overvloeds, en begint te praten (in mijn hoofd)
De rilling gaat weer over mijn lichaam en begin te luisteren,
Per tweetal in de arena kunnen tributen dit, een nieuwe stap in de technologie, jij kam dit ook, elk jongen en meisje uit hetzelfde district kunnen dit samen, ook Anne en Gyvayno. Jij kan dit ook Sjoerd.
Serieus vraag ik hardop ??
Ze tik met haar vingers op haar hoofd.
Probeer te ontspannen Sjoerd
Ik concentreer me , en laat denk even aan helemaal niks, ik voel me vrij en begin te praten
Ik kan het zeg ik in haar hoofd, ik kan het!!!!
Ze  glimlacht naar me en zegt ( in het echt) neem wat rust je arm moet genezen, jullie moeten allebei rust nemen.
Ik ga langzaam op mijn tas liggen, met mijn hoofd en sluit langzaam mijn ogen.
Slaap lekker Sjoerd....

Ik open langzaam mijn ogen, ik sta op, Julie slaapt nog, ik merk dat er overal zand in mijn kleren zit, ik begin te schudden, in de hoop dat al het zand uit mijn kleren komt, het is de derde dag in de arena en het is snik en snik heet, het lijkt wel alsof het elke dag warmer word in de arena. Mijn kleren zijn bezweet en wat verlang ik nu naar water om me te wassen, ik voel me vies en gewond. Ik breng mijn arm naar de wond en wrijf over het pijnlijke gedeelte.
Julie word langzaam wakker, waarschijnlijk omdat het ondraaglijk is om nu te slapen.
Het is Snik heet zegt ze slaperig, ik help haar opstaan, mijn lichaam is helemaal uitgedroogd, ik pak nog een lekkere sappige appel in de hoop dat er nog wat drinken uit komt.
Ik hou het niet meer Julie, het water is al meer dan een dag op, als het zo doorgaat zijn we over een paar dagen morsdood.
We zwijgen allebei een paar minuten, ik hoor een geluidje, hoor eens zeg ik, piepjes harde piepjes vervolgen elkaar in een abnormaal tempo.
Mijn ogen schieten naar de lucht, een ijzeren parachute, kijk roep ik, een parachute!!!
Ik voel me opgelucht en hoop dat het water is, langzaam komt de parachute voor mijn voeten neer.
En ja hoor ik ben dol gelukkig 2 enorme gevulde waterflessen hangen aan de parachute, Julie hijgt en komt op de parachute af, nog nooit in mijn leven heb ik zo naar water verlangd nog nooit.
Ik maak de 2 flessen los, en meT het geschenk in mijn handen bid ik naar de lucht.
Ik open de fles en drink een heel klein slokje van het waardevolle water, het ijskoude water stroomt door mijn keel mijn lichaam door.
Ik ben zo gelukkig, heel even werp ik een blik op mijn pijnlijke arm, het sneeuwwitte verband is veranderd in een bloedrood verband.
Mijn stem trilt, Julie zeg ik, ze heeft de helft van het water al op, en komt op me af, haar bleek verstard op mijn arm, Sjoerd zegt ze..... We hebben echt een medicijn nodig, kun je je arm bewegen?, ik probeer mijn arm op te tillen, ik krijs het uit, en laat hem slap hangen.
We vinden wel iets zeg ik, we moeten zo snel mogelijk in het oerwoud zijn, daar zijn we veilig.
Ik hijs mijn pijlenkoker en mijn enorm zware tas over mijn uitgeputte lichaam, met het verband dat Julie nog over had heeft ze een mitella gemaakt, ik duw mijn messen in mijn riem, pak met de niet gewonde arm mijn boog.
Zullen we gaan zegt julie opgewekt, ik neem nog een heel klein slokje van mijn water.
We lopen langzaam door naar het oerwoud, hopelijk zijn Anne en Gyvayno daar op ons aan het wachten.
De wind gaat steeds harder waaien, ik hou mijn hand voor mijn ogen, julie doet hetzelfde, we weten niet hoe ver het nog is naar het oerwoud, Julie blijft herhalen dat ze zeker weet dat we er bijna zijn, maar ik weet het niet.
Inmiddels door de harde koude wind gaat er zand mee, zand stroomt in mijn ogen waardoor ik een paar honderd keer per seconde knipper.
Ik hou mijn gewonde arm stevig tegen mijn lichaam aangedrukt en hoop dat Jorge mij nog een geschenk stuurt, Julie schreeuw ik.
JULIE ik begin steeds harder te roepen, ik zie haar niet meer, ze liep net naast me.
Ik raak in paniek, mijn ogen schieten allerlei kanten op maar kunnen geen enkel teken van leven geven,
Zand glijd over mijn lichaam door mijn kleren, door mijn ogen, ik stort mezelf in het zand, ga met mijn gezicht in het waren zand liggen en duw mijn tas erover heen, ik hoor een kanonschot en bijt op mijn lip, het ene kanonschot word overlapt door nog een schot. Ik bijt een hele tijd op de binnenkant van mijn wang waardoor na een tijdje smaakt mijn hele mond naar bloed, ik druk de tas harder tegen mijn hoofd, ik word gek van steeds hetzelfde geluid, steeds het zand wat dezelfde tempo over mijn lichaam glijd.
De honger spelen zijn niet alleen lichamelijk verschrikkelijk maar ze spelen ook met je hersenen, dit soort dingen waarbij je gek word van die kleine dingen en het liefst je ogen eruit wil krabben.
Ik begin te gillen, en due mijn handen tegen mijn oren, ik blijf gillen, tot mijn geschreeuw ,.een truc van de spelmakers.
Ik kijk naar de leer gebonden armband die mijn moeder voor de dag van de boete maakte. Ik staar ernaar en denk aan Tella, mijn vriendin uit 7, we zijn al 3 jaar samen, ik hou van haar, ze is mijn alles en we zijn bestemd voor elkaar, het was vreselijk toen ik werd getrokken. We werden letterlijk uit elkaar getrokken, ik hield haar hand vast zo lang het kon, ze heeft beloofd op me te wachten, ik zal voor haar vechten, voor mijn moeder, mijn broertje, ik hou van ze en ik mis ze, elke keer als ik ga slapen denk ik aan ze allemaal.
Ik til mijn hoofd op, maar de zandstorm word heviger, het lijkt alsof ik word weggetrokken van de grond, maar ik zit aan de grond genageld, mijn gewonde arm doet enorm veel pijn door de wind waardoor mijn arm allerlei kanten op schiet.
Ik merk dat mijn tas bijna van de grond word getrokken, ik duik naar mijn tas, en hijs hem over mijn schouders.
De wind word heviger, mijn haren vliegen alle kant op, ik merk dat een van mijn pijlen uit mijn pijlenkoker word getrokken, en er volgen er meer.
Ik laat mijn pijlen koker los en zie hem de lucht in vliegen, mijn dierbare pijlen vliegen weg, ik hou me stevig vast in de grond maar ik hou het niet meer, ik moet mezelf los laten, ik klik mijn tas vast hou mijn boog stevig vast, en laat de grond los.......