Are we alone?

16

"Waarom moet ik hier gaan wonen?" vraag ik aan Danny. "Omdat de voorspelling zo gaat," zegt hij dan gewoon. "Daar heb ik dus veel aan," mompel ik.

Als ik in de boomhut kom staat hij leeg, buiten een paar meubels zoals een bank en kasten. Het is hier ook koud, kouder dan dat het buiten is. "We gaan het hier toch een beetje gezelliger maken hé?" vraag ik.
"Ja, zeker."
"Oké, gaan we dan een paar spulletjes halen in het stad of zo?" vraag ik als Danny nog steeds niet in beweging komt.
"Uhm... Het stad gaat een beetje moeilijk worden,"
"Hoe zo 'gaat een beetje moeilijk worden'?" vraag ik verbaast en kruis mijn armen over elkaar. "Euhm, ja het zit zo," begint hij en mompelt dan iets onverstaanbaar.
"Ja?" vraag ik ongeduldig.
"De stad is er niet meer..."
"Wat? Hoe kan de stad er nu ineens niet meer zijn?"
"Alles is nu een bos geworden. Weet je nog, dat je volledig opnieuw moet beginnen? Wel dat is er dus gebeurt." zegt hij.

Wow, wacht, geen stad meer? Dat wil dus zeggen, geen make-up meer, geen parfum, geen eten,... "Ooh my gosh! Zijn er dan ook geen gebouwen meer? Dus dan is er ook geen internet, elektriciteit, verwarming, gas!" roep ik geschrokken.
"How Laura, rustig! Het komt goed. Je bent niet alleen, je hebt Bianca, Niels en mij. Samen gaan we het kunnen."
"Oké, adem in en adem uit," fluister ik. Het is gewoon zoals afkicken van alle luxe, maak ik mezelf wijs.

"Ik ga even naar buiten," zeg ik en zonder op antwoord te wachten, ga ik naar buiten. Even alles op een rijtje zetten. Ik wandel rustig een beetje rond, niet te ver van de boomhut weg want ik wil niet weer verdwalen.

Wanneer ik een mooi en rustig plekje heb gevonden, ga ik zitten. Wat moet ik nu gaan doen? Misschien gaat mijn gsm nog! Ik neem mijn gsm en zie dat ik nog 48% batterij heb. Perfect!
Ik zet mijn muziek op, sluit mijn ogen en zing zachtjes mee.

Na een tijdje voel ik dat er iemand naast mij komt zitten. Meteen stop ik met zingen en kijk naast mij. Niels, wie kan het ook anders zijn? Er is niemand anders. We zijn alleen.

Niels trek mij in een knuffel en verontschuldigt zich honderd keer. Ik vertel hem dat het goed is en dat ik degene ben die haar verontschuldigingen moet aanbieden.

"Wat gaan we nu doen?" vraag ik onzeker aan Niels. We zitten nog steeds op de grond. Ik lig met mijn hoofd op Niels zijn schouder en Niels heeft zijn arm om mij heen geslagen. "Ik weet het niet. Ik denk dat het het beste is als we er gewoon het beste van maken."

Een traan rolt over mijn wang als ik terug denk aan vroeger. Niels veegt hem weg en neemt me mee naar de boomhut. "We zouden het hier gezelliger moeten maken," zegt Niels. "Dat vind ik ook, maar het gaat moeilijk worden," zeg ik.
"Ik weet het. Alles is gewoon verdwenen. We zullen het moeten doen met de dingen van uit de natuur."
"Inderdaad."