The boy next door

Hoofdstuk 23

Ik laat me langzaam tegen het tuinhuis zakken. Alles wat ik de laatste paar weken heb meegemaakt, het lijkt een droom. Nou eigenlijk meer een nachtmerrie als je het mij vraagt. Ik voel tranen opkomen maar ik wil niet huilen, dan voelt het alsof ik me overgeef, te zwak ben om door te gaan. Uiteindelijk en op een dodelijk tempo loopt er toch een traan over mijn wang. Als ik de tuindeur zie open gaan wrijf ik snel mijn tranen weg. Aan de eene kant hoop ik dat het Marie is, om te komen vertellen dat het huis in de fik staat en dat het feest is afgelopen. Aan de andere kant.. Meer tijd heb ik niet om na te denken want voel dat er iemand naast me komt zitten. Ik zie niks, het is te donker aan deze kant van de tuin. We zeggen niks een lange tijd niet. Nog steeds ontwetend wie er naast me heeft plaats genomen sta ik op. Als ik wil weg lopen pakt iemand mijn hand, 'blijf asjeblieft.' De manier waarop hij het zegt geeft me rillingen over me hele lichaam. Met tegenzin laat ik mezelf weer zakken. 'Ik moet met je praten Faye.' Alle haren over mijn lichaam staan omhoog. Nog even en dan ben ik hem voor altijd kwijt. Een paar woorden die een bevestiging geven. 'Ik heb drop.' Ik glimlach. Daar waren de woorden. Ik voel iets ritselen en iemand die op een zacht zwart steentje kauwt. Ik knik en bedenk dan dat hij het niet kan zien. Het is even stil en ik lijk pas weer uit mijn trans te komen als hij me aantikt. 'Uitleg?' Ik probeer bot te klinken maar mijn poging mislukt, mijn stem slaat over en ik sla mezelf voor mijn hoofd. Ik hoor hem kort grinniken maar dan lijkt hij weer te beseffen wat er net is gebeurd. 'Ik wil het je heel graag vertellen Faye, ik kan het alleen niet, het spijt me.' Ik draai me naar hem om. 'Thomas, heb je iets met die trut?' Het floepte er in één keer uit, ik had geen controle over mijn woorden, mijn hoofd veranderd Claudia automatisch in trut. Hij lijkt even na te denken over wat ik hem net heb gevraagd. 'I.. Ik ik.. Denk het.' Je denkt het?' Hij haalt zijn neus op, god wat haat ik het als mensen dat doen maar bij hem voelt het zo vertrouwt, als ik het al heb geaccepteerd dat hij dit wel mag doen. 'Het spijt me Faye.. Hoelang al?' Ik sta op. 'Een paar weken.. Denk ik. Je bent niet zo zeker van je zaak he.' Ik loop een stukje en draai me dan om, 'ik hoef je nooit meer te zien Thomas.' Ik strompel het huis weer in en loop in één rechte lijn naar boven. Mijn leven is een grote ramp. Ik laat me vallen op mijn bed en denk na. "Als we geen pijn hadden gehad in ons leven, hadden we nooit kunnen weten hoe het het voelt om gelukkig te zijn." Dat zei mijn moeder altijd. Ik slik de brok in mijn keel weg en open de deur. Laat ik er gewoon een leuke avond van maken.

'Zullen we dit weekend wat afspreken?' Ik knik. 'Gezellig.' Dat is waar het allemaal begon. Ik lig in bed met mijn hoofd naar het plafond. Ik denk na over mijn leven. Ben ik gelukkig? Nee Faye, nee. Gelukkig zijn, daar is waar je het allemaal voor doet. Als je niet gelukkig bent, had je er net zo goed niet kunnen zijn toch? Gelukkig zijn is de rode draad van het leven. Beneden hoor ik de muziek hard uit de boxen dreunen. Ik heb nog een uurtje gedaan alsof ik het leuk had, toen ben ik toch maar gaan slapen. Het is maar wat je slapen noemt. Oké laat ik mijn leven even op een rijtje zetten. Ik verliefd op Thomas, Thomas niet op mij. Bart, twee keer vreemd gegaan. Max van het schoolfeest, vreemdgegaan. En nu, nu heb ik niemand meer, behalve Marie maar die gaat binnenkort weer weg. Piekerend over mijn op hol geslagen leven hoor ik de deur amper open gaan. Het velle licht schijnt de kamer in. Ik sluit mijn ogen en blijf stil liggen, 'Faye slaap je al?' Marie. Ik blijf liggen en langzaam hoor ik de piepende deur weer dicht gaan. Ik val langzaam in een onrustige slaap.

