The boy next door

Hoofdstuk 21

Met een raar gevoel in mijn onderbuik stuur ik een bericht naar Bart. Hij deed zo raar de laatste keer dat ik hem zag, ik kende deze kant van Bart helemaal niet. 'Geen smiley?' Marie kijkt me raar aan. 'Je moet elke kans grijpen Fayetje, stuur maar een smiley.' Ik schud mijn hoofd, 'dat is super raar man.' Marie pakt in een snelle beweging de telefoon uit mijn handen, ze stuurt zo snel als ze kan een kus smiley en geeft hem weer terug. Ik zucht hard maar Ik weet dat het geen zin heeft. 'Heb je Claudia en Thomas al geappt? Ja.' Ik pak nog een dropje uit de zak, bijt er een paar keer op en slik hem meteen door. 'Ik ben zo zenuwachtig Mar, ik tril helemaal.' Ik houd mijn hand omhoog en kijk hoe die heftig alle kanten op beweegt. 'Het komt wel goed Faye, als hij het niet verteld dan is hij het niet waard, er zwemmen nog genoeg vissen in de zee en-' *ping* Mijn hart maakt een sprongetje als ik Thomas z'n naam zie staan.

Thomas : Komt Claudia?

Suf staar ik voor me uit. Wat is dit voor antwoord? Voor ik het weet heeft Marie mijn telefoon al weer te pakken. Ik pak hem terug on te kijken wat ze heeft gestuurd. 'Wat? Waarom zeg je dit? Waarom zeg je nee?' Er verschijnt een glimlach op haar gezicht. 'Je moet het spel alleen slim spelen honey.'

Het komende halfuur hangen we een beetje op de bank en blijven ons vol proppen. Als ik me net voorover buig voor een handje chips voel ik mijn telefoon trillen. Bart.

Bart : Ik heb afgesproken met vrienden sorry babe😘

'Bart komt niet.' Marie kijkt me verbaasd aan en leest dan mijn berichtje op mijn telefoon. 'Jammer, nog andere mensen om te vragen?' Ik denk diep na, er zijn een heleboel leuke mensen bij ons op school, maar die heb ik al een lange tijd niet gezien. Opeens schiet me iets te binnen 'Naomi.' Wie is dat?' Ik sla mezelf met mijn platte hand op mijn hoofd, in heb haar nummer niet. 'Naomi is een meisje uit mijn klas, ze heeft me geholpen toen ik ruzie had met Thomas, toen ik in een rolstoel zat.' Ik app Lara om te vragen of zij haar nummer misschien heeft. Binnen een paar minuten krijg ik een bericht terug met een contact. Ik vraag haar meteen ook vanavond en zeg dat ze wat vrienden mee mag nemen. Ik app Naomi of ze ook komt en sluit mijn telefoon af. 'Heeft Tommie al gereageerd? Tommie?' Marie schud lachend haar hoofd 'Thomas.' Ik open mijn telefoon en inderdaad, bericht van Thomas en van Claudia. Ik open eerst die van Claudia.

Clau💞 : Gezellig mop zie je vanavond.

Ik kokhals nep als ik het gesprek weg klik waardoor Marie in lachen uitbarst. Dit meisje geeft me meer kotsneigingen dan ooit. Met trillende handen open ik Thomas z'n gesprek.

Thomas : Tot strakzzz!!

Geen woord over het feit dat ik, of nouja Marie, heeft gezegd dat Claudia niet komt. 'Dit stinkt.' Als in een reflex ruik ik aan mijn shirt. Marie laat haar schaterende lach weer horen en valt bijna van de bank van het lachen. 'Hou op met me hoor Faye, ik bedoel natuurlijk dit verhaal van Tommie en Claudiaslut.' Nu moet ik ook lachen om de naam die Mar heeft bedacht voor Claudia. Ik kijk naar de zak met dropjes. 'Mar, we kunnen de mensen vanavond toch niet alleen maar dropjes en zurematten voeren?' Je hebt gelijk, nog een keer naar de winkel dan maar? Lets go.'

