The boy next door

Hoofdstuk 24

Ik geef Marie nog een laatste knuffel en dan draait ze zich om. Ze zwaait naar Thomas en loopt door de vertrekhal. Ik voel een traan over mijn wang lopen, ik ga haar zo verschrikkelijk missen. Ik voel een hand om me heen geslagen worden maar heb te weinig energie om hem weg te halen. 'Het komt goed Faye, gelukkig heb je mij nog.' Het is alsof er iets knapt in mij. 'Je snapt het echt niet hé,' sis ik naar hem. 'Je hebt iedereen van me afgepakt, iedereen.' Er valt een traan op de grond. Thomas kijkt verdrietig naar de grond. 'Dat is nooit mijn bedoeling gewe.. 'Nooit is het je bedoeling geweest Thomas, je hebt niet alleen mijn beste vriendin afgepakt, je hebt ook nog eens de laatste dag met Marie verpest.' Ik slik de brok in mijn keel weg, en mijn stem wordt luider. 'Ik en Claudia waren beste vriendinnen, tot jij kwam, ik kan je het niet vergeven dat ik nu terug keer naar huis zonder vriendinnen.' Op dat moment verschijnt er iemand achter Thomas vandaan. Op het moment dat ik bijna door mijn knieën zak doet ze haar mond open. 'Het spijt me hoor Faye, maar je moet nou eenmaal keuzes maken in het leven, Thomas is tenminste wel altijd lief voor me geweest.' Ik kijk haar verbaasd aan, 'wanneer, noem 1 moment wanneer ik niet aardig tegen je ben geweest.'  Zonder na te denken trekt ze die rot mond van haar weer open 'je had het alleen maar over Thomas, Thomas dit Thomas dat, je zag hem vaker dan ik.' Met open mond staar ik haar aan. 'Gek dat je dit zegt, een tijdje geleden probeerde je ons nog leuk te koppelen.' Ik wend mijn blik naar Thomas, hij kijkt naar de grond en zegt niks. 'Ik vond het wel schattig hoe je dacht dat hij jou ook leuk zo vinden.' Ik sla mijn ogen neer. 'Je bent echt een verwend nest weet je dat Faye, hoe hebben jou ouders ooit zo'n kind als jij kunnen maken?' Het lijkt alsof alle mensen om me heen verdwijnen, alles wordt wit. Ik val voorover maar krabbel weer overeind. 'Ze zijn vast net zo erg als jij.' Hou je kop over mijn ouders!' Thomas komt bij me staan en pakt me bij mijn arm. 'Is alles oké Faye?' Ik schud zijn arm van me af. 'Blijf van me af mens.' Hij schrikt van mijn reactie en dijnst achteruit. Ik prik met mijn vinger in zijn borst, 'hoe heb ik ooit kunnen denken dat jij een lieve jongens was.' Ik schud mijn hoofd en laat een traan over mijn wang lopen. Claudia komt achter Thomas vandaan en geeft me een klein duwtje 'zou je niet eens naar huis gaan, mama wordt nog bezorgd.' Een waterval uit mijn ogen valt op de grond. Wachtend op een reactie van Thomas, ik kijk hem bijna smeekend aan. Ik wacht tot hij voor me komt staan, zijn armen om de mijne sluit en Claudia op haar plek zet. Niks, hij staat daar als een lafaard toe te kijken. 'Ik hoef jou nooit meer te zien Thomas, nooit meer. Laat me voor altijd met rust, als je nog een keer contact met me opzoekt ga ik naar de politie. Mensen kijken om en blijven staan. Ik loop naar de deur van het vliegveld en steek mijn middelvinger op naar achter. Ik wil het niet maar toch kijk ik nog een keer achterom, Claudia trekt hem in een knuffel. Thomas knuffelt niet terug. Het lijkt een eeuwigheid te duren voordat Thomas haar ook vast pakt. Huilend stap ik in de auto, 'ik haat mijn leven.'

Nog een halve week. Een freaking halve week alleen in dit huis. Met geen vrienden en geen familie. De deurbel schalmt door het huis, ik besluit niet open te doen. Ik verwacht dat ik de bel daarna nog wel een paar weer zou horen maar niks, lafaard. Ik schrik als ik iemand voor het raam zie staan, het is mevrouw Boonsma, de buurvrouw. Ik zucht en open de deur. 'Hallo lieverd, wat heb ik jou al lang niet gezien.' Ik glimlach naar haar. 'Wat ik dus wilde zeggen, er werd net iets bezorgd bij mij, voor jou. De postbode zei dat er niemand thuis was maar ik had je net nog zien thuiskomen. Is alles oké met je?' Ik knik. 'Ik lag te slapen, het spijt me dat ik u tijd hier mee heb verspild, ik neem het pakketje aan en wil de deur al dicht doen als de oude vrouw weer begint met praten. 'Dat geeft helemaal niet lieverd! Ik vroeg me nog af of jij weet wat er aan de hand is hier tegenover. ' Als ze naar het huis van Thomas wijst voel ik een rilling door mijn hele lijf lopen. 'W..wwat bedoelt u?' Ze schud langzaam haar hoofd. 'Ik weet het niet precies hoor, maar er stopt steeds een zwarte Peugeot voor de deur. Een onbekende man loopt de achtertuin in en ja. Ik hoor nu al een paar dagen gekke geluiden daar binnen.' 'Wat voor rare geluiden' zeg ik met een trillende stem. Geschreeuw en het hoort alsof er veel dingen kapot gaan, de man vertrekt vaak pas midden in de nacht.' Ze kijkt zo ernstig dat het me bang maakt. 'Het spijt me mevrouw maar ik moet echt weer verder met.. 'Jij kent de jongen, toch?' Ik knik voorzichtig. 'Als ik jou was meisje, zal ik maar eens met hem gaan praten.' Ik schrik als ik de deur van de overburen hard dicht hoor slaan, een vrouw met een klein jongetje in haar handen en een oudere jongen daar achter lopen het huis uit. Het lijkt verschrikkelijk veel alsof ze haast hebben en als ik beter kijk zie ik dat moeder en zoon allebei een koffer met zich meetrekken. Mevrouw Boonsma volgt mijn blik en kijkt naar buiten. Zo snel als ze kunnen stappen ze in de auto maar net als de oudste in de auto wil stappen, kruisen onze blikken. Hij zegt iets, ik weet niet precies wat maar direct daarna stapt hij in de auto en rijdt de hij met volle vaart weg. Een paar tellen later stapt er een zwart gekleden man uit huis, hij heeft een blauw oog en ziet er niet zo vrolijk uit. Hij stampt op de grond als hij de auto van de buren ziet weg rijden. Net als ik denk dat hij wil weg lopen kruisen onze blikken, voordat ik het door heb komt hij onze kant op..