Hint Kumaşı

Final

Sonra annem Hindistan'a geleceğini söyledi.Bir gece boyunca Kartik'le onların gözleri önünde bağlı bir şekilde uyuduk.Yeniden kaçacağımızdan şüphelenmişlerdi.Ertesi gün akşama doğru adamın verdiği adrese annemin gelmesiyle serbest bırakıldık.Adam gitmemizi yoksa bizi öldüreceğini söyledi.Ben ne kadar kalmak için diretsem de annem gitmem için yalvardı ve Kartik'de beni kucağına aldığı gibi otogara götürdü.Yine şehir değiştirmemiz gerektiğini ve annemle aralarında nasıl bir sorunları varsa çözeceklerini söyledi.Annem bir psikopatın elindeyken nasıl böyle rahat konuşabiliyordu.Her zamanki gibi başka bir şehir.Shimla'ya gittik ve ben günlerce annemden haber almaya çalıştım.Aramalarıma cevap vermiyordu.Sonunda meraktan delirecek seviyeye geldiğimde Kartik o bölgeye yakın bir yerde yaşayan arkadaşını arayıp o adrese bakması için gönderdi.Bir daha arkadaşından da haber alamadık zaten.Karakola gidip cinayet vakalarına bakmak ve annemin adını aramak istediğimizde polisler bize yardımcı oldu.Daha sonra annemin öldüğünü öğrendik.Ben aylarca toparlanamadım.Annemin benim yüzümden öldüğünü söyleyip duruyordum.Bu nedenden kendimi hiç affetmedim.
Birgün yine annemin ölümünü hatırlayıp ağlamaktan kendimden geçmiştim.Kartik'in elinden de bir şey gelmiyor,benimle üzülüyor ve onlardan annemin intikamını alacağından bahsediyordu.Öyle de oldu.Birgün Kartik ben uyanmadan otelden çıkmış ve nasıl bulduğunu asla öğrenemeyeceğim o katili öldürmüş.Ben ise aylarca Kartik'in onlar tarafından öldürüldüğünü sanıyordum.Aylarca elim kolum bağlı karakol karakol dolaşıp Kartik Nikhumb'ın adını aradım.Yaklaşık 3 ay geçmişti ki yine gittiğim bir karakolda Kartik'in hapishanede olduğu söylendi.Hapishanenin adresini aldığım gibi gidip Kartik'i gördüm.Önce annem ve sonra Kartik'in gitmesinden korkuyordum.Kim bilir kaç yıl hapishanede yatacaktı?Onu aylar sonra gördüğümde ağlamama engel olamadım.Bana 7 yıl hapishanede kalacağını söylediğinde sel olup akan gözyaşlarımı sildi ve alnımdan öptü."Kendine dikkat et." dedi."Türkiye'ye dön.Yoksa onun adamları seni bulacaktır."Ne kadar onu bekleyip Türkiye'ye dönmeyeceğim konusunda ısrar etsem de dinlemedi.Benim son sözüm ise "Seni her hafta görmeye geleceğim.Kendine iyi bak."
İnadıma karşı gelemedi ve dile kolay 7 yıl,her hafta salı günü onu görmeye gittim.Garip olan da şuydu,o 7 yıl boyunca kimse beni takip etmedi veya öldürmeye kalkmadı.Karı koca gibi olmuştuk o 7 yılda.Sabırla beklemiştim.7 yıl sonra mahkemeden sonra serbest bırakıldı.O gün bizden mutlusu yoktu.30 yaşındaydık artık.İlk fırsatta evlendik.Hayatımın en güzel 6 ayıydı.Kahvaltıları beraber hazırlardık,yerdik ve yeni başladığı o işe giderdi.Kiraladığım evde kalırdık.Her gün saçlarımı okşar beni sevdiğini söylerdi.Bir gün gecenin bir yarısı şiddetli bir sesle uyandım.Yanımda Kartik yoktu.İçeri koştum.Kartik yerde,kanlar içinde yatıyordu ve başka kimse yoktu.Yere çöktüm ve hemen nabzını yokladım.Ya atmıyordu ya da yanlış yeri tutuyordum.Hemen ambulansı arasam da o çoktan ölmüştü.Artık kimsem kalmamıştı.Bir işim,bir ailem yoktu.Gün boyunca oturuyor ve buraya geldiğimden beri başıma gelenleri düşünüyordum.Birgün mektup kutumda bir zarf buldum.Atanmıştım.Madem bir gelir kaynağım yoktu.Artık bir işe başlamalıydım.Basanti Middle School'da İngilizce Öğretmeni olarak göreve başladım.Öğrencilerim benim için yaşam sevinci olmuşlardı.Hepsini çok seviyordum.Kartik'in ölümünün üstünden 3 ay geçmişti ve git gite büyüyen karnımı artık farketmiştim.Yaklaşık 4 aylık hamile olmalıydım.Sevinsem mi üzülsem mi bilemiyordum.Bir babası olmayacaktı.Önce onu aldırmayı düşündüm fakat o bana Kartik'den bir hatıraydı.3 yıl önce 21 Mart'ta dünyaya geldi küçük Johann'ım.Ve şimdiye dönelim.Artık yalnız değilim.Mutluyum.İşimi,ülkemi,Johann'ı ve Kartik'i seviyorum.