Derin Karanlık ( Kitap oldu )

Thomas

Anlamsız, tuhaf sesler işitti önce. Gözlerini açmak istedi, ne kadar uğraştıysa da başaramadı. Sert bir zeminde sırt üstü yatıyordu. Elleri ve ayaklarını kıpırdatmaya çalıştı, ama yapamadı. Başı durmadan dönüyor, ciğerleri büyük bir acıyla yanıyordu. Öksürdü, uzun uzun öksürdü. Nefes almak bu kadar mı zor olurdu? Acı veriyordu...

Bir zaman sonra gözlerini açabildi, başını yana çevirmek istediyse de olmadı, hiçbir kası emir dinlemiyordu, bedeni başından ayrı yaşıyor gibiydi. Etrafında, belli belirsiz gölgeler vardı, durmadan yön değiştiren, bir beliren bir yok olan gölgeler... Bulanık görüyordu, tam olarak neye baktığını bilmiyordu.

Hatırlıyordu, bir el saçlarından tutmuş, derinlere çekiyordu. Ne kadar çırpınsa da olmuyor, indikçe daha derine iniyordu. Ölmüş olabilir miydi? Mümkündü, olabilirdi, demek ölüm böyle bir şeydi.

Varla yok arasında, oldukça cılız sesler duydu. Bir de başını çevirebilseydi, o zaman görebilirdi. Gözlerini çevirmek istedi, ama olmuyordu. "Anne, anne!" sözcüklerini işitti.

Bu bir kız çocuğuydu, ağlıyordu.

Annesini istiyordu.

"Kim var orada?" demek istedi, söyledi mi söylemedi mi bilemedi, ağzından çıkanı kulağı duymuyordu.

Önce parmaklarını, sonra ellerini, ayaklarını hissetti, vücuduna can geliyordu. Ama acı veriyordu, bağırmak istedi, sesi çıkmıyordu. Güç bela başını çevirmeyi başardı, yandaki duvarın dibinde küçük bir kız çocuğu vardı, ağlıyordu. "Marry, Marry sen misin?" diye seslendi. Çocuk başını kaldırıp baktı: "Benim!" diyebildi. "Sen kimsin?"

Şimdi daha iyiydi. Kollarına can gelmişti. Yüzünü Marry'ye çevirip yeniden seslendi:

"Marry, bu tarafa bak, sakın korkma, ben Thomas, Nathan'ın arkadaşıyım, seni bulmaya geldim."

"Nathan nerede?"

"Birazdan gelir canım, korkma."

"Korkmuyorum, ben annemi istiyorum."

Thomas yattığı yerde doğrulmaya çalıştıysa da başaramadı. El ve ayak bileklerinden bağlı olduğunu anladı. Buraya nasıl geldiğini de hiç bilmiyordu. Ama yaşıyordu, ölmemişti, önemli olan da buydu.