Are we alone?

epiloog

Het is al vijfjaar geleden. Niels en ik wonen samen. We hebben een prachtig huis gekocht met een grote tuin en een bos hier dicht bij.

Met onze families en vrienden hebben we besloten ieder weekend te gaan kamperen in het bos en daar houden wij ons aan.  Zo genieten we samen van de natuur, genieten we van elkaar. En zo hebben we ook andere gezinnen en vrienden aangestoken om ook zo iets te doen.

Niels en ik hadden besloten niets te zeggen over wat we meegemaakt hebben.

Ik had tegen Saar en Anabel gezegd dat Niels en ik samen zijn. Dat hij de jonge was waarmee ik toen had afgesproken. Ze vonden het eerst wel raar omdat ik niets van hem moest weten en ook omdat hij er heel anders uit zag. Uiteindelijk waren ze wel blij voor ons. Ze zagen het ook ergens wel aankomen zeiden ze.

Met mijn moeder gaat het niet goed. Ze kreeg twee jaar geleden kanker. Het was nog niet erg, maar nu is de uitzaaiing veel groter geworden. Ze kan binnen dit en een week sterven. Ik ben daarom ook van plan haar alles te vertellen over wat ik en Niels hebben meegemaakt vijf jaar geleden.

Ow en heb ik ook al gezegd dat ik zwanger ben? Nee? dan weten jullie het nu. Het wordt een tweeling, een jonge en een meisje. We gaan ze Daniël en Emma noemen.

Normaal zou ik over een paar dagen moeten bevallen. Ik hoop dat mijn moeder het nog haalt tegen dan. Ze wou altijd al grootmoeder worden.

Niels is nu druk bezig met de kinderkamer in te richten. We hebben besloten ze samen op een kamer te leggen. Het is veel gemakkelijker en het gaat ook beter zijn voor ze. 

"Schat, ga je vandaag nog naar je moeder of niet?"

"Ja, ik denk het wel. Maar je komt toch mee hé?"

"Tuurlijk kom ik mee! Ik was echt niet van plan om jou alleen te laten gaan hoor. Stel dat er iets gebeurt met onze kindjes of dat je iets te veel gaat vertellen aan je moeder," zegt hij en geeft me een knip oog.

Tuurlijk moet hij zo iets kunnen zeggen. Maar ik moet dus gaan!
DOEI!

Wordt vervolgt...