Are we alone?

5

De rest van de nacht heb ik slecht geslapen, niet door een droom ofzo, maar gewoon niet goed geslapen. Zo precies of je hebt de marathon gelopen en dat je daar door super veel spierpijn hebt. Dat gevoel. Ik zou me eigenlijk moeten voorbereiden op wat ik ga zeggen tegen Sara en Annabel. Zou het niet het beste zijn om alles te vertellen? Zou ik het nu, direct vertellen of na het eten? Pfff, Waarom moet het zo moeilijk zijn?

Opeens komt de heerlijke geur van eitjes met spek in mijn kamer. Ooh nee, dat is niet goed! Dan ga ik niets kunnen overlaten voor mijn twee beste vriendinnen. Een klein lachje kan ik niet tegen houden.
Hoe laat is het eigenlijk? Ik neem mijn gsm van onder mijn kussen en kijk hoe laat het is. Ooh nog maar negen uur, valt nog mee. Maar die twee moeten wel opstaan. Een grijns komt op mijn gezicht als ik een plannetje krijg in mijn hoofd.

Na een paar minuten kom ik de kamer binnen met twee kleine emmertjes ijskoud water. "Opstaan!" roep ik op mijn hardste en gooi dan de twee emmers leeg over mijn beste vriendinnen. Twee harde gillen vullen het hele huis. Het heeft voor sommige zijn voordelen om op de grond te slapen en voor sommigen zijn nadelen. "Goeie morgen" zeg ik met een grijns op mijn gezicht. Mijn ochtend is al volledig goed gemaakt. "Verdomme!" roept Annabel kwaad, maar ze vergeet al wat er net gebeurt is als ze die heerlijke geur ook ruikt. Sara is al naar de badkamer haar gaan opfrissen. Ik was een soort van, beetje vergeten dat ze vaak last heeft van een ochtendhumeur.

Wanneer we alle drie klaar zijn en ik mijn excuses heb aangeboden aan Sara, gaan we naar beneden om het heelijk ontbijt van mama op te eten.

Mama kijkt ons met een glimlach aan als we aan tafel zitten. "Geniet er maar van, het kan de laatste keer zijn geweest dat jullie hier samen aan tafel zitten. Er komt namelijk..." verder laat ik haar niet praten en zeg:"Ja mam, op een dag verdwijnt iedereen van de aarde behalve twee mensen die voor elkaar voorbestemd zijn." Ik heb die zin al zo veel keren gehoord dat ik er gek van begin te worden als ze er over begint.

"Denkt u dat het echt gaat gebeuren?" vraagt Sara aan mijn mama. "Tuurlijk denk ik dat. Ben er zelfs zeker van dat het gaat gebeuren. Ergens deze week of volgende week denk ik zelfs al." zegt ze zo overtuigend mogelijk. "Ja mama we weten het." zeg ik op een kinderachtige manier en fluister naar mijn vriendinnen dat ze niet op haar moeten letten, dat ze haar medicijnen nog niet genomen heeft. "Ja lach maar Laura. Je zult wel anders piepen als het gaat gebeuren." zegt ze en gaat van tafel af.

Als we klaar zijn met eten, gaan we naar boven en eisen Sara en Anabel een verklaring voor mijn gedrag gisteren.
Dan zal ik het maar zeggen zeker. "Oké, Daan stond gisteren voor de deur voor zijn excuses aan te bieden. Ik weet niet wat ik moet denken en doen." zeg ik en ergens lucht het wel op om niet meer zo geheimzinnig te doen. "Maar Laura toch, da is normaal. Je moet hem gewoon laten doen hij is het niet waard," zegt Annabel. "Ik wist het dat het met Daan te maken had," zegt Sara. "En weet je wat? We hebben iets voor jou geregeld." vervolgt ze. "Wat dan?" vraag ik nieuwsgierig. "We gaan op Mannenjacht!" roept Annabel. "Nee, nee, nee, nee en nog eens nee!" zeg ik. Ik heb echt geen zin in jongens nu. Die zorgen alleen voor problemen. "Komop Laura, je moet Daan vergeten en door hier binnen te blijven zitten gaat dat echt niet lukken" probeert Sara mij te overtuigen, wat haar lukt. "Oké dan, maar ik beloof niet da ik veel ga praten en drinken enzo hé," "Super!" Roept Annabel.

Het is tien uur. Binnen een paar minuutjes gaan we dus vertrekken. Eigenlijk heb ik er echt geen zin in, ik heb gewoon zin om een film te kijken met een dekentje, chocolade en chips te eten, aan Daan denken... Nee niet aan Daan denken!

"Laura!" Verschrikt kijk ik op als ik mijn naam hoor. Annabel en Sara staan al aan de deur te wachten. "Ja, ik kom. No panic!" zeg ik en we beginnen alle drie te lachen. Ik hoop dat deze avond snel voorbij is.