Lachend stappen we de winkel weer in. Ik zie de bewaker raar naar ons kijken, yes baby were back. Ik heb Marie zo erg gemist, ze is al mijn beste vriendinnetje sinds ik een jaar of 6 was. We hebben elkaar ontmoet in de speeltuin. Ik was druk bezig met het bouwen van een van mijn geweldigegigagave zandkastelen toen een jongetje van mijn leeftijd hem expres kapot had gemaakt. Hij begon er als een gek op de stampen tot er alleen nog een zielig laagje zand over was, hij was er zelf super trots op en dat stond me niet aan. Ik heb een zandemmertje naar zijn hoofd gegooid, natuurlijk super trots op mezelf ben ik naar mijn moeder gelopen maar die was nergens te bekennen. Ik natuurlijk helemaal in tranen omdat ik niemand had om mijn o zo'n mooie actie aan te vertellen, toen zag ik haar. Ze had super mooie lange blonde haren waar ik meteen al jaloers op was geworden. Ik ben tegen haar gaan praten en we lachten van alles en nog wat. Uiteindelijk bleken onze moeders druk in gesprek in het parkje naast de speeltuin. Marie moest erg lachen over het zandkasteel scenario, we kwamen er pas binnen een paar uur achter dat het jongetje die een zandemmertje op zijn hoofd heeft gekregen het broertje van Marie was geweest. Hij had nog 2 weken een grote dikke bult op zijn hoofd, vanaf die dag waren we onafscheidelijk. 'Hallo, aarde aan Faye hiero.' Marie schud lachend een hand voor mijn hoofd. 'Waar zit je nou weer aan te denken? Toch niet weer die eikel?' Ik schud heftig mijn hoofd, 'ik moest aan jou denken Mar. Hoe blij ik ben dat je mijn vriendin bent.' Marie springt half op me en geeft me een dikke knuffel. 'Nu moet je echt op houden hoor Faye, straks ga ik hier nog lopen janken.' We lopen langzaam hard pratend over van alles door alle schappen. 'Je had nog drank zei je hé. Laat me na denken, chips? Cola? Kaasvlinders!!!! Marie kijkt me aan met een pruillip, 'please Faye, voor een keertje omdat het feest is.' Ik schud lachend mijn hoofd maar knik dan, 'doe je ding.' Ze geeft me een kus op mijn wang en pakt dan ongeveer 10 pakken kaasvlinders. 'Rustig aan hoor, we moeten ook nog andere dingen kopen.' Zolang ik me kan herinneren is Marie al verslaafd aan kaasvlinders. Je zou dan denken dat, dat wel oke is. Maar nee, het is het tegenovergestelde bij Marie. Ik weet niet hoe het kan maar na een paar van die dingen stuitert ze al. Haar moeder heeft haar ooit naar een afkikkliniek gestuurd voor kinderen met een eetstoornis. Daar zijn ze snel weer mee gestopt toen ze erachter kwamen dat Marie stiekem van die dingen mee nam naar haar kamer uit de keuken. In de tussentijd is Marie al weer verdwenen maar ik zie haar al snel bij het drinken schap. 'Volgensmij hebben we alles.' Ik kijk in het karretje. Chips, Cola, 10 x kaasvlinders, nootjes, 2 flessen drinken die ik niet herken en nog een paar onbekende dingen. 'Dit keer betaal ik. En je kan me niet ompraten dus bespaar de moeite.' Ze zucht maar stopt dan toch haar pinpas terug in haar tas. 'Zullen we nog even koffie gaan halen, ik heb het weer even nodig. Prima.'

Bij de Starbucks ingang aangekomen stop ik met lopen, ik strek mijn hand ver uit om Marie tegen te houden. Ik wijs de Starbucks binnen. 'Bart.' Marie kijkt me verbaasd aan en volgt mijn blik. Haar lippen krullen op 'lekkerding.' Nog steeds bevroren kijk ik naar de plek waar Bart zit. Mijn arm schuift iets naar rechts zodat ik wijs naar het meisje naast Bart, ze geeft hem een kus, op zijn lippen, een lange kus. Marie's lippen vormen een o. 'Shit he. Deze keer komt deze jongen hier niet mee weg.' Voordat ik Marie kan vragen waar ze het over heeft stapt ze al de Starbucks in, recht op hem af. 'Hem. Bart'