Are we alone?

4

Mijn mama roept ons naar beneden, om te eten. We staan op nog geen minuut tijd in de keuken. "Hmm het ruikt zo lekker hier," zegt Sara en je kan zo zien dat ze van de geur alleen al geniet. Ik moet echt toegeven dat ik de geur alleen al ook geweldig vind. Mijn mama lacht door haar opmerking en zegt dat we mogen gaan zitten.

Na de overheerlijke vogelnestjes, gaan we naar boven om dan een film te kijken. We hadden besloten dat een film opstarten voor twintig minuten, ongeveer, geen zin heeft. Vandaar dat we nu eentje gaan starten. Je mag twee keer raden welke film. Twilight! Wij houden alle drie zo veel van Edward, hij is gewoon geweldig!

Mama komt binnen gelopen met een grote kom popcorn. Hmm, wat hou ik daar toch van. "Dankjewel!" zeggen we alle drie in koor en kijken verder naar de film.

De film is afgelopen en eigenlijk heb ik niet echt veel van de film gezien, ik heb de hele tijd zitten denken aan Daan. Zou hij echt spijt hebben? Heeft hij al lang met dat meisje? Zou hij nog echt van mij houden? Wat ga ik doen, hem vergeven? Ik weet het allemaal niet meer. een diepe zucht verlaat mijn mond.

"Alles oké?" vraagt Annabel bezorgt. "Ja, ja alles oké," vertel ik haar en loop mijn badkamer in om me klaar te maken om te gaan slapen. Ik poets mijn tanden, doe mijn make-up af en doe een T-shirt van Daan aan om in te slapen. Ik mis hem zo hard eigenlijk.

Ik loop mijn slaapkamer terug in en vertel mijn twee beste vriendinnen dat ik al ga slapen. "Ooh oké schatje. Slaap wel" zegt Annabel en geeft mij een kus op mijn wang. Ik weet het sommige mensen vind het raar om een vriendin een kus te geven, andere vinden het dood normaal. Wij vinden het dus dood normaal. Sara komt op me afgelopen en geeft mij een knuffel. Ze fluistert in mijn oor :"Ben je zeker dat je ons niets moet vertellen? Ik zie gewoon dat er iets is en je weet het hé, wij hebben geen geheimen voor elkaar," dan geeft ze mij een kus. "Slaap wel," zegt ze nu iets luider. "Slaap wel" fluister ik en kruip mijn bedje in.

"Daan?" vraag ik als ik hem iemand zie. Hij staat met zijn rug naar mij, ik kan dus niet echt zien of hij het wel is. Ik loop dichter naar hem toe en zie dan dat hij het echt is, maar hij kust met een ander. Geschrokken zet ik een paar stappen naar achter. Hoe kan hij mij dit aan doe? "Ja Laura, ik heb een ander. Iemand veel mooier dan jou en veel beter. Zie je het niet hoe dik en lelijk jij bent? Merk je zelf niet dat je dom bent? Ik weet niet wat ik ooit in je heb gezien," zegt hij wanneer hij zich omdraait.  Wat hij juist heeft gezegd breekt mij echt. Tranen prikken in mijn ogen, ik probeer ze tegen te houden maar tevergeefs, ze stromen al als watervallen over mijn wangen. "Wat heb ik ooit mis gedaan? Ik hield van je" fluister ik. Opeens begint alles te vervagen en loop ik doelloos rond. De woorden van Daan blijven in mijn hooft rondspoken 'Iemand beter dan jou, lelijk, dik, stom' . De ruimte waar ik nu in loop is zwart, helemaal zwart. Ik word gek van die stem die de woorden van Daan blijft herhalen. Waarom stopt het niet?!  Ik leg mijn handen op mijn oren, in plaats van dat ik het minder hoor; hoor ik het juist luider. Dan begin ik heel hard te roepen, in de hoop dat het nu wel stopt.

"Laura!" roept iemand in mijn oren. Helemaal bezweet en bang schiet ik wakker. "W-wat?" vraag ik met een trillerige stem. "Gaat het?" vraagt Annabel bezorgt. "Ja, ja, het gaat wel," zeg ik en draai me om. "Laura, kom op, zeg ons gewoon wat er is! Dit is niet meer normaal! Je ligt al een hele tijd te draaien in je bed en te gillen. zeg ons wat er is. Wij zijn je hartsvriendinnen of ben je dat al vergeten?" zegt Saar eerst heel boos en dan super bezorgt. Ik wil het wel vertellen maar dan gaan ze zeggen dat ik me aanstel en dat wil ik echt niet.

"Ik zal het morgen wel zeggen. Ik ben te moe nu, ik ga slapen," zeg ik stilletjes en sluit mijn ogen op nieuw, hopend dat ik niet meer zo een droom krijg.