Az sonra eve geldik.Dükkanından önünden geçerken Kartik beni gördu ve yanıma geldi:
~Pazardan mı geliyorsun?
-Evet,dedim gülümseyerek.
~Poşetleri taşımana yardım edeyim mi?
Aslında "Olur." demek kabalık olur ama cidden ağırlar.
-Olur.
Poşetleri elimden aldı ve eve doğru yürümeye başladık.
~İlk günden evci hayvan aldın sanırım,dedi şakayla karışık.
-Evet,öyle oldu.Çok sevimli değil mi,dedim gülerek.
Sohbetimiz güzel devam ediyor.Evin bu kadar yakın olmamasını dilerdim.
~Öncelerde öyle görünseler de sonradan baş belası olabilirler.Söylemedi deme.
Gülüyoruz.
-Olsun,eğlenceli olur.
Eve geliyoruz.Ben kapıyı açarken bir yandan da Kartik'e teşekkür ediyorum.
-Sana minnettarım.Cidden ağırlardı.
~Önemi yok.
Kapıyı açıyorum ve son teşekkürüm ile "görüşmek üzere." kelimlerinden sonra içerideyiz.Kartik'i (maymun olan) kanepenin üzerine bırakıyorum.Hiç hareket etmiyor bile.Buzdolabına yiyecekleri yerleştiriyorum.Ekmekleri ise buzdolabının üzerine koyuyorum.Saat 18:30 güneşin batmasına 45 dakika var gibi görünüyor.İçecek almamışım.Musluğun üzerindeki raflara göz atıyorum ve bir kavanoz içinde kahve buluyorum.Bir fincan kahve yapıp bavuluma son anda koyduğum Edebiyat ve Patates Turtası Derneği kitabını alıyorum.Katik'i de kucağıma alıp arka bahçeye çıkıyorum.Bir sandalyeye oturup karşı sandalyeye de Kartik'i otutturuyorum.Bana sakin sakin bakıyor.
-Çok iyi anlaşacağız Kartik,diyerek ona göz kırpıyorum.Güneş kızıllaşmış ve gökyüzüne turuncudan mor ve maviye giden renk tonları sıralanmış.Burada olduğum için,hayalimi gerçekleştirdiğim için,mutluyum.Sıradaki hayal:Yakın arkadaş.Hindistanlı yakın arkadaş.Çok yakın arkadaş.Yalnız kalmamamı sağlayacak yakın arkadaş.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Hint Kumaşı
Romance"Namaste India!" (Merhaba Hindistan!) diye bağırdım kendim duyabileceğim bir sesle.Hayallerim,mutluluğum,HAYATIM burada!Hindistan'da yeni bir yaşam.