Met een blik op de klok draai ik me om. 06:00, Marie slaapt nog. Nog 1 dagje en dan gaat ze al weer terug, ik weet nu al dat ik haar ontzettend ga missen. Ik kijk naar haar, haar mond een beetje open. Cutie. Voorzichtig en geluidloos stap ik uit bed. Voetje voor voetje loop ik de trap af met als doel Marie niet wakker te maken. Als ik de woonkamer in loop staar ik verbaasd voor me uit. Alles opgeruimd, spik en span. Verbaasd ga ik op de bank zitten, dat bespaard me even veel moeite. Ik besluit een kop thee te zetten en ga dan met een Dampende kop thee op de bank liggen. Langzaam komen de herinneren van gister avond weer terug. Weet je dat moment, dat je wakker wordt en even niet weet waar je bent, wie je bent, of wat er allemaal is gebeurd in je leven. Soms is dat zo'n super gevoel, alsof je even weg bent uit de echte wereld. Maar eigenlijk vind in het toch wel fijn om te weten wie ik echt ben. Als ik na 10 minuten wil opstaan om nog meer thee te halen gaat de deur open. 'Al vroeg op Faye?' Marie komt naast me zitten en trekt het deken waar ik zonet onder heb gelegen over zich heen. 'Laatste dagje he, ga je zo erg missen!' Ze omhelst me en ik omhels haar. 'Hoe laat vertrekt je vliegtuig?' Ze denkt even na maar steekt dan haar vinger op als teken dat ze het weer. '6 uur.' Ik zucht. 'Dan moeten we opschieten.' Ze kijkt me vragen aan. 'Waarvoor?' Kleed je nou maar snel om, ik duw haar de bank af en loop achter haar aan de trap op. Ik neem een snelle douche en loop dan weer de trap af. Prutsend met de broodrooster gaat de bel. Ik kijk op de klok, half 10 vroege tijd om aan te bellen. Ik open de deur en wil hem al meteen dicht doen, maar hij zet zijn voet er voor. 'Kun je weggaan?' Ik kijk hem bijna smekend aan waardoor hij moet lachen. 'Komop Fayetje, nu ik iets met Claudia heb betekend toch niet dat wij geen vrienden meer kunnen zijn?' 'Het feit dat je het achter me rug deed maakt het erger.' In een snelle beweging slaat hij zijn armen om me heen. Als in een reflex doe ik hetzelfde bij hem. Het voelt vertrouwt en veilig. Pas na een paar tellen besef ik wat ik aan het doen ben. Ik laat hem los en kijk hem aan. 'Kun je gaan, ik stond op het punt te vertrekken.' 'Zo ruikt het anders niet.' Ik kijk hem verbaasd aan maar merk al snel wat hij bedoelt. Rennend naar de keuken schop ik nog bijna Maria's lievelings vaas om. De broodrooster staat zowat bijna in brand. Ik gooi vliegensvlug een doek over het overhitte ding heen. Ik hoor de deur dicht klappen en ik bid even dat hij weg is. Alsof het heelal me haat gaat de deur van de keuken open. 'Alles oké?' Zijn blik gaat van mij naar de broodrooster en terug. Een lach ontsnapt uit zijn mond. Ik pak de theedoek en sla hem ermee op zijn borst. 'Laat me met rust en verlaat dit huis.' Hij steekt zijn handen in de lucht als teken van overgave en lacht. 'Rustig spicy girl, ik kwam alleen Marie gedag zeggen.' 'Dat is niet nodig ze is al weg.' Ik kijk hem brutaal aan als de deur open gaat. 'Gaat alles nog goed hier?' Marie komt de kamer binnen met een handdoek in haar haar. Thomas kijkt van mij naar Marie en weer terug, hij lacht. Kan deze dag serieus nog erger?