Are we alone?

13

Ik heb het gevoel dat ik hem wil kussen. 'Maar het gaat niet je wilde het rustig aan doen' spook het dan in mijn hoofd. Ik kijk naar zijn lippen en dan naar zijn ogen. Waarom is het zo moeilijk?
Ik zie dat hij ook naar mijn lippen kijkt. Onze hoofden komen dichter bij elkaar en dan stopt Niels vlak vaar mijn gezicht. "We gaan het rustig aan doen," fluistert hij dan.

Je kan zo zien dat hij het niet echt wilt. Hij wilt mij kussen dus. Ik bijt op mijn onderlip en leg mijn hand op zijn wang. Ik buig me verder naar hem toe en kus hem. Ik kan zo voelen dat hij verbaast is van mijn actie, maar hij herpakt hem en kust me terug.

Zijn lippen zijn zo zacht. Het lijkt wel dat onze lippen voor elkaar gemaakt zijn, wat ergens ook logisch is.

Waarom kus ik hem eigenlijk? Al mijn vrienden en mijn familie zijn gewoon weg. Waarom geniet ik van deze kus? Ik kan nu toch geen plezier hebben.

Ik verbreek de kus en loop naar mijn kamer. De deur doe ik op slot en ga liggen op mijn bed. De tranen stromen over mijn wangen. Ik mis mijn familie, mijn vrienden, ik mis de mensen die mij haten, de mensen waarvan ik hou. Ik mis het vroeg opstaan, de ruzies met mama, het koken voor heel de familie, de slaapfeestjes,...
Al de herinneringen van vroeger komen terug.

Ik voel het bed inzakken en draai me om. Niels ligt naast me. Verbaast en met betraande ogen kijk ik naar mijn deur die ik daarstraks dicht had gedaan. "Ik heb met de reserve sleutel de deur open gemaakt. Ik was bang, weet je dat? Je antwoordde mij niet en je had niets gezegd," fluistert hij terwijl hij mij knuffelt.

"Sorry," zeg ik als we terug neerliggen en ik me tegen hem aan leg. "Geeft niet, maar zeg me is wat er was." Tranen komen terug op en ik nestel me nog dichter tegen hem aan. "Ssht, probeer eerst rustig te worden," zegt hij en wrijft over mijn rug. Ik voel me zo veilig bij hem.

Wanneer ik gekalmeerd ben vertel ik hem waar ik mee zit. "Dat snap ik lieverd, maar we moeten er samen door gaan hé. Je moet het mij zeggen als je het moeilijk hebt, ik ben er voor je. Ik ga je nooit laten vallen, ik ga er altijd voor je zijn," zegt hij en geeft me een kus op mijn voorhoofd. "Dankje. Ik voel me veilig bij je," zeg ik met gesloten ogen. Wat word je toch moe van huilen.

Ik probeer recht te zitten maar Niels hout mij tegen. "Ga slapen je hebt het nodig. Het is een heftige dag geweest voor ons beiden."
"alleen als je bij mij blijft," zeg ik. "Tuurlijk, ik laat je nooit alleen. Slaap nu maar," Fluistert hij in mijn oor. "Oké," is het enige wat ik zeg en in dromenland beland.

"Wat heb je ons aangedaan en dan ook nog plezier maken!"

"Haal ons hier weg!"

"Wat doe je?!"

"Waar zijn we mama?! Ik wil naar huis"
"Ik weet het niet, ik weet alleen dat het de schuld van Laura is."