Derin Karanlık ( Kitap oldu )

Çığlık...

Uyumakla uyumamak arasında gidip geldi bir süre. Gerçek mi, değil mi pek anlayamadığı tuhaf sesler işitti. Kulak kabartıp dinledi. Bir anlamı olmayan, karmaşık seslerdi bunlar. O güne kadar duymadığı, işitmediği yabancı bir lisan gibiydi. Direnmedi, kendisini uykunun kollarına bırakıp derin bir uykuya daldı.

Gecenin bir yarısı, kulaklarını tırmalayan bir çığ-lık sesiyle açtı gözlerini. Bir an nerede olduğunu kavrayamadı. Odaya göz gezdirdi, şehir ışıklarının geldiği pencereye baktı. Hafızası silinmiş gibiydi. Sonra her şeyin farkına vardı. Otel odasında uyuya kaldığını hatırladı. Telaş içinde koridora çıkıverdi. Az önce duyduğu çığlıkların bitişikteki odadan gel-diğini fark etmişti. Sesin geldiği kapıya doğru yaklaşıp kapıya vurmaya başladı.

"Bayan, orada mısınız?"

Ses yoktu. Kapıya tekrar vurdu, yine cevap yoktu. Bir saniye "Kapıyı kırsam mı?" diye geçirdi içinden, sonra çığlıkları yeniden duymaya başlayınca, bütün gücüyle kapıya yüklendi. Bir iki denemeden sonra kapı çatırtıyla ardına kadar açılmıştı, ancak oda bomboştu. Oysa seslerin tam da bu kapının arkasından geldiğine yemin edebilirdi.

Bir süre içeriye göz gezdirdi. Kendi dairesinden pek de bir farkı olmadığını gördü. Düzgünce kat-lanmış battaniyelerin, kullanılmamış bir çarşafın ve nevresimin yer aldığı tek kişilik bir yatak; yatağın hemen sağ tarafında üzerinde bir abajur olan bir komodin; bir masa, iki sandalye ve köşede iki kapaklı bir gardırop... Seslerin içeriden gelip gelmediğini anlamak için lavaboyu, banyoyu ve mutfağı da kontrol etti, ancak hiç kimse yoktu.

Çok anlamsız diye düşünürken, dışarıya doğru yöneldi. Kulak kabartıp gecenin karanlığında kori-doru dinledi. Hayır, herhangi bir ses, bir çığlık yok-tu.

Hayal kırıklığı ve şaşkınlık içinde dairesine doğru yönelmişti ki, merdiven başında resepsiyon görevlisiyle karşılaştı. Görevli son derece kızgın bir ifadeyle:

"Burada ne halt ettiğinizi zannediyorsunuz, ge-cenin bu saatinde bu gürültü de ne, bu da ne demek oluyor?" diye sordu.

Nathan:

"Uyuyordum, bir çığlık duyduğumu sandım, bu odadan geldiğine de yemin edebilirim, ama içeri girdiğimde odanın boş olduğunu gördüm, anlamıyorum, bu nasıl olabilir ki?" diye cevap verdi.

"Kötü bir rüya görmüşsünüz, ben bir şey duyma-dım, başka duyanı da görmüyorum, hesabınıza kapı masrafını da ekliyorum, bir daha da tekrarlanmasın, polisi aramamı istemezsiniz sanırım." diyerek azarladı resepsiyon görevlisi.

Olup bitene bir anlam veremeyen Nathan, odası-na doğru yöneldi. "Tuhaf, çok, çok tuhaf." diye söy-lendi.

Olaylı geçen gecenin sabahında, ölgün sonbahar ışıklarının yüzüne vurmasıyla uyandı. Gözlerini ovuşturup saatine baktığında 8'e yaklaştığını gördü. Çarçabuk giyinip aşağıya indi. "Kahvaltı 8'de, ama nerede?" diye düşünürken, merdivenlerin dibinde şişman adamla, resepsiyon görevlisiyle karşılaştı. Öfkesi geçmemiş gibiydi, ters ters bakıyordu. Nathan daha kahvaltı demeden, adam koridorun sonundaki geniş salon diye işaret etti.

Sağında ve solunda odaların bulunduğu dar kori-dordan geçip yemekhaneye geldiğinde üç dört kişiyle daha karşılaştı. "Benden başkaları da varmış demek ki." diye düşündü. Bunlardan ilki dün arka kapıdan otele girdiğinde lobide karşılaştığı afacan çocuktu. Annesi olduğunu tahmin ettiği bir kadın, çocuğa ısrarlı bir şekilde bir şeyler yedirmeye çalışıyordu. Diğer tarafta, kendi yaşlarında, uzun saçlı, keçisakallı, iki genç daha oturmaktaydı. İçeri girdiğinde bütün gözlerin kendisine yöneldiğini fark etti. Havada güzel bir çorba kokusu vardı. Ama çorbadan hoşlandığı pek söylenemezdi. Kahvaltılıkların olduğu bölüme yaklaşıp bir fincan kahve, iki dilim peynir, biraz doğranmış domates, gül reçeli ve birkaç tane de kızarmış sosis aldı. Kızarmış ekmeklerden iki dilim koydu tabağına. Arka tarafa geçip boş masalardan birisine oturdu. Pek kimse yok diye düşünürken, kapıdan pusetinde bir bebekle genç bir kadın daha girdi. Sarı saçları ve ince bedeniyle oldukça dikkat çekiciydi.