The boy next door

Hoofdstuk 1

*Op de foto zie je Thomas maar dan zonder de mooie blauwe ogen

Ik wil het niet, niemand wil het maar ik heb geen keus. Ik moet verhuizen. Naar een opvang gezin. Ik heb ze nog niet ontmoet maar laten we het er op houden dat ik er absoluut geen zin in heb. 'Faye we moeten echt gaan nu!' Ik kom eraan!' Ik pak mijn laatste spullen en kijk nog 1 keer achterom. Ik heb hier fantastische herinneren gehad, alleen al in deze kamer. Met mijn hand glijd ik over het schilderij, deze heb ik samen gemaakt met mama. Mama had een opdracht voor haar werk en ik mocht haar helpen. We deden maar iets maar het was geweldig. We moesten zo hard lachen dat ik de verfpot om liet vallen het schilderij was verpest maar we maakte er toch iets mooi van. Ik weet niet waar het op lijkt maar al die kleuren zien er prachtig uit. Mama gaf het schilderij aan mij en maakte zelf een nieuwe. Ik mis haar. 'Faye! We komen te laat,' schreeuwt mijn tante van onder aan de trap. Terwijl ik de deur van mijn kamer sluit denk ik aan Marie, mijn allerbeste vriendin haar ga ik nog het meeste missen.

'Faye we zijn er.' Ik word zachtjes geduwd en ik zie tante Laila voor me. 'Slaapkop van me.' Het liefst zou ik bij haar wonen, maar dat kan niet, ik kan niet wonen bij de zus van mijn mama, dat lukt me niet. Ik stap uit de auto en kijk om hoog. Het huis waar we voor staan is groot, heel groot. Alleen de tuin is al groter dan mijn oude huis. Oude huis, het klinkt vreemd. Laila pakt mijn hand en loopt met me mee de oprit op. 'Laila.. Ja lieverd.' Ze kijkt op. 'Ik weet niet of.. ' gewoon doen, en ze drukt op de bel. Zo is Laila nou eenmaal, als een pleister, snel en pijnloos. Binnen 2 seconden wordt de deur opengetrokken. 'Ik zie uw later mevrouw Janssen.' Voordat ik merk wat er aan de hand is stapt er een jongen naar buiten duidelijk onwetend dat ik voor de deur sta. Hij staat dicht bij me, ik voel zijn adem en ik kijk in 2 hele mooie blauwe ogen. 'Oh he' zegt de jongen. 'He.' Wie is dat Thomas?' Er verschijnt een blonde vrouw in de deuropening. 'Faye?' Ik knik. 'Lieverd!' Ze stapt in een paar passen naar me toe en geeft me een knuffel. 'Kom binnen!' Ze kijkt naar Laila, 'en jij moet Laila zijn?' Ze geeft haar ook een knuffel en wenkt ons naar binnen. Laila gaat voor en ik wacht tot 'Thomas' op zij gaat zodat ik er langs kan. 'Mag ik er misschien langs, vraag ik zo beleefd mogelijk. 'Ik ben Thomas hij steekt zijn hand naar me uit, maar noem me maar Tom.' 'Oke 'Tom' mag ik nu misschien naar binnen zeg ik op mijn aller sarcastisch.' En jij bent?' Hij ontwijkt mijn vraag. 'Faye, ik pak zijn hand nogmaals en schud hem.' Hij lacht. 'Ik woon daar' hij wijst naar het huis tegenover het huis waar ik elk moment naar binnen ga. 'Dan spreek ik je vast wel nog is' ik probeer langs hem te gaan maar hij houd me tegen. 'Waarom ben je hier?' Ik kijk in zijn mooie ogen. 'Dat vertel ik je wel een keer maar misschien moet ik nu naar mijn pleegouders gaan anders worden ze nog bezorgd.' Ik loop langs hem en als ik omkijk zie ik dat hij me met open mond nakijkt.