Are we alone?

6

We staan voor een of andere club. Annabel vertelde dat ze hier vaak komt en dat ze wel al jongens heeft gezien die niet echt mis waren.

"kom dan gaan we binnen!" roept Annabel hyper. Sara en ik volgen Annabel naar de bar. Ik heb niet echt zin om te dansen nu. Ik bestel een cocktail en drink hem op mijn gemakje op. "Kom je nu? Je moet leren genieten," roept Sara boven de muziek uit. "Ik heb geen zin Saar. Ik denk da ik naar huis ga, sorry," antwoord ik haar en ga naar buiten.

Eens ik buiten ben, geniet ik van de frisse wind. Ik loop op mijn gemak richting het park. Ik ga op een bankje zitten en sluit mijn ogen. Wat kan stilte toch goed doen.

Wanneer ik hoor dat er iemand richting mij stapt, open ik mijn ogen. Een redelijk mooie jongen komt naast mij zitten.

Ik heb niet echt zin om met iemand te praten ofzo, dus sta ik op om naar een andere bank te gaan. Het enige wat mij tegen houd is dat de onbekende, knappe jonge mij volgt. Ik draai mij om en kijk hem geïrriteerd aan. "Wat moet je?" vraag ik hem. "Niets, Ik wou gewoon... Ik wou gewoon dit leuk meisje gezelschap houden." Er valt mij iets op aan hem. Ik ken hem van iets, maar van wat? Het is ook wel moeilijk te zien in het donker. "Heb ik niet nodig. Kan het zijn dat ik je van iets ken, want je komt me ergens bekent voor?" vraag ik. "Euhm... nee niet dat ik weet," zegt hij en krabt in zijn haar. "Hoe noem je?" vraag ik nieuwsgierig. Ik moet hem wel kennen, het kan niet anders. "Ni-nick. Jij?" vraagt hij. Ik kan horen aan zijn stem dat hij nerveus is. "Laura. Leuk je te leren kennen Nick," zeg ik en steek mijn hand uit. "Ook leuk jou te leren kenen Laura," en hij schud mijn hand.

"Laura, zou ik je nummer mogen om nog eens af te spreken samen?" vraagt hij en krabt weer in zijn haar. Ik denk dat hij dat doet wanner hij zich ongemakkelijk of nerveus voelt. "Ja is goed. Geef me je gsm." Hij neemt zijn gsm uit zijn zak en geeft hem aan mij. Ik tik mijn nummer er in en geef hem terug. Hij pakt hem aan en stuurt mij een berichtje met daarin zijn naam en twee kusjes. Als ik het lees begin ik lichtjes te blozen. Al een geluk is het donker en kan hij het niet zo goed zien. Maar natuurlijk kan hij mijn glimlach wel zien. Hij kijkt mij grijnzend aan wat hem nog knapper maakt. Ik voel mijn wangen nu echt gloeien en het zou me nu niet verbazen dat hij het ziet.

Nu ik dit gevoel terug voel moet ik aan Daan denken. Mijn glimlach verdwijnt meteen. Hoe kan ik me nu zo voelen bij een andere jonge? Oké ja het is uit, maar ik voel nog altijd iets voor hem. Ik denk dat ik hem ga vergeven. Ik mis hem zo hard.

Ik verschrik me als ik ineens iemand mijn arm voel vast pakken.  Nick kijkt mij bezorgt aan en vraagt aan me wat er is. Ik vertel hem dat er niets is en geef hem een van mijn beste glimlachen. "Je bent zeker?" vraagt hij. "Ja ik ben zeker. Ik moet gewoon op tijd terug thuis zijn, dt is alles," vertel ik hem. "Ooh, moet ik je thuis brengen? Mijn auto staat hier iets verder." Zou ik? Nee, geen goed idee Laura. "Ik verzeker je dat ik je heel afzet en niets onverwacht ga doen," verzekert hij me als hij ziet dat ik twijfel. " Oké, is goed,"  zeg ik dan uiteindelijk.

We wandelen op ons gemakje naar zijn auto. Het is stil, geen van ons beiden zegt iets. Ik heb ook niets te zeggen.

We zijn bij zijn auto. Hij houd de deur voor mij open en laat me instappen. Als hij ingestapt is, start hij de auto en begint te rijden. Wacht, hoe weet hij waar ik woon? "Hoe weet je waar ik woon?" "Weet ik niet. Ik wou juist vragen waar je woont." zegt hij en krabt weer aan zijn haar. ik vertel hem waar ik woon en hij rijdt verder. Raar, hij reedt al de juiste kant op.