Are we alone?

9

"Euhm... Ja, waar moet ik beginnen?" zegt Niels en zoals gewoonlijk gaat hij met zijn hand door zijn haar. "Het begin," zeg ik. "Juist, ja. Een paar jaar geleden kreeg ik een uitdaging of weddenschap, hoe jij het bekijkt. Ik moest me dus voor doen als een nerd en zorgen dat ik op die manier met één van de knapste meisjes van de school een relatie kreeg," fluistert hij. "Wat?" zeg ik verontwaardigd. Ik snap het echt niet. Wat voor een stomme weddenschap. Waarom mij eigenlijk? Ik ben echt niet de mooiste van de school hoor.

"Sorry Laura. Ik zou graag met een nieuwe lijn willen starten. Ik wil je leren kennen en ik wil dat je mij leert kennen en niet de nerd Niels of de valse Nick." "Een nieuwe lijn? serieus?! Je weet toch dat je al twee keer tegen mij gelogen hebt hé! Wie weet lieg je nu weer!" roep ik naar hem.

Ik sta kwaad op en loop weg. Ik wil echt niets meer met hem te maken hebben. Wat hebben alle jongens toch met liegen en bedriegen? Ik hoor Niels me nog na roepen, maar ik negeer hem en loop verder naar huis.

Thuis bel ik naar Sara. Ik vraag haar of ze wil langs komen. "Ja, is goed. Ik ga even douche en omkleden en dan ben ik binnen een halfuurtje bij jou," zegt ze. "Is goed, tot zo!" Ik leg af en ga op de bank zitten. Zou er iets op de tv zijn? Ik neem de afstandsbediening en begin te zappen. Er is dus echt niets op! Dan maar een muziek zender op zetten.

Triiiing, dat zal Sara zijn. Ik loop naar de deur en doe open. Sara vliegt me in mijn armen. "Me gemist?" vraag ik haar lachend. "Ja tuurlijk! Ik had verwacht dat je terug ging komen," "Sorry, ik voelde me niet zo op mijn gemak. Het was net of ik iemand aan het bedriegen was," zucht ik. "Ik snap je wel. En, is er nog iets gebeurt wat ik moet weten?" vraagt ze. "Het is terug goed tussen mij en Daan, maar..." "Wat?! Dat meen je niet!" roept ze. "Jawel, maar ik vind dat hij anders doet. Hij is niet meer mijn Daan. Deze ochtend had hij een ontbijt gemaakt, super lief. Ik was terwijl met iemand aan het afspreken, ik vertel het hem en hij doet net alsof het hem niets doet. Ik bedoel maar ik zou willen weten hoe, wat, waar wanneer, het enige wat hij zei was: 'aah oké'" zeg ik snikkend. "Laura toch, je had hem nooit moeten vergeven,"zegt ze en trekt me in een knuffel. "Dat was nog niet alles. Ik ging me dus klaar maken en wanneer ik terug kwam lag dit op mijn bed," snik ik. Ik sta op en geef haar het papiertje. 

"Meen je dit, Laura?! Wacht maar als hij terug is, ik zal hem op zijn plaats zetten. Deze keer vergeef je hem niet. Het enige wat hij doet is je verdrietig maken;" zegt ze. "Dankje Saar, je hebt gelijk ik moet hem vergeten en terug gelukkig worden," zeg ik en veeg mijn tranen weg. Hij is het niet waard.