Are we alone?

22

"Laura, opstaan!" hoor ik een meisjes stem roepen? Het klinkt als de stem van Sara! Hoe kan dat?

Ik doe mijn ogen open en zie wel degelijk Sara boven mijn gezicht hangen. "Sara?" vraag ik.

"Ja, ik. Kom opstaan slaapkop, het is al elf uur. Al een geluk hebben we vrij vandaag, anders waren we telaat," zegt ze en sleurt me uit bed.

Oké, dit kan niet. Dit kan echt niet. Ik ben gewoon nog aan het slapen, toch?

Als ik op kijk zie ik dat Sara mij bezorgt aan kijkt. "Alles oké?" vraagt ze.

"Nee, ben ik aan het dromen? Knijp mij is in mijn arm Saar."

"Nee, dit is geen droom. Hoezo? En ik ga je echt niet knijpen. Gaat het wel?"

"Ja, denk ik. Was het dan allemaal een droom? Misschien moet ik Niels is bellen," mompel ik in mezelf.

"Niels als in nerd Niels waar je niets van moet weten?" vraagt Saar. Oeps blijkbaar iets te luid gemompeld.

"Euhmm, ja en nee. Ja nerd Niels, maar ik leg je nog wel is uit wat er is, ik ga hem eerst is bellen," zeg ik.

Ik loop naar men bed, neem mijn gsm vanonder mijn kussen en loop naar de badkamer. In de badkamer zelf zoek ik tussen mijn contacten naar Niels en bel hem.

Na dat hij drie keer afgaat, neemt hij eindelijk op.

"Hey met Laura. Euhmm..."

"Hey Laura! Heb jij.... Was het...Nee laat maar. Euhmm... Waarom belde je?"

"Ik wou vragen of jij ook...of je... Ik weet niet hoe ik het moet vragen. Het gaat stom zijn als het gewoon een droom was geweest," mompel ik door te telefoon.

"Jij hebt dus ook... Was het echt?" vraagt hij.

"Ik weet het niet kunnen we misschien is afspreken? Dat gaat makkelijker gaan."

"Is goed. Kom maar naar ons plekje in het park rond half één?"

"Oké, tot straks."

"Tot straks."

Ik leg af en ga terug naar mijn kamer. Ik neem propere kleren uit de kast en vertel Saar dat ik mij ga klaar maken om straks naar Niels te gaan. Ik zeg haar ook dat het misschien beter is dat ze mee gaat. Dan kunnen ik en Niels haar alles uitleggen.

"Is goed. Ik ben al klaar dus doe maar op je gemak. Je moeder is trouwens al gaan werken. Ik zal wel iets klaarmaken om te eten voor je," zegt ze.

Ik neem propere kleren uit de kast en ga me daarna opfrissen in de badkamer.
_____

Ik en Saar zitten op het bankje, in het park, te wachten op Niels. Hij moet hier normaal zo zijn
Met dat ik dit denk, zie ik hem al van in de verte aankomen. Er ontstaat spontaan een glimlach op mijn gezicht. En naar mijn goesting duurt het te lang voordat hij hier is, dus besluit ik naar hem toe te lopen.

Eens ik bij hem ben geven we elkaar een knuffel en een kus. Het is allemaal echt gebeurt denk ik.

Ik hoor geritsel in een bosje naast ons. Ik kijk naar het bosje en zie er twee eekhoorns zitten. Eentje van de twee knipoogt naar mij en dan begrijp ik wie het zijn. Danny en Bianca. Nu ben ik echt honderd procent zeker dat het echt gebeurt is.

Zo dit is het einde van 'Are we alone?'

Zouden jullie ook nog een epiloog willen of is dat overbodig? laat het zeker weten 😉

groetjes
Lisa